ISIRIK SERİSİ ||EMANET||

GİRİŞ

ISIRIK SERİSİ II

EMANET

GİRİŞ

Sahildeyim. Çıplak ayaklarıma batan ve yapışan ince kumları umursamadan sahil boyunca yürüyorum. Denizden gelen tuzlu kokuyu çekiyorum içime. Ferahlatıyor. Üstümdeki ayak bileklerime kadar uzanan açık mavi tül elbise hafif esintiyle birlikte bacaklarıma yapışıyor, eteğinin uçları çoktan deniz suyuyla ıslanmış. Biri adımı sesleniyor. "Okyanus,"

Sesin sahibi tanımıyorum, ama içimde bir şeyleri ateşe veriyor. Başımı çeviriyorum kaynağa doğru. Orada. Güneş tüm ihtişamıyla batarken, yüzünü gölgede bırakıyor. Tereddüt ediyorum, bunu anlıyor. "Okyanus," diyor bir kere daha. Adımın her söylenişi içimi kıpırdatıyor. Hala yürümüyorum. Üzerindeki şortun ceplerine soktuğu ellerini çıkarıp bana uzanıyor, bir anda yalnızca iki nefes ötemde hissediyorum bu yabancıyı. Bedeninden yayılan sıcaklığı hissettiğim adam yalnızca bir yabancı.

Esen meltemle yüzüme düşen birkaç saç tutamını kulağımın arkasına atarken yüzünü hala göremiyorum. Yalnızca gözleri... Derin, tapılası, okyanus mavisi gözleri.

Sıcacık parmaklarını yüzümde hissetmemle gözlerim kapanıyor. Fark ediyorum, soluduğum koku denize değil kim olduğunu bilmediğim bu yabancıya ait. Parmakları yüzümü arşınlıyor yavaşça. Bir kedi misali sokuluvermek geliyor içimden. Tutuyorum kendimi. Tanımıyorum ki bu adamı! Oysa umurumda bile değil. Tanımak istiyorum. İçimde anlamlandıramadığım bir yığın duygu peyda oluyor. Kendimi engelleyemiyorum. Gözlerim açılıyor. Gözlerim açılıyor ve yabancının mavileriyle karşılaşmayı beklerken siyahlıkla karşılaşıyorum. Güneş batmış.

Göz bebekleri o denli büyümüş ki yutup yok etmiş mavilerini. Alacakaranlıkta parlayan bir çift zift karası göz, bana bakıyor. Isınıyorum. Yanıyor, bakışlarıyla küle dönüşüyorum. Biliyorum bir şekilde. Küllerinden yeniden doğan Anka kuşu misali, ben de yeniden doğuyorum.