Chapter 1

32 8 1
                                    

6 years after...

"Ma'am, push! Kaunting iri na lang at lalabas na ang baby mo." sabi ko sa babae na agad din naman nyang sinunod.

Isang mumunting iyak ng sanggol ang maririnig sa apat na sulok ng kwarto na 'to.

"Congratulations, ma'am. It's a baby girl." tinabi ko ang sanggol sa kanyang ina. 

Ginawa naman ng mga assistant nurse ko ang paglilipat ng kwarto ng babae. 

Lumabas na ako para ibalita sa asawa ng babae ang pagiging successful ng panganganak ng asawa n'ya. Naabutan kong nakaupo ang lalaki habang naka tukod ang mga siko sa mag kabilang tuhod habang may hawak na rosaryo, halatang kabado. 

Lumakad ako papalapit sa kanya. Nang nasa harapan n'ya na ako ay nahalata nya sigurong may tao kaya inangat nya ang kanyang ulo. Nanlaki naman ang mga singkit nyang mata at dali daling tumayo, nag pa-panic. 

"Doctora Altamirano, how's my wife? Is she okay? How's our baby? Is it boy or girl? How---" he said while panicking so I cut him off. 

"Mister Santiago, your wife is okay. Your baby? Yes, she's fine." I said calmly. 

His eyes widened in shock. "Did you said she?" he asked so I nodded for response. "Yes! We have a baby girl!" halos tumalon siya sa tuwa. 

"Congratulations, Mister Santiago. You can visit your wife in room number 233."

"Thank you, Doctora Altamirano." he smiled so I smiled back. 

How I wish na magkaroon na din ako ng asawa't anak. I'm 28 for pete's sake but here I am, tagapanganak at taga congratulations lang.

Pumunta akong parking lot. Maraming nag babati sa akin na 'magandang gabi' kaya binati ko rin sila. 

Nang marating ko na ang aking kotse ay agad ko itong binuksan, sumakay ako. Hinubad ko ang aking white coat at pinaandar na ang aking kotse. Binuksan ko ang radyo para hindi boring. 

'So, before you go...
Was there something I could've said to make your heart beat better
If only I'd have known you had a storm to weather...
So... Before yo--'

Pinatay ko na agad ang radyo nang marinig ko ulit ang kantang 'yon. 

That song... It's hurt. That scene... That memories... na hinding hindi ko makalimutan, pati sya... Jaxel. 

It's been a years but why can't I forget him? Maybe... He's to hard to forget. I love him, I miss him. I always do. 

The corner of my eyes started to heat, at alam kong mga luha ko na naman 'yon. Gusto kong pigilan pero ayaw. My tears started to fall... again. Lagi na lang ganito. 

I wiped my tears. Maybe I should wait him... again? I made a loud laugh, a fake one. I should wait him again? How desperate I am. It's been a years and here I am, waiting him to come back. How desperate woman!

Hindi ko namalayan na nandito na pala ako sa tapat ng gate ng pad ko. 

Pinasok ko na ang sasakyan ko sa garahe. Pag pasok ko sa bahay ay ang aso ko agad ang bumungad. He is Simba, my Siberian Husky dog. I named him Simba because of the movie entitled The Lion King. Paborito ko ang palabas na iyon. Simba's color is Black mixed with White. 

I carry him. He wagging his tail as he licked my face. 

"You're so cute, Simba." I said then he barked. Binaba ko na sya and decided to go upstairs and take some bath. I feel so sticky. 

Kinaumagahan ay nag luto muna ako ng bacon and egg. Pag katapos ko kumain ay pinakain ko na ng dog food si Simba. 

My phone vibrated so I took it to see who's texted me. Oh, its Mariah. 

Still You (On-going)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon