O B S E S S I O N

OBSESSION ENTRY # 17

OBSESSION ENTRY # 17

Dahan dahan kong binuksan ang pintuan ng kwartong kanyang kinalalagyan.. pero kumunot ang aking noo ng wala kong makitang Jasmine doon, mabilis ko tuloy nilakad ang kamang kanyang kinahihigaan kanina.. I swear to God.. iniwan ko lang siya kaninang tulog dito.. No!!! No!! hinding hindi niya gagawin ang umalis ng hindi nagpapaalam sa akin.. hindi siya aalis.. hindi niya gagawin iyon.. kausap ko lang siya kanina.. but at the back of my mind.. alam ko.. alam kong wala na siya.. sa mabilis na tibok ng aking puso.. alam kong nasalisihan niya ako.. pero gusto ko pa ring umasa na nandito lang siya.. sa nanginginig kong tuhod tinungo ko ang banyo ng silid ng kanyang kinalalagyan dahil baka nandoon lang siya.. pero bigo ako.. wala akong nakita.. Shit!! Shit!! I should have known.. I should have known that she will do this.. dahil ang sabi niya sa akin kanina.. kailangan niya ang mag isa.. kailangan niya ang lumayo sa akin.. sa amin... para mas makalimot siya ng mabilis.. but dammit!!!

" Ano bang nangyayari?!!! Bakit ngayon pa?!! Why is this happening right now!!! Goddammit Jas!!! Saan ka nagpunta!!!??? kung kailan naman kailangan na kailangan kita saka ka nawawala!!!! Kailangan ka ni Kuya!!! Kailangan ka niya!! where the hell are you!!!?" para na akong sira ulong nagsasalitang mag isa.. I need to find her, kinakabahan ako sa maaaring mangyari sa kanila ng pamangkin ko.. dahil maselan pa ang kalagayan nilang dalawa.. Sabi ng doktor kailangan pa niyang obserbahan para makasigurado na hindi mapapahamak ang sanggol sa kanyang sinapupunan.. Hindi pa siya nakakalayo at kung sakali man na wala na siya sa loob ng ospital na ito isang lugar lang ang pwede niyang puntahan muna.. ang bahay namin.. dahil nandoon ang mga kailangan niya.. ang passport niya, mga damit at ang kanyang pera.. kung aalis na ako ngayon.. maaari ko pa siyang abutan.. para masabi sa kanya ang kalagayan ni Kuya.. maybe this way.. this way ma realize niya kung gaano niya kamahal ang aking kapatid.. para maitama ko ang pagkakamling aking nagawa.. I need to move now and fix this!!tama!! kailangan ko ng kumilos ng mabilis kaysa para akong sira ulong nag iisip ng kung anu ano..

Mabilis kong tinungo ang daan palabas ng kanyang silid.. Sandali lang ako.. sandaling sandali lang ako, iiwan ko muna si Kuya.. dahil para sa kanya ang aking gagawin.. This is the only thing that I can do para makabawi ako sa kanya.. this is one of the ways para mabago ko ang lahat.. siguro naman maiintindihan niya kung uunahin ko muna si Jas ngayon.. maybe.. just maybe.. mabago ko ang desisyon ni Jas.. maybe.. just maybe.. this way mapatawad niya si Kuya.. Sana nga.. sana.. maabutan ko pa siya.. Walang lingon lingon akong naglakad ng mabilis para makalabas ng ospital pero.. bago pa ako tuluyang makarating sa mismong information booth ng ospital.. pumailanlang na ang tinig na iyon..

" Paging Doctor Perez, Doctor Perez.. please proceed to ICU.. ICU.."

" Paging Doctor Perez, Doctor Perez.. please proceed to ICU.. ICU.."

I freeze.. stop.. dead on my tracks..

Fuck me.. my brother is in danger..

I turn my back on the door and run.. run as fast as i could para lang makarating agad sa kinalalagyan ni Kuya, sa ICU.. wala na akong magagawa kundi ang pabayaan si Jas na makaalis.. wala na.. but I promised, once masiguro kong maaayos ang kalagayan ni Kuya.. hahanapin ko siya, I will do everything in my power to bring her back kahit pa nga ayaw niya.. kung kinakailangang kaladkarin ko siya.. para lang maibalik at makita niya ang kalagayan ni Kuya... gagawin ko.. para lang maaayos ang gulong sinimulan ko..

======================

"Daddy.."

"Daddy.."