When Heartbeat Stops [COMPLETED]

Chapter 3

-

Nang makababa ako ng taxi, didiretso dapat ako sa opisina ng Head Dept. namin pero nakita ko na may mga pulis sa ER at kinakausap ang ilang nurses. Agad akong pumasok do'n kahit hindi pa ako nakadoctor's  gown. Nang makalapit ako sa kanila ay agad napatingin sina Nurse Karlo at Nurse Fe sakin.

"Doc, gusto po nila kunin ang pasyente natin na nasa kwarto niya na. The gunshot patient to be exact pero po tinitingnan pa ang lagay niya", Nurse Fe told me with nervousness in her eyes.

"I'll handle this, go back to your posts", sabi ko sa kanila at tinanguan sila. Bumalik na rin sila sa mga posts nila at nagcheck ng vitals ng mga pasyente. Hinarap ko na ang mga pulis. They are currently looking at me or to be exact, examining me.

"SPO3 Fernand De Castro", pakilala ng isang matipunong pulis sa akin. He's tall with a fine body built, moreno, has a round eyes, pointed nose and well-figure face. "May warrant of arrest kami sa pasyenteng dinala rito", he said and pinakita sa akin ang papel ng warrant. Tiningnan ko lang siya na para bang nagbibiro siya. "So can we see the patient?", he asked.

"I'm sorry but as a doctor of the patient, hindi niyo pa siya pwedeng arestuhin. He needs to rest because gunshot wounds are not a joke and I guess you're aware of that", paliwanag ko sa kanila but they just smirked at me lalo na si SPO3 De Castro. "You may see him but you can't arrest him yet", I reminded.

Hinarap niya ulit sa akin ang warrant na hawak niya. "Did you see this, doc?", he sarcastically asked and I nodded at him.

"I can see it, I'm not blind", I answered him. They scoffed and later on let out a laugh na parang nakarinig sila ng malupit na joke. "As like what I've said earlier, you can't arrest him yet, naiintindihan niyo naman 'yon hindi ba?", I asked them.

"Okay, we need to stay here para hindi siya makatakas", the other police officer said. This time, I smirked at them. "Why are you smirking, doc?", he asked me.

Umayos ako ng tayo and I crossed my arms in my chest then looked at them. "He can't move yet. Sa tingin niyo ba kaya niyang makatakas sa inyo?", I sarcastically asked. I bow a little to them to end our discussion. I have my errands to do at hindi sila kasama do'n. Alam naman na siguro nila ang gagawin kaya iniwan ko na rin. For sure sa labas sila ng kwarto ng pasyente magbabantay. I went to my office to wear my doctor's  gown. Lumabas ulit ako at nakita ko sina Dr. Ramos na may ginagamot na pasyente.

I saw Dr. Fracio na papasok sa ER but I called him, he went near me and bow a little. "Help Dr. Ramos first, I'll go to the Head's office", sabi ko sa kaniya. Ang fresh na fresh ni Dr. Fracio na akala mo'y hindi marami ang pasyente sa ER. He has this appeal na napapalingon ang mga kababaihan lalo na ang mga nurses.

"I'll take note of that, Dr. Colonel", he said then enter the ER. Dumiretso na rin ako sa elevator para puntahan ang opisina ng head namin. Pagpasok ko pa lang, ramdam ko na agad ang galit niya sa akin. Beside him is Dr. Santos na parang puppet niya.

I bow to him. "Good afternoon, Dr. Hermosa", I greeted. Nang tingnan ko siya ay napansin ko agad ang mga mata niya na nagsisigaw sa galit. At nang madapo ang tingin ko kay Dr. Santos, he's giving me a sarcastic smile that showing na para bang nanalo siya sa lotto. "I read your message to me la---", he cut me off and threw a papers infront of me.

"Bakit ka nagopera ng pasyente nang walang consent ko?!", he yelled at me at kinalampag pa ang table niya. Hindi ko tinanggal ang tingin sa mga mata niya, I'm not scared at all, I did my job as a doctor and that is to cure a patient. Wala akong nakikitang mali do'n. "You know the protocol of this hospital, Dr. Colonel! You're one of my top doctors here so how could you do that dumb act?!", he shouted. Kitang-kita ko pa ang litid niya sa leeg.