Karamel Kokusu (KİRİBAKU) ~tamamlandı~

bölüm 47

Kirishima

  Nefes.. nefes alamıyorum ciğerim parçalanıyor. Kulaklarım sağır mı oldu ? Neden hiçbir ses ge-gelmiyor ki?
Bakugou geliyor. "Ağlamasana boktan saçlım sen de iyice sulu göz oldun."
Sarılmak istiyorum kokusunu almak istiyorum çünkü  üzerine giydiğim tişört yeterince tatmin etmiyor beni.

Havada süzülen görüntüsü  beni yoruyor. Adımlarım birbirini takip ediyor. Zorla yutkunuyorum. Elimi ona uzatıyorum . Gülümsüyor.  Bir adım uzakta.... tutabilirim. Söz verdi ki bırakamaz  ...
Bir adım daha atacakken midoriya beni tutuyor.  "Düşeceksin." Katsuki bi anda yok oluyor. Sinirle ona dönüyorum. "Bırak beni ne istiyorum sanıyorsun ? Birlikte uyumaya alıştık.  Bensiz uyuyamıyor bi bok bildiğin  yok." Tekrar adımlıyorum.

"Bakugou nerdesin civcivim? Ben geldim. Midoriya gidiyor tamam mı?"
Midoriya tekrar beni çekti. 
"Bırak "  gözleri dolarken beni çekmeye devam ediyor.  "Yeter bu kadar kirishima öldü  o."
"Hayır, hayır , hayır.."

"Hayır. "
Nefes nefese ve sırtıma terden yapışan hastane kıyafetiyle  uyandım.
Soluk alıp vermelerim hızını korurken göz yaşlarım  tekrar akıyordu. Yanaklarımdan süzülen acılar çarşafa düşerken  kafamı  oraya dayadım ve ağlamaya devam ettim.
Odadaki varlığını yeni farkertiğim ochako yanıma gelip sarılırken sırtımı sıvazlıyordu. Hıçkırıklarım az mobilya olan odada yankılanıyordu .

"Şşşşşş tamam geçti geçti. "

Geçmiyordu.  Siktiğimin rüyası  gerçeğe dönüşüyordu. 

~Flashback

Dudaklarından dudaklarım ayrılırken başı göğsüme düştü. 
"Ka-katsuki."
Bedeni soğuyordu.

Midoriya'dan

Kirishima yardım için bağırırken  pro kahramanlar atağa geçmişti.
Kac- chan..
Recovery girl buradaydı.
Yaralılar için  gelmişti. Onu hızla
Onu alıp hemen hızımı kullanarak kaccah ve kirishima-kun' un yanına gittim. Kirishima ağlamaya devam ederken kacchana sarılmaya devam ediyordu. Eli yüzü  kan olmuştu.

"Daha daha çok erken karamel kokulum . "
"Kirishima yardım geldi  "  gözlerime bakmıyordu sadece kacchanın saçlarını okşuyordu.
Recovery girl "zehirleniyor. Hemen hastaneye götürmeliyiz.  Ben quirkimin tamamını  kullanırsam yorgunluk çok fazla gelir ve bir daha uyanamaz . " başımla onayladım.

Kacchanı kirishima'dan ayırmaya çalıştım."hemen hastaneye gitmeliyiz." Transa girmiş gibiydi.
"Üşüyor. " onu ittim ve kacchan'ı sırtıma aldım . Recovery girl quirk uyguladı ve hastaneye %70 kullanarak gittim. Vardığımızda hemen ameliyata aldılar.

Kirishimanın ya ına döndüğümde ellerindeki kanka bakiyordu.
"Birşey yok, birşey yok."
Gozlerinin akı bile kıpkırmızıydı.
Onu da yanıma alarak hastaneye giderken soluk alışverişleri gittikçe hızlanıyordu. Panik atak geciriyor gibiydi. "Kirishima biraz dinlenelim. Soluklan ve sakin ol. Kacchan hastanede ."

"Gitmem lazım. "
Gözleri kapanıp yere düşmesiyle onu sırtıma  aldım. Bayılması şu an çok iyiydi. Hastaneye vardığımızda onu  bir odaya yerleştirdik.

Uyandığında kabus görmüştü. Ve sinir krizi geçirecek gibiydi. Doktorlar rahat uyuması için ilaç vermek zorunda kalmıştı. Arada sürekli ağlayarak uyandığı için ochakoyla onun yanında kalmaya karar verdik.

Flachback end~

Kirishima'dan

"Kirishima-kun nolur kendini topla seni gördüğünde böyle üzülmez mi?"

Kafamı hızla kaldırdığımda
Gözlerinden akan yaşla kafasını iki yana salladı.  Artık bağıramıyordum  . Artık  konuşamıyordum boğazım yanıyordu.  Çok fazlaydı.
Her şey çoktu..
Kapının açılmasıyla midoriya gözlerinin altı mosmos bir şekilde  elindeki karton bardakla içeri girdi.

"O nerede?"
Midoriya önce ochakoya sonra bana baktı.  Yutkundu. Ne -ne oluyordu?
"Sö-söylesenize "
"Kirishima o ...
Komaya girmiş doktorlar dedi ki..
U-uyanması "
Gözlerinden akan yaşları silerken  derin bir nefes verdi.
"Düşük bir ihtimalmiş. A-ama ilk iki hafta önemliymiş  uyanma ihitmali daha yüksekmiş.. "

........

1 hafta sonra

Katsuki'nin yanından ayrılmıştım.
Gözümden akan yaşları artık silmiyordum. Onların yerini zaten yenisi alıyordu hemen.
Yurttan kıyafet getirmek zorunda kalmıştım. Çünkü halâ uyanmamıştı.
Yürüyordum sürekli yürüyordum. 
Hergün o boktan rüyaları  hayır kabusları görüyordum.  Her gün deri kanepede soluk soluğa uyanıyor ve halâ o yatakta uyuduğunu görüyordum. 

yürüyorum. Katsukiyle beraber geçtiğimiz yerlerden yürüyordum. 
Ağaç eve vardığımda burukça gülümsedim.  Ayçiçek tarlasına gözlerim değdiğinde orada beni sırtına almış katsukiyi görebiliyordum.  Kafamı iki yana salladım ve ağaç eve çıktım. 
Akşap duvara astığım fotoğrafta ellerimi gezdirdim.
Telefonumda son 3 gündür yaptığım gibi ayçiçekleri arasındaki videomuzu izledim. Sadece bunu izlerken gözlerimin buğusundan göremediğim için  gözyaşlarımı  silme ihtiyacı duyuyordum.

Video bittiğinde sırtımı  arkaya yasladım. "Uyan artık çok uyudun. Sen zaten hep çok uyuyorsun. 8 buçukta yatağa gidiyorsun. Off"

2 hafta sonra:

Saat 11.59'du.
Uyanacağından neden bilmiyorum ama çok emindim bu sefer. Ellerimi yağlanmış saçlarına daldırdım.
"Iyice pasaklı oldun civcivim. Uyanınca seni çitilelemem gerekecek ."

Kendi kendime mırıldanırken kafamı kalbine ağırlık vermeden koydum.
Sadece bu umudumu diri tutuyordu. 
Saat 00.00 olduğunda ona döndüm.  Yüzüne  ellerimi koydum.
"Inanabiliyor musun resmen filmlerdeki gibi uyanırsın sandım.
Sanırım gerçekten aptalın tekiyim..."

4 hafta sonra

"Kirishima  sınav haftasına gireceğiz artık okula dönmen gerek."
Mina sıkıntıyla konuştuğunda yorgun gözlerimi ona diktim.
"Tamam."
Mina şaşkınca bana baktı. 1 haftadır bunu söyleyip duruyorlardı.
"Ta-tamam."
Kapıdan çıktığında katsuki'ye döndüm.
"Artık o iyileşecek üzülme demiyorlar
Nasıl oldu  bir gelişme var mı demiyorlar. Midoriya bile artık derslere devam ediyor. "

"Katsuki devam edemiyorum. Annem bile artık okula gitmem gerektiğini söylüyor.  Senin yanında olmam sana bir fayda sağlamazmış. "
Ellerimizi birbirine doladım.
"Uyansana gözlerini özledim."
Gözlerim dolarken son bir defa baktım ona.  Yutkundum. Hiçbir hareket yoktu.
"Peki o zaman ."

.......

Katsukinin dolabından özenle katlanmış tişortümü aldım.
Kendi odama tekrar girdim.
Arkadaşlarıma ve aileme hazırladığım videoları peluş köpekbalığımın yanına koydum.
Adını değiştirmemiştir.  O bana olan sözünü tutup uyanmamıştı. Beni bırakmıştı..  ama benim onu bırakmak gibi bir niyetim yoktu.

Özürler ve teşekkürler....
Yuna'ya örnek olamadığım için
bir ton özür.  Ya da  bana kattıkları  güzel   anılar için  teşekkürler...

Burada kalıp Midoriya'yı geçip  profesyonel  kahraman olamadığım  için katsuki'den bile özür dilemiştim.
Abimin motorunu aldım ve uçurumun dibine geldim.
sonuna kadar yürüdüm ve oturdum.
Burada hafif bir esinti eşliğinde  oturmak da iyi olurdu saçlarım dalgalanırken ...

Ama şu an yağmur yağıyordu.
Bu hayal ettiğim son değildi ama bu havayla idare etmem gerekecekti.
Katsukinin benim için kampta söylediği şarkıyı açtım.  Sesim her ne kadar kötü olsa da sözlere ayak uydurmaya çalışıyordum. 

Varlığın varlığımdan
Bir nefes aldığında
Sanki birden sonbahar
Rüzgarı içime dolar

Bir ısıtır bir üşütür
Bir ağlatır bir güldürür
Sen hem hastalık...
Hem de sağlık gibisin

.
.
.
Bölüm sonu~