Papatyaların koparıldıktan sonra etrafa saçtığı kokunun ölüm kokusu olduğunu öğrendiğimden beri onları koparmaktan kendimi alıkoydum ta ki seni gördüğüm ve kokunu içime çektiğim güne kadar.
Milena... Ben papatyaların koparıldıktan sonraki kokusunu...
Merhabalar herkese. Bölümü oylamayı ve yorum yapmayı unutmayalım. ✉
---------
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
15.Bölüm
Kalp, aşkın görünmeyen diliydi.
Anka uyuduğu vakit, telefonumdaki müziği kapatıp, onu yatağının içerisine zorda olsa dikkatli biçimde yerleştirerek, yanağına iyi geceler öpücüğümü kondurdum.
Benim için iyi geceler değildi fakat onun için bütün gecelerin iyi olmasını diliyorum. Bütün iyi geceler güzel sevenlerin, güzel sevgililerin, en çok da benim güzel Anka’mın olsun.
Bu gece Anka’yla yaşadıklarımı ölsem dahi unutmayacağım en güzel anılarımın arasına yerleşti. Anka’nın kendisi güzel anıyken, onunla beraber yaşadıklarım paha biçilmez hatıraydı bana.
“İyi geceler sevgilim.” Diye fısıldayıp son bir kez renkli yıldızlara bakarak kapıyı açıp, dışarıya çıktım.
***
“Sana bir sürprizim var, eğer kabul edersen.” Dedim. Anka’yla beraber hastane içinde nereye olduğunu bilmeden el ele yürüyorduk. Aslından kabul edip etmeyeceği konusunda oldukça tereddütlerim vardı fakat söylemeden düşüncesinin ne olduğunu bilemezdim.
“Söyle bakalım ama ondan önce benim sana sormam gereken bir konu var.” Dedi.
Artık hesapsız kitapsız birbirini kavrayan ellerimize baktım. Dün geceden sonra pek çok şey değişmişti. Mesela biz iki yabancı değildik, arkadaş hiç değildik, biz dile getirilmemiş fakat kalplerimizce adı konmuş sevgili gibiyiz.
“Tabii seni dinliyorum.” Dedim ona öncelik tanıyarak.
Hastanenin içerisinde öylece kendimize geziyorduk. Anka’yla gezebilecek tek yerimiz bu hastanenin içerisiydi, zaten maksat onunla yan yana vakit geçirmekti. Anka iyileştiği vakit onunla gezmeyeceğim şehir hatta ülke kalmayacaktı. Onunla dışarıda yapmak istediğim bir çok şey vardı. Mesela sahil boyunca nefesimiz kesilene kadar koşmak bunlardan birisiydi.
“Seninle beraber dövme yaptırmak istiyorum.” Kurduğu cümleyi idrak edemedim, bu gerçek olmazdı. Gerçekten kalplerin dili vardı. Gerçekten hislerin ve gözlerin dili vardı.
“Bir daha söyler misin?” şaşkınlıktan açılan ağzımı hiç kapatma gereği duymadan bir kere daha tekrar etmesini bekledim. Bu gerçekten gerçek olabilir miydi? Biz ikimiz aynı anda, aynı şeyleri düşünebilir miydik? Birisinin bana rüyada olmadığımı çok acil söylemesi gerekiyordu.
