Saving The Governor-General (Completed) ✓

WAKAS

And here it is, the last chapter! I told you my stories are just short.

--

Natapos ang urgent meeting ng ni katiting sa mga pinag-usapan ay walang pumasok sa isipan ko. My mind is occupied with that man earlier in the bridge. Bakit gusto niya kaming magkita bukas? Same time at same place pa? Malayo pa rin ang isip ko nang makabalik ako sa upuan ko not minding the people around.

"Hoy!" tawag pansin sa akin ni James. Nag-angat ako nang tingin sa kaniya.

"Napano ka? Kanina ka pa lutang oy!" pangungulit niya pa. Napairap na lang ako dahil nanggugulo na naman ito!

"Wala may iniisip kasi ako." sagot ko na lang at binalik ang tingin sa mga sandamakmak na folders.

"Ano bang iniisip mo? Ako no?" kompyansa niyang sabi. Ba't ba ang dami nitong kompyansya sa sarili niya? Dapat bawasan na niya dahil mababangasan ko na siya. Inis ko siyang nilingon.

"Ano ba?! Talaga bang hindi ka titigil?!" galit na sigaw ko. He raised his both hands as if he is one of those we arrested.

"Ookaayy.. Suko na po ako. Sungit! Makaalis na nga." sabi niya at umalis na rin.

The new day comes and I'm getting bothered sa mangyayari mamaya. Inabala ko ang sarili ko sa trabaho at pilit na isinantabi ang mga iniisip ko. Pero talaga namang! Hindi ako tinatantanan oh!

Napatingin ako sa oras at eksakto namang iyon ang oras na pinag-usapan namin kaya nagpalaam ako sa mga kasamahan ko na may dadaanan lang ako saglit. Habang nagmamaneho ako ay hindi ko maintindihan kung bakit ako kinakabahan.

"You don't like it when you figure out things."

I remember what he said. I will not like it when I figured it out? Bakit niya ba nasabi iyon? I parked the car in the side para hindi maging sagabal sa mga dumadaan. As I was closing the door nagulat ako nang mapatingin ako sa pinwestuhan ko kahapon ng mas nauna pa pala siya sa akin. I walk towards him as if I have not known that he'll be this early.

"I thought you have no plan on appearing." he said between his wide smile. Bigla akong natigilan dahil sa mga sinabi niya. Why does it sound that I heard it already? Here is it again. The 'I heard it already' thing. Until a memory pop up again.

I found myself leaning my back in a tree. My eyes were shut at parang natutulog ako sa alaala kong ito not until someone called me.

"Anderson." napamulat ako nang marinig siya.

"I thought you have no plan on appearing." I said sarcastically.

"I'm here because I have to give you something." nagtaka ako sa sinabi niya at may inabot sa akin.

"Bakit may naalala ka na naman ba?" I was back to reality when he asked. My brows arched when he's grinning to me as if he's guess was right.

"What now?!" inis na sabi ko. I just heard him sighed heavily kaya napabalik ang tingin ko sa kaniya nagtaka kung bakit naging seryoso ang kaniyang mukha. At hindi ko alam kung bakit ako kinakabahan dahil doon.

"Anderson." he said with his deep voice. Hindi ako nagsalita at nagtataka lang na nakatingin sa kaniya.

"It's time for you to go back." he said with a serious tone.

"Anong ibig mong sabihin?" naguguluhan ako sa sinabi niya. Pero imbes na sagutin niya ako, bigla na lang niyang hinawakan ang pulsuhan ko at hindi ko na alam ang sunod na nangyari.

--

Nagising ako sa isang di ko alam na lugar. Inilibot ko ang paningin ko. Am I in a forest or something? Dahil lahat na lang na makita ko ay mga punong kahoy. Luntian dito, luntian dyan. All are green but the wood were aren't. Yeah.. right. Pinaikot ko ang mata ko dahil sa sarili kong iniisip.