YÖNÜM SANA

0.1

Yeni bir masaldan herkese merhaba! Sizlerle yeniden bulaşmak gerçekten heyecan verici bir olay, umarım diğer üç kitabım gibi (Lavinia, Deniz Subayım, Osmanlı Güneşi) sizlerle harika bir uyum için de yola devam ederiz. Yazmaya başladığım ilk günden beri yanımda olan tüm okurlarıma teşekkür ediyorum ve işte yeni maceramız.

💚Yönüm SANA💚

Bölüm şarkısı; İkiye on kala (Bütün İstanbul biliyor) 💚

💚💚💚💚

"Nesli Han, annem koşma diyorum düşeceksin şimdi."

"Ama babam burada ona söylemem gereken şeyler var."

"Annecim koşmadan da babanı görebilirsin, lütfen dur artık."

Genç kadın elbisesinin eteklerinden tutmuş bir şekilde koca bahçede yedi yaşında ki kızının peşinden koşuyordu.

Babasının dün gece eve geldiğini yeni öğrenmiş ve şimdi de bahçede ki atölyeye doğru koşuyordu.

Genç adamın evlendikten sonra en büyük hobisi olmuştu bu atölye. Her boş anında soluğu burada alır, hem kendini sakinleştirir hemde sevdiği kadınlar için resim yapardı.

"Padre!" (Baba)

"Ragazzo." (Ufaklık)

Suhandan sonunda kızının arkasından nefes nefese odaya girdiğinde gördüğü manzara karşısında ilk gün ki heyecanla nefesini tuttu. Bu manzaraya alışması gereken yerde heyecanı ilk gün ki yerini koruyordu. Karşısında ki adam onun kocasıydı, kucağında döndürüp durduğu güzellik ise aşklarının yegane meyvesi güzel kızları Nesli Han Alessia!

"Akif yeter bu kadar başı dönecek."

"Annen bizi yine paylıyor bellissimo, bence durmalıyız."

"Ama padre."

Genç adam sevdiği kadının gözlerini hedef alıp biraz daha dercesine baktı. Kızını kırmak istemiyordu, zaten uzun bir süredir ailesinden ayrıydı şimdi birbirlerine yeniden kavuşmuşken haliyle bırakmak istemiyordu. Dün gece karısıyla yeterince ilgilenmişdi şimdi de sıra kızındaydı.

Suhandan kocasının bakışlarına nasıl karşılık vermezdi, bu adamın bakışları bile kendini anlatıyordu. Kocasına güzel bir gülümseme gönderilip eliyle mekan sizin dercesine ikiliyi rahat bıraktı. Anne olmak bu olsa gerek, yeterince belki de daha fazla pimpirikli olmak. Zaten rahat bir karater değilken anne olduktan sonra iyice zıvanadan çıkmıştı ama herşeye rağmen bunu seviyordu. Ailesini önemsemek, onları düşünmek onu iyi hissettiriyordu.