DEVIL'S WRATH 2: Colt Develios (COMPLETED)

CHAPTER 19

Pinahinto ng isang security guard ang kotse, inataki kaagad ako ng kakaibang kaba.

"Saan ang punta mo?" Napakabog ang dibdib ko, halos hindi narin ako makahinga ng maayos dahil sa nerbyos.

"Grocery guard. Si Rafa ang kasama ko, kailangan paba naming mag sign sa log book o ako nalang?" Tanong ng driver at parang wala lang sa kaniya ang lahat, habang ako halos mamatay na sa kaba. Mas lumakas lalo ang pagkabog ng dibdib ko at napayuko ako dahil bigla nalang sumilip ang guard sa loob ngunit saglit lang.

"Ikaw nalang magsign nito" nakayuko lamang ako at inabot niya rito ang log book. Nakita kong inabot ito ng driver at nagsulat siya saglit at ibinalik kaagad ito sa guard. Pakiramdam ko, hindi na ako himihinga pa.

"Salamat guard" sabi niya at pagkatapos ay binuhay niya ulit ang makina.

Napapikit ako ng mariin at hindi ko na napigilan pa ang mga luhang nais kumawala sa mga mata ko. Nakita ko ring binuksan ng dalawa pang guard ang nakasaradong gate, anito kahigpit ang mga tauhan n'ya sa loob ng mansion. Talagang sinisigurado n'yang hindi ako makakatakas. Ngunit ngayon, desperada na akong makawala sa mga kamay niya. Pagod na ako sa lahat ng panloloko at panggagamit niya sakin.

Nanginginig ang mga kamay ko nang makalabas na kami at tinatahak ang kalsada. Hindi ako makapaniwala! Malapit na at makakalayo na kami sa mansion, makakalaya na ako sa kaniya. God, please help me. Let me escape this time. Tahimik na dalangin ko.

"Ma'am tawagan n'yo na si sir Hiro, sabihin mo papunta na tayo" dinig kong sabi niya. Napaangat naman ako ng mukha at kaagad na kumilos. I nodded while I'm still crying. I really can't believe this is happening.

Nanginginig ang kamay ko habang hinihintay ang pagrespond ni Hiro. Saglit pa akong naghintay bago niya sinagot ang tawag ko.

"Chai! Cara, nakalabas naba kayo?" Ramdam ko ang taranta sa boses niya.

"Y-Yes Hiro. We're on the way... Thank you Hiro" garalgal kong sabi. Hindi ko na talaga alam ang gagawin kapag wala siya, I swear hindi ko kayang mag-isa.

"It's nothing Chai. Please take care Caramel. I miss you" He said makes me cry again. I miss him too, so much. Namimiss ko na ang mga panahong nakakasama ko siya nang malaya, mga panahong hindi ko na kailangan pang tumakas para lang makasama siya.

"I miss you too Chai. Where's Kelvin?" Tanong ko bigla sa kaniya.

"Don't worry about him, nandoon na siya sa Negros Island kahapon lang. He asked me why you didn't took a visit on the hospital inside of four days. Pero di n'ya alam na two weeks s'yang di nagising. I lied, I said, you were on the seminar noong naaksedinte siya" dinig kong sabi niya sa kabilang linya.

Pinahiran ko ulit ang mga luha ko at napalingon sa labas. Malaki ang nagawa kong kasalanan kay Kelvin, pero ngayon, handa ko nang harapin siya. Ang lahat ng consequences pagkatapos nito.  At nasasaktan ako ng sobra ngayon. Hiro is right, I need to fix everything and make everything's right. Siguro, ipagtatapat ko na ang lahat ng katotohanan kapag nagkita na kami.

Handa kong tanggapin ang lahat kapag sakaling aayawan niya na ako. I deserve it anyway, kung ano man ang magiging reaction niya ay tatanggapin ko lahat ng 'yon. But for now, kailangan ko munang makalayo rito.

Dumeretso kami sa airport, nang marating namin ang lugar ay nakita kong nakaabang si Hiro sa amin. I quickly opened the door and run towards him.

"Oh my god Cara! Chai, I miss you." Pinagbuksan niya ako ng pinto at pumasok kaagad ako. Sumunod naman siya sakin. 

"Hiro... I miss you too." Napaiyak nalang ako nang yakapin niya ako ng sobrang higpit.

"Okay, you're free now. Stop crying Chai and use this clothes and change that one,  we have to go now. We only have forty-five minutes left so we need to rush Cara"

Inabot n'ya sakin ang damit na ipapalit ko at pinalitan ang damit pang maid na suot ko  into a black fitted dress with a black blazer.

"Hiro, how bout the plan? Kailan mangyayari ang accident na pinlano mo?" Tanong ko sa kaniya pagkatapos kong magbihis.

"Later, don't worry about it. Forty-five minutes lang din ang biyahe ng eroplano papunta doon sa province of Negros. So nakaset na ang plano exactly at 5pm. Kasi kapag ngayon, I'm sure malalaman nila agad because I'm sure policemen would go there and investigate the accident area at alamin kung sino ang nasa loob ng kotse"

I nodded and he squeezed my hands. It's still sweating and shaking.

"Are you nervous?" I nodded again.

"Relax, hali kana Cara, use this shades and I pray that we could overcome this." Pinagsiklop niya ang mga palad namin at sabay kaming naglakad papasok ng entrance.

Di parin humuhupa ang kaba sa dibdib ko, ngunit nang tuluyan na kaming nakaupo sa upuan parang nabunutan ako ng tinik. 

"We ask that you please fasten your seatbelts at this time and secure all baggage underneath your seat or in the overhead compartments. We also ask that your seats and table trays are in the upright position for take-off." dinig kong sabi ng flight attendant.

I just closed my eyes, I don't want to remember everything about him. He's a devil and from now on, hindi n'ya na ako makikita pa. Sabagay malaya namang mapasakanya lahat ng kayamanan ng dad n'ya dahil mamayang hapon ay mamamatay na ako!

He could even marry someone he wanted to! I smiled faintly, if I know, drama lang ang nangyari n'ong pumunta ang fiancé n'ya doon sa mansion at sinabunutan ako.

Maybe it was a part of their plans, kunwari siya ang nang-iwan at tumanggi. Pero heto na, maaari na silang magpakasal at bumuo ng pamilya. Bakit pa nila mandamay ng iba?! Bakit pa nila ako pahirapan at damayin?

They we're all devil! Nang marating namin ang Negros Island sinalubong kami ng napakapreskong hangin. At may sasakyang sumundo sa amin. I'm so tired right now, but we need to went straight to Sipalay City. It's more than a six hour trip. bago namin marating ang lugar, 'yon ang sabi ni Hiro sakin.

"Here, eat this Chai I know you're hungry. Hindi kapa nakakain mula kanina, alam kong nagugutom kana. Bakit ayaw mong kumain Cara?" Napailing na lang ako sa kaniya at nag-iwas ng tingin.

"Wala akong gana Hiro" sagot ko sa kaniya.

"Huwag mo akong artehan Caramel! Kumain kana, ang laki na ng ipinayat mo!"  I just rested my head off to his shoulder. At hindi na ako nakipagtalo pa sa kaniya.

"I know, but I want to rest. I want to sleep" mahina kong sabi.

"Okay fine, just rest"  sumusukong sabi niya.

At unti-unti na ngang pumikit ang mga mata ko. Wala na akong ibang nararamdaman pa kundi bigat ng damdamin. My heart was slowly shattering into pieces, at di ko alam kung kakayanin ko ang sakit na ito.

"Caramel wake up... hey!" Hiro shook my shoulder and I slowly got up.

"N-Nandito na tayo?" Tanong ko sa kaniya.

"Wala pa, one hour nalang at makakarating na tayo. We need to eat Chai. Hali kana, nagugutom na ako and I know you feel the same way, kaloka ka!"

I just stared at him for awhile and fix myself before we went out from the car. He's right, hindi na ako makatanggi ngayon. I'm so freaking hungry.

DW2 > jayewel