~GÖZLERİN GÖZLERİME~

33.bölüm

   4 yıl sonra....
   
  Özgür gideli 4 yıl olmak üzereydi. Olmasına 3 gün vardı. Ben hala boynumdan kolyeyi çıkarmamıştım. Devamlı takmasamda genellikle yanımda oluyordu. Her an gelir umuduyla bekliyorum. O gittikten sonra biraz dengem sarstı ama kendimi toparladım çünkü biliyorum ki Özgür gelecekti. Bana söz verdiği gibi gelecekti.
   Annem ve babam Eskişehir e taşındılar. Ablam evlendiği için kocasıyla burda kalmayı tercih etti. Bende yanıma kızları alıp aynı evde kaldım. Üniversite bitmek üzereydi. 1 senemiz kalmıştı. Mert kim okucak diyip üniversiteden ayrıldı. Subaylık sınavlarına felan girdi. Diğer iki hıyar kardeşler daha devam. Biz kızlar farklı bölümlerde aynı üniversiteyi okuyoruz. Hepimiz derslerimize düzgün bir şekilde çalışmaya başladık. Iyiye gidiyor.

     Yakında Eylül ve Arda'nın düğünü var. Onun için hep birlikte onların yanına gideceğiz. Kızlarla elbise bakmaya başladık bile.
  
      2 gün sonra ....

Bugün Özgür'ün bana kolyeyi verdiği gün. Kumsala geldim. Kolyeyi taktım. Ve bunca sene kolyenin içinden takırtı geldi. Bi parçası falanmı kırıldı diye çok merak ettim. Ama Özgür gelene kadar açamayacaktım. Çünkü kalbimin anahtarı onda. Kumsalın oraya bi kaç çocuk geldi. Geçip onlarla oynadım. Kumdan kale yaptık. Pamuk şeker yedik. Denize girdik. Körebe,  kovalanbac oynadık. Kuma gömüldük.. Bi çok şey yaptık. Akşama doğru gelirken herkes evine dağıldı. Bende kumun üzerine kendimi bıraktım. Gözlerimi yıldızlara diktim. Ve onlarla konusiyormuşçasina kendimle konuşmaya başladım. Onlarla her konuşmamda bana hep Özgür'ü anımsatıyolardi. Bugün içimde daha farklı bi his vardı. Sanki gelecekti. Bu ilk defa oluyordu. Kalbim sıkışıyormuş gibi oldu.

Sizce gelecek mi?

  Uzandığım yerden doğruldum. Gözlerimi kapadım. Ve hayal ettim. Onun geldiğini. Hayalî bile çok güzeldi. Geliyor yanıma oturuyor ve başını omzuma koyuyor. Sonra göz göze geliyoruz ve beni sevdiğini söylüyor.

Kolyenin içinde ne var sizce ??

  Hayal kursam dahi kalbim çok hızlı çarpıyordu. Ya gerçek olursa ben galiba olurdum. Biraz rahatlamak için yürüdüm. Yürüdüm.. Yürüdüm... ileride ışıklarla çevrili tülden bi her vardı. Burası o günde geldiğimiz alana benziyordu. Işıkları takip ettim yine o minderlerle karşılaştım. Bu sefer yemek yoktu. Bi anda ışıklar kapandı. Biri gözlerimi kapattı. O an kendimi bi hoş hissettim. Ellerini gözlerimden çekti. Gözlerimi yavaşça açtım. Işıklarda açıldı. Usulca arkamı döndüm. Dönmemle bi de görim. Özgür ' du bu. Karşımda canlı kanlı duran Özgür Yamaç'tı. Olabilirmiydi bu. Gelmismiydi. Dönüşmüydü. Gözlerime baktı. ' Kalbim senin dedi. Şaşkındım. Birşey diyemiyordum.  " Mira kolyeni uzatırmısın" diye sordu. Kolyemi uzattım. O da boynundaki kolyeyle kolyeyi açtı. Baam..💥 Içinden çok güzel tektaş çıktı. Bu çok garipti aynı zamanda müthişti. Kolyenin içindeki tektaşı aldı. Gözlerimi gozlerime dikti " sana söz verdiğim gibi kalbinin anahtarını getirdim. Gözlerim gözlerine hasret Tıfılcık. Benimle ufak minnik bi yuva kurar mısın ? " dedi. Mutluluktan ağladım resmen. " EVEEET!" haykırdım. Dev'imin boynuna atladım. Sımsıkı boynuna sarılıp kokusunu içime çektikten sonra kulağına "seni seviyorum " diye fısıldadım..

Harika bir son...
Yepyeni bir başlangıç....

*******************

Evett kitabım bitmiş bulunmakta . Iyi okumalar . Sağlıcakla kalın.  Hepinizi seviyorum . Öpüldünüz😚😚💕

21 mayıs 2020 perşembe saat 5:30