Müdürden mesaj gelmesi ile mesaja baktım. Bir deponun konumunu atmıştı. Bu depoyu biliyorum. Babam bu tür işlerini orada hallederdi.
Telefonumu tamamen kapattım ve arabayı depoya doğru sürmeye başladım.
Çok kasmamak gerek bazen. Çok yormamak kendini, yıpratmamak kalbini...
Hayatta bazı şeyler kaçınılmazdır. Her anın mükemmel gitmeyecek mesela ya da her günün berbat geçmeyecek.
Bugün sadece berbat geçecek ve babamla yüzleşeceğim. Biliyorum beni gördüğünde öldüreceğini söylemişti.
Ama bu yüzleşme eninde sonunda olmalıydı. Ne kadar hızlı olursa o kadar da iyiydi.
Depoya vardığımda para dolu çantayı alıp arabadan indim. Deponun önünde her zamankinden farklı hiç kimse yoktu.
Belimden silahımı aldım ve tekbirle depoya girdim. Daha önce sık sık geldiğim bu depo bu sefer ürpertmişti.
Büyük salona girmem ile babamın adamlarının hepsi bana silah doğrulttu. Elimi havaya kaldırdım ve "Sadece borç için geldim." dedim.
Para dolu çantayı onlara doğru attım ve "Kontrol edebilirsiniz bir numara yok." dedim.
O sırada salona babam girdi. "Gece Hanım hoş geldiniz." diyen babam ile "Adamlarına söyle silahlarını indirsinler." dedim.
"Seninle en son konuştuğumuz da seni gördüğümde öldüreceğimi söylemiştim." diyen babam ile "En son tehdit telefonları etmiştin." dedim.
"Demek ben olduğumu anladın ha." diyen babam ile "Bizi müdürün borcu artık silindi değil mi?" diye sordum.
"Evet onun ki silindi. Şimdi senin borcuna geçelim." diyen baba ile kaşları çatıldı.
Soğuk ve sert sesimle "Benim size özellikle sana bir borcum yok!" dedim.
"O elinde tuttuğun silahı kullanmasını bile benim sayemde öğrendin." diyen babam ile "Öğretmeseydin!" dedim.
Babam adamlarına beni bağlamasını işaret edince hızla iki tanesinin kafasına sıktım. Birisi bacağıma ateş edince yere yığıldım.
Sinirle yerde de olsam bir kişiyi daha vurdum. Daha vurmaya devam edecekken birisinin de koluma ateş etmesi ile silahım elimden düştü.
Babam silahımı tekmeleyerek almamı engelledi. Böyle olunca iki adam yanıma gelip beni yerden kaldırdı.
Çırpınırken bir adamın karnına sağlam bacağım ile tekme attım. Anında silahlar kafama doğrultunca beni ellerimden tavana iple bağlamalarına izin verdim.

ŞİMDİ OKUDUĞUN
Dokunulmazlar
Literatura FemininaOkulun baş belaları. Nerede, ne zaman, nasıl, ne, neden ve kim soruları onları hiç ilgilendirmiyor. Her zaman nerede oldukları fark etmezsizin başlarını belaya sokabilirler. Peki okuldan atılmak için fazla korkunçlar ise okul müdürü buna nası bir çö...