Hug Me (On Going)

Hug me - 10

"Ask me anything you want to know about me". Nandito kami ngayon at naglalakad lakad sa gilid ng bukid kung saan walang gaanong tao,

Gusto niya raw akong makausap, ayoko nga sana pero mapilit sila.

Nauuna siyang maglakad habang nilalayo ng paa niya yung mga dahon nakakalat sa kalsada,

"Isn't it too late for that? Sana kung magpapakilala ka, sana noon pa". Seryosong sagot ko habang malayo ang tingin,

Hindi ako nagpapakita ng anumang reaksyon sakanya,

"Hindi mo nga pala ko naiintindihan, mangapa ka din ngayon--", lumingon siya sakin at nagsalita,

"I can understand you. Just a little but I still can. I asked Gabby noona to teach me about your language so it will not be hard for us to communicate if ever we meet each other again". Natulala ako sa maamo niyang mukha habang sinasabi niya yon,

Ako rin naman ang unang umiwas nung tumitig siya sakin.

"I'm sorry Angel". Angel??

"It's Angelica". Pagtatama ko sakanya,

"I know your name but I want to call you something that I will be the only one who can call your name that way.", paliwanag niya kaya hindi na ako kumibo pa, nagpapakiramdaman lang kami, wala akong gustong sabihin at lalong wala akong gustong itanong sakanya,

"I am Kim Taehyung, 25 years old, I live in Daegu, South Korea. I am a member of BTS, my stage name is V.", kinagat ko ang dila ko para pigilang kumawala yung tawa ko,

Ano to? Getting to know each other?

"I don't have to introduce myself, because I already tell you a lot about me. Ay you still don't know some information about me. I don't like a person who's not telling the truth and I really don't like a person who has a lot of secrets. Now you know.", mariing sabi ko at nakita kong napayuko siya,

"You didn't read my letters yet?", malungkot na tanong niya at tumango naman ako,

"Why do I need to read that? Nothing will change whether I read that or not". Kitang kita kong nasasaktan siya sa mga sinasabi ko,

Iba talaga ako magsalita lalo na sa taong minsan na kong sinaktan, minsan na kong pinagmukhang tanga at higit sa lahat, yung dahilan kung bakit nagmukha akong masamang tao.

"I hope you keep that.", ofcourse I do,

"Do you still have something to say?", derechong tanong ko sakanya dahil pareho kaming nakatahimik lang dito, mabuti nalang at may mga puno kaya medyo malilim,

"I missed you.",mahina lang ang pagsabi niya nun pero narinig ko pa rin,

"I want to see you, I want to say sorry and thankyou to you personally but I don't have a chance. You know ang shaya kow ngayown". Lumingon ako sakanya at nakita kong nakangiti siya habang kagat kagat yung ibabang labi niya,

Pucha ang gwapo!--

"That's because I will be able to see you again. I've waited for a long time to make it happen even if I know myself that I don't have the guts to face you.", sa totoo lang ay masaya din ako na nakita siya ulit kahit na puno ng hinanakit yung dibdib ko,

Hindi ko ipagkakailang, masaya akong nagkita kami ulit.

"C-Can I hug you?", matagal kaming natahimik hanggang siya ulit ang bumasag ng katahimikan,

Katahimikang pati ang puso ko ay parang nag ingay.

Wala akong nagawa nung lumapit siya sakin at yakapin ako, hinayaan ko lang siyang gawin yun, hindi ko siya itinulak, hindi ako nagreklamo pero hindi ko rin ibinalik yung yakap niya.