မွဴးေလးတေယာက္ ေန့လည္ကေနခုညေရာက္တဲ့အထိ ႀကိဳးစားပမ္းစားစာေတြကိုက်က္ေနေလသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆို နက္ျဖန္ သူစာေမးပြဲေျဖရေတာ့မည္ေလ။ ဒီေန့မွမက်က္ရင္ မနက္ျဖန္ဝုတ္ဝုတ္ ျဖစ္မည္ေလ။
ထိုစဥ္
ေဒါက္ ~~ေဒါက္ ~~ေဒါက္ (တံခါးေခါက္သံ )
မွဴးျမတ္စံ - ဟုတ္ ဝင္ခဲ့ပါ
ေဒၚသီရိမွဴး - သားစာလုပ္ေနတာလား
မွဴးျမတ္စံ - ဟုတ္ မာမား
ေဒၚသီရိမွဴး - ခဏနားလိုက္ပါၪီး သားကိုမာမားေျပာစရာရိွလို႔
မွဴးျမတ္စံ - ဟုတ္ မာမား ေျပာေလ ဘာေျပာမို႔လဲ
ေဒၚသီရိမွဴး - သားနဲ႔သားေခတ္ အေၾကာင္းကိုမာမားသိပီးပီ
မွဴးျမတ္စံ - ဟင္ ~~ဟို~~ဟိုေလ မာမားစိတ္ဆိုးသြားပီလား သားကို
ေဒၚသီရိမွဴး - မဆိုးပါဘူးသားရယ္ သားေရြးခ်ယ္ထားတဲ့လမ္းဘဲ ပီးေတာ့တေခတ္နဲ႔ဆိုသားကို မာမားစိတ္ခ်ပါတယ္
မွဴးျမတ္စံ - ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မာမား
ေဒၚသီရိမွဴး - မာမားတခုဘဲေျပာမယ္ ဘယ္လိုဘဲအခက္အခဲေတြေဝဖန္မႈေတြရိွေနပေစ အားမငယ္နဲ႔ေနာ္ သားေဘးမွာမာမားတေယာက္လံုးရိွတယ္
မွဴးျမတ္စံ - ၿဗဲ ~~~~~😭😭 (ငိုသံ😁)
ေဒၚသီရိမွဴး - ေဟာေတာ္ ဘာလို႔ထငိုတာလဲ
မွဴးျမတ္စံ - ေက်းဇူးတင္ပါတယ္မာမား ဟင့္္ အရမ္းေပ်ာ္လို႔ထငိုတာပါမာမား ဟင့္
ေဒၚသီရိမွဴး - ေဟာ ျဖစ္ရမယ္ ကဲ လာပါၪီး မာမားဆီကို
မွဴးျမတ္စံ ခ်က္ခ်င္းပင္သူ႔မာမားရင္ခြင္ထဲဝင္ကာတင္းက်ပ္စြာဖက္ကာတအီအီနဲ႔ငိုေနေလသည္။ ေဒၚသီရိမွဴးကလဲ ေခါင္းေလးကိုဖြဖြေလးပြတ္ကာ ကေလးဆိုးႀကီးကိုေခ်ာ့ေနေလသည္။
ေဒၚသီရိမွဴး - ကဲကဲ စာဆက္လုပ္ေတာ့ မာမားသြားေတာ့မယ္ေနာ္
မွဴးျမတ္စံ - ဟုတ္ မာမား
ေဒၚသီရိမွဴးထြက္သြားသည္ႏွင့္ ဖုန္းေကာက္ကိုင္ကာ တေခတ္ဆီကိုဖုန္းေခၚေတာ့သည္။
