Ahsen- bir sessiz çığlık [TAMAMLANDI]

bölüm 9

Deli kadınlar iyidir.
Çünkü ne kahkahaları tutsak,
Ne gözyaşları sınırlı,
Ne arzuları mahpus,
Ne öfkeleri prangalıdır.
                              AHMET ARİF

Ahsen
_______
Amcamlar geleli hayatım mayın tarlasına döndü. Bu nasıl bir şeydi böyle. Seneler önce asla onunla evlenmeyeceğim dediğim adamla birkaç saat sonra nikah masasına oturacağız. Amcamlar fark etmesin diye Yakup dede onları Rıfat abinin gezdirmesini istedi. Biz nikah kıyarken onlar Şirince'yi gezmekle meşgul olacaklar muhtemelen.
Her ne kadar istemesemde Esra teyze ve Kader babaannem beyaz bir elbise giymem konusunda beni ikna ettiler. Ben almak istemeyince bu elbiseyi Esra teyze seçmiş. Elbiseye göz ucuyla baktım gerçekten çok güzel duruyordu. Ben boş boş etrafa bakarken odamın kapısı çaldı. Hemen arkasından içeriye Esra teyze girdi.

"Ahsen gelebilir miyim?"

"Tabi Esra teyze."

Gelip yatağa hemen yanı başıma oturdu. Elimi avucunun içine aldı ve konuşmaya başladı.

"Ahsen güzel kızım benim. Emin ol biz hepimizde seni çok seviyoruz. Sana çok değer veriyoruz. Ben senin üzülmeni istemiyorum hatta amcanlar gelmeden önce annemle bu konuyu konuşup onu ikna etmeye çalıştım. Aslında ikna olmuş gibiydi ama sende gördün olaylar farklı gelişti. Üzgünüm bir tanem seni bu şekilde zorlamak istemezdim."

"Esra teyze senin suçun yok ki. Bir suçlu varsa o da amcam. Seneler önce beni küçücük yaşımda evlendirmeye kalktı. Siz olmasanız ben şimdi kim bilir kaç çocuğa annelik yapmakla meşgul olurdum. Tam her şey  düzene girmişti şimdide kendi başına açtığı belaya diyet olarak beni öne sürdü. Ondan nefret ediyorum."

Esra teyze boşta olan eliyle yanağımı incitmeye korkar gibi naif hareketlerle okşuyordu.

"Ah yavrum ben gerçekten üzgünüm ama elimden bir şey gelmiyor. Hatırlıyor musun sana o gün bir şeyler söylemiştim. Aslında Emir merhametli bir çocuktur. Sevdiği kişi için elinden geleni yapar. Ben onun seni gerçekten sevebileceğine inanıyorum. Lütfen sende ona şartlı bakmamaya çalış. Umarım birgün gerçekten mutlu olursunuz."

Gözlerimden iki damla yaş süzüldü. Esra teyzeye sımsıkı sarıldım.

"Esra teyze ben korkuyorum. Kendimi evliliğe hazır hissetmiyorum. Üstelik beni sevmeyen beni küçümseyen biriyle evlenmek istemiyorum."

Esra teyze saçlarımı okşuyordu.

"Ahsen şuan sadece resmi nikahı kıyacağız merak etme kimse senden şuan bu evliliğin sorumluluklarını yerine getirmeni beklemiyor. Düğün en az birkaç ay sonra olur. Belki o zamana kadar sende bu duruma alışırsın. Lütfen üzülme artık. Ayrıca merak etme Emir'in seni küçümsemesine izin vermem. O benim oğlum olabilir ama sende benim kızımsın. Senin üzülmene müsaade etmem. Bu kişi oğlum olsa da karşısında dururum. Unutma ben senin kayınvaliden değil annen olacağım."

Bu kadını gerçekten çok seviyorum. Ama korkmamak elimde değil. Oğluda Esra teyze gibi olsa ne olurdu sanki. O zaman bu kadar korkmazdım belki.

"Teşekkür ederim Esra teyze."

"Hadi sen hazırlan artık. Az sonra çıkarız."

Başımla onayladım. O, odadan çıkınca bende üstümü değiştirdim. Aynanın karşısına geçip kendime baktım. Bu elbise gerçekten çok güzeldi. Bembeyaz elbisenin içinde süt beyazı tenim çok uyumlu duruyordu. Her ne kadar canım istemesede yüzüme hafif bir makyaj yaptım. Normalde günlük hayatta makyaj yapmayı çok sevmezdim. Genelde sadece maskara yetiyordu. Bugün eyeliner da sürünce mavilerim iyice ortaya çıktı. Ah annem kim bilir benim evlendiğimi görmeyi ne kadar da çok isterdi. Gerçi şu halimi görse çok üzülürdü. Evleneceğim kişi birçok kızın hayallerini süsleyecek yakışıklılıkta hemde iyi bir mesleği var. Ama benim hayallerimi süsleyemiyor maalesef. Dört sene önce benim için bitmişti o. Belki annem yanımda olsa o da benim duygularımdan habersiz böyle biriyle evlendiğim için mutlu olurdu kim bilir.