Papatyaların koparıldıktan sonra etrafa saçtığı kokunun ölüm kokusu olduğunu öğrendiğimden beri onları koparmaktan kendimi alıkoydum ta ki seni gördüğüm ve kokunu içime çektiğim güne kadar.
Milena... Ben papatyaların koparıldıktan sonraki kokusunu...
Herkese merhabalar. Bölümü oylamayı ve yorum yapmayı unutmayalım.. ✉
----------
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
17.Bölüm
Özgürdü artık ruhum, eskisi kadar tutsak değildi. Kolayca nefes çekebiliyordum ciğerlerime, göğüs kafesimde düğüm oluşmuyordu artık.
Sanki, sanki bahar gelmişti ruhuma. Evet kesinlikle bahar gelmişti ruhuma, bunun başka açıklaması olamazdı. Bu heyecanın, bu tazeliğini, bu yeniliğin açılaması bu olmalıydı.
Artık eskisi gibi derin derin soluklar çekmiyordum ciğerime, çünkü artık çiçekler yetişmişti en derin çatlaklarında.
Kalbime bahar niyetine Anka gelmiş, bütün acıları kurutup, elleriyle bir bir sevgi tohumlarını ekmişti kalbime. Ardından her gün sevgisiyle sulayıp aşık etmişti bana kendisini. Aşkın en güzel haliydi kendisi.
Çatıya adım atar atmaz, onu orada görmenin mutluğu bütün vücuduma baharın şenlik ateşini yaktırmış, bütün güzel kokularıyla donatmıştı etrafımı.
Anka sadece bugün burada olmayacaktı, Anka bundan sonra daima kalbimde olacaktı. Artık ona sıkı sıkı kapattığım kalbimin her tarafında kendisine rastlayacaktı.
“Biliyor musun?” ağlamaktan kuruyup çatlayan dudaklarımı ıslatıp devam ettim. “Bu çağ, bu yüzyıl senin kalbini hiç hakketmiyor. Bu çağa ait olmayacak kadar çok güzelsin. Bu kadar kötülükler içinde, nasıl bu denli güzel ve gerçek anlamda kalbin temiz kalmış anlamış değilim. Sen bu Dünya’ya ait değilsin.”
Her zaman baktığı gibi gözlerimin tam derinliklerine baktı, sanırım artık kendini buluyordu orada.
“Doğru.” Dedi beni onaylayarak. “Ben bu Dünya’ya ait değilim.” Söylesene Anka sen nereden geliyorsun? Nereye aitsin? Sanki içimden geçen sesleri duymuşçasına cevap verdi. “Çünkü ben senin kalbindeki dünyaya aitim. Oradan geliyorum. Bunca zamandır, bu kadar saf ve masum kalabilme sebebim sadece sensin.”
Aramızdaki birkaç adımlık mesafeyi koşarak aşıp, sıkıca sarıldım bedenine. Sanırım yıllardır özlemini çektiğim o duygu, onun sıcak kollarının arasıymış. Ona sarılınca bütün özlem yok olmuş, yerini tatlı telaşlı duygulara bırakmıştı.
“ Sevgilim,” dedim dilime onun için dolanan kelimeyi sahiplenerek. “İyi ki geldin.” Söylenecek çok söz vardı fakat bunları dile getirmekten çekinip sadece onun tarafından hissedilmesini istedim. “ İyi ki buradasın, iyi ki yanımdasın...”
