လိပ်ပြာ[လိပ္ျပာ](Completed)

အပိုင္း(၁၉)

[Zawgyi]

'ဝုန္း....'

သူတို႔ေခါင္းအေပၚဘက္ကေနသံေလွာင္အိမ္သဖြယ္ေထာင္ေခ်ာက္ႀကီးျပဳတ္က်လာၿပီး၇ေယာက္လံုးပိတ္မိသြား၏..

"အိုး...အန္ကယ္ေလးကိုယ္တိုင္ကိုယ့္တူမကိုယ္လာသတ္တာပါလား...အဟက္...မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ထားလည္းအန္ကယ္ေလးမွန္းကြၽန္ေတာ္ကသိပါတယ္.."

အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေသာေခတ္ကခုတင္ကေနထလာရင္းေရရြတ္လိုက္၏..

"ကြၽတ္ကြၽတ္ကြၽတ္...ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အန္ကယ္ေလးဆိုတဲ့လူကေကာက္က်စ္လိုက္တာ..ဒါေပမယ့္..ကြၽန္ေတာ္ကအန္ကယ္ေလးထက္ပိုၿပီးဉာဏ္ေကာင္းတယ္မဟုတ္လား..အဟက္.."

ေထာင္ေခ်ာက္ထဲကထိုလူႀကီးစိတ္တိုသြား၏..ထို႔ေၾကာင့္သူ႔အိတ္ထဲက​ေသနတ္ကိုထုတ္ကာေခတ္ကိုခ်ိန္လိုက္ေလသည္..

"ဟာ...ေမေခတ္...အ.."

နာမည္ပင္မဆံုးေသး သူ႔ေသနတ္ထိပ္ကိုလာပိတ္ေသာလက္ျဖဴျဖဴကေလးေၾကာင့္သူထိတ္လန္႔သြား၏..

"မင္း..မင္း...သ..သခင္မေလး.."

လေရာင္ေအာက္ထဲတြင္ျမင္လိုက္ရေသာဝတ္စံုျဖဴျဖဴေလးနဲ႔ေကာင္မေလးေၾကာင့္သူအရမ္းကိုတုန္းလႈပ္မိသြားသည္..

"ဘာလဲ..အရမ္းလန္႔သြားတာလားစိုင္းခြန္မင္း...နင္ေမာင့္ကိုထပ္သတ္ဖို႔ၾကံေနျပန္ၿပီေပါ့ေလ...ဒီတစ္ခါေတာ့ငါခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး...နင့္ကိုငါကိုယ္တိုင္သတ္မယ္...ငါကိုယ္တိုင္သတ္မယ္.."

လက္ထဲကေသနတ္ကိုလႊတ္ခ်လိုက္ကာေခြၽးေစးမ်ားပင္ရႊဲစိုလ်ွက္သူ႔တပည့္ေတြေနာက္ကိုေၾကာက္လန္႔တၾကားဝင္ပုန္းမိသည္..

"ဆရာႀကီး..ဘာျဖစ္လို႔လဲ...ဘာျဖစ္တာလဲ.."

သခင္မေလးကိုမျမင္ရ၍သူတို႔အတြက္ထူးဆန္းေနမိသည္..

"စိုင္းခြန္မင္း...နင္ဘယ္ေျပးမလို႔လဲ..နင္ဘယ္ကိုေျပးေျပး မလြတ္ဘူး..နင္ေသကိုေသရမယ္..နင္ေသရမယ္.."

"ဟင့္အင္း...ငါမေသခ်င္ဘူး..ငါမေသဘူး..ငါမေသဘူး...အား...ငါ့အနားကိုမလာနဲ႔...နင္ကသရဲမ...မလာနဲ႔..မလာနဲ႔..."

သံတိုင္ကိုျဖတ္၍ေလွာင္အိမ္ထဲကစိုင္းခြန္မင္းရဲ႕လည္ပင္းကိုေရႊအရိပ္လွမ္းဆြဲလိုက္၏...