Ahsen- bir sessiz çığlık [TAMAMLANDI]

bölüm 19

Sevgili arayıp da bulduğun birisi değil, hiç aklında yokken aşık olduğun kişidir.
                                 CAN YÜCEL

Sabah uyandığında alışık olduğu koku burnuna doldu. Gözlerini açınca makyaj masasının önünde saçlarını tarayan Ahsen'i gördü. Odanın içi çilek gibi kokuyordu. Emir belli etmeden bir süre Ahsen'i izledi.
Ahsen bugün hastaneye değil okula gidecekti. Üzerine limon sarısı bir elbise giymişti. En son hazır olduğunda son kez aynada kendine baktı. Emir onu izlerken aklına babaannesinin ona verdiği kolye geldi. Yerinden kalkıp çekmecedeki kutuyu eline aldı. Kutunun içindeki kolyeyi alıp Ahsen'e doğru ilerledi.

Aynanın karşısına gelince elindeki kolyeyi Ahsen'in göreceği şekilde salladı.

" Bu kolye nereden çıktı."

"Bu senin."

"Neden peki?"

"Yüz görümlük"

"Emir saçma sapan konuşma o nereden çıktı? İstemiyorum ben onu."

"Bu kolye babaanneminmiş. Yüz görümlük olarak sana vermemi istedi."

"Baştan öyle söylesene. Bende yanlış anlamam böylece."

"Neyse al tak işte bunu. Babaannem anneme niye takmıyor diye sorup duruyormuş."

"Çok kibarsın. Kafama çarpsaydın."

"Uzatma al işte. Ben hazırlanıp on dakikaya aşağıya inerim. Hazır ol az sonra çıkarız."

"Ben kendim giderim."

"Ufaklık uzatma işte. Ben seni bırakmazsam dedem bana tavır yapıyor."

"Tamam ama geç kalma. Derse geç kalmak istemiyorum."

"Merak etme ben sen gibi on saatte hazırlanmıyorum. Az sonra inerim."

Kahvaltıdan sonra evden birlikte çıktılar. İkisi de çok sessizdi. Yol boyu konuşmadılar. Okula yaklaşınca Emir yavaşladı. Fakültenin önüne gelince Ahsen parmağındaki alyansı çıkarıp çantasına koydu. Mert bahçede durmuş onları izliyordu.

"Seninki kapıda bekliyor."

"Bıraktığın için sağol."

"Önemli değil. Bugün hastaneden geç geleceğim. Çıkışta haber verirsin Rıfat abi seni alır."

"Gerek yok ben kendim dönerim."

"Sen ehliyetini almadın mı? Madem kendin döneceksin arabanla gelsene okula."

"Olmaz. Araba sürmeye korkuyorum. Ben böyle iyiyim."

"Sen bilirsin. Çıkışta Rıfat abiyi çağırmayı unutma."

Emir Ahsen'in arkasından bir süre izledi. Mert ile çok yakın duruyorlardı. Emir bu hallerini kıskandı.

Daha fazla bakmak istemedi. Arabayı çalıştırıp oradan ayrıldı.

Ahsen Mert'i görünce yine heyecanlanmıştı.

"Günaydın mavişim."

"Günaydın."

"Bakıyorum seni yine abim dediğin adam getirdi. Ahsen ben bu adama güvenmiyorum. Sen onun iyi biri olduğuna emin misin?"

"Tabi ki de eminim. Emir abi iyi bir insan."

"Öyle olsun. Bu arada bugün birbirimizden kan almayı öğrenecekmişiz. Benim partnerim olur musun?"

"Tabi ki de olurum."