When Heartbeat Stops [COMPLETED]

Chapter 39

-

"Dionne!", rinig kong tawag sakin ni Calvin. "Hanep, ang daming magaganda na doktor", dagdag pa niya nang ilibot namin ang mata sa loob ng ER.

Sa wakas, intern na 'ko.

"Tara na nga", sabi ko sa kaniya at pumasok na kami ng tuluyan sa ER. Nang makapasok kami, may hinanda pa sila para sa mga intern.

"I am Dr. Fracio, an intern here in Emergency Room, it's my pleasure to finally meet you, Dr. Colonel", I said habang tinitingnan 'ko ang lagay ng isang pasyente. I admired what she did earlier. Nung ginamot niya ang pasyente kahit walang pambayad ang guardian 'nun at kung paano niya ipaglaban ang tama sa harap ni Dr. Santos.

"Nice meeting you too, Intern", she greeted back. At dahil do'n, kinilig ako. Ginanahan tuloy ako magtrabaho at mag-aral dahil sa sinabi niya sa'kin.

"Tuwang-tuwa ka pre 'ah", Calvin said nang mapansin na ngiting-ngiti ako.

"Wala kang pake", asar ko sa kaniya. At nag-asaran pa kami bago ko naisipan na mag-aral na lang.

"Fracio", sabi ko kay Dr. Colonel habang hawak-hawak ang iced coffee. I slightly slid the drink towards her side. Napapikit na lang ako sa ka-corny-han ko. Seryoso, Fracio?!

"What?", she asked, confused. I chuckled. Ang cute niya.

"Fracio ang iced coffee na 'to, doc", I said.

"What? I don't get it", she replied.

Ang corny mo naman kasi Dionne. Fracio, sa english, 'for you', Dr. Colonel", I said at umalis na. Hindi ko na kinakaya yung hiya dahil sa ginawa 'ko.

Hindi ko inakala na lalalim ang relasyon namin ni Thasia. The more that I am with her, the more I am falling. Hindi siya mahirap mahalin. Kahit minsan, di tumatalab mga linya ko pero I made her smile and that's matter the most.

Every moment with her, I'll treasure it. At hindi ko inakala na dadating yung araw na sasagutin niya ko at sa harap pa ng isa sa pinakamagandang tanawin sa Batangas.

Alam ko na hindi ako tulad ng ibang boyfriend na papakainin yung girlfriend niya sa isang mamahalin na restaurant. Hindi ako gano'n kayaman, pero sinisigurado ko na sa bawat labas namin ni Thasia, magiging masaya siya. Basta, makita ko lang yung ngiti niya, solve na 'ko.

"Happy anniversary, mahal", I greeted. "At maligayang kaarawan rin", and I handed her my gift. Its my painting. Pinagtrabahuhan ko talaga yun para sa kaniya.

Sigurado na ko na si Thasia ang gusto ko makasama habambuhay. Sa bawat araw, mas pinapangarap ko na maihaharap siya sa altar at mangangako kami sa harap ng Diyos na, 'til death do us part'.

"Ma, bakit naman kailangan umalis pa kayo?", tanong ko kay mama.

"Hayaan mo na 'ko!".

At siguro nga hindi lahat uma-ayon sa plano. Hindi araw-araw, masaya ka. Hindi palaging tatawa ka. At hindi palaging okay ka.

"Happy second anniversary but I am breaking up with you", sabi ni Thasia nang makita niya kami ni Francine sa iisang kama.

"Thasia, ayoko". Pero desidido siya na hiwalayan ako. Hindi ko kaya. Kailangan na kailangan ko siya ngayon. Sa kaniya na lang ako kumakapit. Huwag naman niya 'ko bitawan ng ganito 'oh.

"Thasia, mag-usap naman tayo 'oh", sabi ko. Kung dapat pa 'kong lumuhod, gagawin 'ko. Basta 'wag lang siyang umalis kasi hindi ko kakayanin. Hindi ko alam kung paano pa ko babangon bukas kapag nalaman ko na wala na siya sa Pilipinas at lalong-lalo na sa tabi ko.

Hindi ko kaya. Mahal na mahal ko siya 'e.

"We didn't have sex", sagot ko. Hindi ko magagawang lokohin siya.

"And you supposed me to believe that?". Her voice, its full of pain, anger and disgust.

"You don't believe me?". Ang sakit. Ang sakit-sakit. Bakit hindi niya ko magawang paniwalaan?

"No, because you're a cheater".

And that day was the last day that I saw her. That day, she decided to let me go. She decided to turned her back on me.

~•~
-♡