Babawiin kita.
Hanggang ngayon, makalipas ang ilang araw, hindi ko pa rin sigurado kung panaginip ba o totoong nangyari iyon. Totoo bang narinig ko iyon mula kay Gino.
"...and this chart shows how our performance for this month soared higher than the previous months. And as you can see from this part...", the team leader of the marketing department was clearly reporting but my mind couldn't grasp what was happening. It was stuck somewhere.
And my day went on with those stupid thoughts.
Kahit nang pagsakay ko sa elevator ay luting ako. gulong-gulo ako dahil ni wala akon makuhang matinong dahilan kung ano'ng balak ni Gino o may balak ba talaga sya.
What are you even thinking, Cresia? Ni hinid mo nga sigurado kung tama ang narinig mo.
Dumiretso ako sa harapan ng building para hintayin ang sundo ko. I wanted to rest and it was recommended by the doctor last time. Gusto kong matulog para matigil ang utak ko sa kaiisip ng kung ano-ano.
I still feel so tired so I asked our driver to get me here. Tinatamad akong magdrive pero galing pa sya sa bahay dahil biglaang isinama sya ni Dad sa isang meeting. I need to wait a little more, Zeo couldn't come, too. He's too busy and I understand.
Tulala ako habang tinatanaw ang mga sasakyang dumadaan. Ayaw kong maghintay sa lobby. I just wanted to stare at something not on just some empty space. Ayaw kong mapag-usapan. Baka isipin nila na nababaliw na ako. O baka nga totoong nababaliw na ako.
Bumuga ako ng malalim na hininga.
"What's with the deep sigh?", Gino's voice came from beside me. Sa kaiisip ko siguro ng kung ano-ano ay hindi ko na napansin na may sasakyang nakatigil sa harap ko at nakatayo na si Gino sa gilid ko habang pinagmamasdan ako.
I took a step backwards from him. His eyes followed my movements. Kinabahan ako agad.
"Ano'ng ginagawa mo dito?", it came out wrong. May galit pa rin sa tono ko. Tumaas ang kilay nya sa akin at humakbang palapit. It suddenly became harder to breathe normally. My heart was going crazy and I cleared my throat to conceal it.
"Sinusundo kita", diretso at walang pag-aalilangan nyang sagot. Muli akong humakbang palayo at tinanaw ang mga tao sa paligid. Ang iba ay napapalingon nga sa gawi namin pero nang makita nila akong nakatingin ay iniiwas na agad nila ang kanilang mapang-usisang mata na parang walang nakita.
"Bakit? May sundo naman ako"
"Stop moving away, please", pumungay ang kanyang mata mula sa pagkairita. My body granted his request.
"Then stop moving closer. People are looking", irita kong sagot kay Gino. Baka hindi ako makapag-isip lalo ng matino kung malapit sya.
Naninimbang ang mga mata nya nang tumitig sa akin. I glared at him to stop myself from embarrassment.
"Okay. I won't but please go inside the car. We're late"
"Late for what?", my suspicion was growing by the second. His jaw clenched. Tumunog pa ang pagngitngit ng ngipin nya kaya mas lalo akong nairita. I hated that sound. "Don't grit your teeth! Ang sakit sa tenga!", asik ko.
Umiwas sya ng tingin at bumaling sa gilid nya.
"Are you not gonna answer me? Kung wala naman ay uuwi na ako"
Nagsimula akong maglakad palayo pero bigla naman syang nagsalita.
"I planned for a date"
Parang slow motion na lumingon ako sa kanya at ganoon din ang pagkakahigit ko nang hininga ko. magkahalong pagkamangha at pagkagulat ang naramdaman ko. And I was afraid I was just dreaming. Umaasa na naman yata ako.
"What?", gusto kong masiguro na tama ang nadinig ko.
"I want to date you", his tone was deep and serious. His eyes were deep, too. They were a shade darker than before. I couldn't speak. It felt like a dream. Ang tagal kong ninais na marinig ito sa kanya. At parang imposibleng mangyari ito.
He walked closer and this time, I couldn't even take a step.
"Breathe, baby", he whispered. Gino held my hand in his and led me to his car. Sumakay kami doon pero wala pa rin akong kibo. My nerves were whirling from everything. Pagkaayos nya ng seatbelt namin, hindi nya pa pinaandar ang sasakyan, patagilid syang umupo at hinarap ako.
"Ayaw mo ba?", tanong nya. Napayuko ako pero hinawakan nya ang baba ko gamit ang kanya mga daliri. "Answer me. Ayaw mo ba?"
"Why are we going on a date?". I wanted to slap myself for my stupid question. I heard him chuckle on that. I pouted my lips and swatted his hand away from my face.
"Sorry. I didn't mean to laugh but you look so cute, Cresia"
Lumayo ako sa kanya at isiniksik ang katawan sa pintuan sa gilid ko, itinuon ang paningin sa labas.
Maya-maya pa ay umandar na ang sasakyan. No one spoke another word. Mas lalong naramdaman ang awkwardness sa pagitan naming dalawa. We stopped at the red traffic light, he was casually drumming his fingers on the wheel and his other hand busy playing with his lips when I turned to sneak a glimpse of him.
"Hindi mo sinagot ang tanong ko", basag ko sa katahimikan.
"I already told you last time, Cresia. Babawiin kita"
Kinagat ko ang labi ko. ibig sabihin ay tama nga ang nadinig ko noon.
"Is this another trick?", ayoko sana syang pagdudahan pero pagod na akong mapaglaruan. I wanted to clear everything out.
"It's not a trick. I've been stopping myself since day one and seeing you crying because of me woke me from something"
"Matagal mo na akong pinapaiyak kaya ano'ng bago?"
Gino's grip on the wheel tightenedd, the muscles on his hand corded.
"Sorry...", it was low but there was something on the way he said it that lifted an invisible weight on my own heart.
Ganito talaga ako karupok pagdating sa kanya. Isang sorry lang parang lusaw na naman ako. Isang sorry lang parang walang luha na lumabas sa mga mata ko para sa kanya. Parang hindi nya ako nasaktan. Ganito ko sya kamahal.
"I'll do it properly this time, Cresia. Date me"
He leaned in and kissed my lips.
"Date me please. I will love you properly now, baby. Let's date"
I nodded happily.
