🎶Aking sinta, ikaw na ang tahanan at mundo (Mundo'y magiging ikaw)
Sa pagbalik, mananatili na sa piling mo
-----
Marian
Tahimik kong pinagmamasdan ang anak ko kasama si Seb. Magkamukhang magkamukha sila. Kung titignan siguro sila ng iba ay aakalain nilang hindi ako ang ina ni Sean dahil hindi kami magkamukha.
Paminsan minsan ay nakikita kong napapasulyap sa akin si Seb habang nakikipaglaro sa anak ko. May pasok ako ngayon sa kumpanya kaso binigyan ako ng day off ni Sir Miggy kahit hindi ko naman hiningi. Alam kong si Seb ang may pakana nito. Hindi ko naman puwedeng ipagbawal dahil ang anak ko mismo ang may gustong lumabas kami.
Kasalukuyan kaming nandito sa park dahil sabado ngayon at walang pasok si Sean.
Nang mapagod na ang dalawang maglaro ng habulan at baril barilan ay pagod na napahiga silang dalawa sa tabi ko. Pawis na pawis si Sean kaya kumuha agad ako ng bimpo niya at pinunasan ang mga pawis niya.
" Ang bilis tumakbo ni daddy" Untag niya sa akin.
" Hindi ka napapagod anak" Wika ko habang pinupunasan si Sean.
" Mama nahabol ako ni daddy dahil ang bagal ko tumakbo" Sumbong niya sa akin na ikinatawa naman ni Seb. Saglit akong tumingin sa kaniya na kanina pa ako pinagmamasdan. Pawis na pawis si Sean at ganon din si Seb. Buti nalang at nagbaon ako ng madaming panyo ni Sean. Kumuha ako ng isa pa at iniabot kay Seb. Binigyan ko ng tubig si Sean dahil palagi niyang nakakalimutang uminom kapag naaaliw sa paglalaro.
" Pawis ka na din" Wika ko na lamang. He smiled then took the towel I gave him.
Nang matapos ay tumayo muli siya para makipaglaro sa mga batang naglalaro.
" Ang ganda pala sa pakiramdam na makasama ang mag-ina ko." He stated.
Hindi na ako sumagot pa. I don't have anything to say. Ayoko din namang umasa. Ayokong bigyan ng ibang kahulugan ang lahat ng sinasabi at ginagawa niya ngayon.
Nagluto ako ng binaon naming pagkain. Adobong manok, dessert, at mga prutas lang ang dinala namin. Okay na para sa panglunch namin mamaya.
" Kamusta na pala kayo ni Kara?" Out of no where, I asked him. Agad siyang huminga ng malalim bago niya ako sinagot.
" She's a cancer survivor. Now, she's living her life the way she used to be" He answered. Napatango na lamang ako sa sinabi niya.
He really loves her. There's no doubt with that.
" Then that's good." Parang ang bitter pa ng pagkakasabi ko nun sa kaniya. Napangisi tuloy siya.
Napansin kong nakatitig siya sa akin kaya hindi ko na napigilan pang magsalita muli.
" Don't look at me that way, Sebastian"
" Why must I not? Is there a problem with how I look at you?" He answered. Sinusubukan talaga ako ng lalaking 'to.
" I have been emotionally dead for years already, Marian. No matter how hard I try to live, I always end up in a situation where I almost don't want to breathe to live. But your memories made me realize that life is a gift and that I should treasure it. That I should give importance to it. Because the life that I have freely is the life that someone else in a death bed wants to have too. Kaso ang hirap. Ang hirap panindigan na ipagpatuloy ang buhay kung alam kong sinaktan ko ang babaeng mahal ko. The moment you walked out from me was the moment I knew I lost you. Hinanap kita. Pinahanap kita." His words of lies were all that I can see pero bakit iba ang ibig ipahiwatig sa akin ng mga mata niya. Na para bang totoong totoo ang lahat ng mga sinasabi niya sa akin ngayon.
