PURE SERIES 1: Loving a Living Corpse (Under Revision)

Chapter 10

Ilang taon nang wala ang papa ko. All I want for him is to go home, everyday I always pray for it. He just disappeared like a bubble. He left his daughter and his wife without any hesitations. He was not by our side, months and months have passed. Ang hirap lang tanggapin na uuwi na ang papa kong malamig na bangkay ang madadatnan ko! Ang pinakamamahal kong papa ay hindi ko na ulit masisilayang buhay.

Napaluhod ako sa labas ng bahay ko. Hindi ko na kayang tumayo. I felt weak after hearing about my father's death. It was unexpected, I wasn't ready for this. I am still his little daughter, trying to find the warm embrace I always received from him everytime I sleep. Tila bumagsak sa akin ang langit ko na binubuhat ng puso ko ang bigat ng nararamdaman ngayon.

I always hope everyday, every single day, that my father would come back to our home and greet my mother with a big smile. His daughter would rush home to see his long-lost father. Voiding the lines that always go back in their head,

Pa, please come back safe.

Pa, don't forget that you have us.

Pa! Are you okay?

I don't want this. I don't want the cold and lifeless body of my father! Hindi ko matatanggap na wala nang buhay ang ama ko! Pero, kailangan kong tanggapin, hindi ba? Nangyari na, wala na, imposible na.

Naramdaman ko ang pagpatak ng ulan sa kamay hanggang sa ito'y bumilis. Ang husay. Pati ang panahon ay sumasabay sa pagluksa ko sa namayapa kong ama. Ngunit malakas na pala iyon kanina pa lang. Hindi ko namalayang malakas na ito. Halos sampung minuto akong nakaupo sa daan at basang-basa nang napagdesisyunan kong pumasok na sa loob. Kinalma ko ang sarili bago pumasok sa bahay. Kaya mo 'to, AJ. Kalmahin mo ang sarili at huminahon. Ayaw ni papa na makita kang nahihirapan. Alalahanin mo ang kanyang bilin no'ng na-ospital siya.

‘Kapag patay na ako, huwag ninyo akong alalahanin. Kung nasaan man ako, masaya ako para sa inyo. Iyakan niyo lang ako, dapat isang gabi lang. Ayokong nakikita kayong malungkot sa mahabang panahon.’

Inilapag ko ang bag sa sink ng CR. Hindi ako nag-alala dahil water resistant ang bag na nadala ko. My phone and things are safe and away from damage. I don't want to lose contact with my mother right now. Hindi ko alam kung anong gagawin ko kapag alam kong hindi niya ako mako-kontak. Napatingin ako sa sarili ko sa salamin. Kahit basa ako ay halatang-halata na umiyak dahil sa pula at malaki kong eyebags. Nagpasya akong tawagan ulit si mama kaya kinuha ko ang phone at nanginginig na pindutin ang call button. Nang sinagot niya iyon ay nakahinga ako nang maluwag.

“Ma... Okay ka lang ba? Pupunta ako d'yan. Wait for me, okay?”

(Anak, I'm fine. Kaya ko pa. Strong tayo 'di ba?) bakas sa boses ni Mama ang panginginig. Halatang kagagaling niya lang din sa matinding iyak. (Huwag ka na mag-abala. Malakas ang buhos ng ulan ngayon… baka may mangyari pa sa 'yong masama.)

I wiped my tears off. “Ma, maayos din ito. I assure you, Ma.” alam kong ayaw ni Papa na malungkot kaming dalawa. Pero paano ko iyon susundin na ngayon ay wala na siya?! “Ma, do you know about the cause of my father's death?” nauutal kong tanong sa kanya. Matagal pa bago ako nakarinig mula sa kabilang linya.

(Your papa died in a car accident. I told your manager to notify you about the findings of your father from the US Embassy consulate. Ang saya-saya ko pa kanina, anak. I thought we're getting your dad back, pero nagkakamali ako. He was extorted when he was going to a convention. His identifications were all missing. Nagka-coma ang tatay mo nang napuruhan siya sa ulo, nagising siya na wala na ang kanyang memorya, kaya naging pahirapan ang pagkuha ng kanyang pagkakakilanlan,) pagkukwento ni Mama sa akin.

“Ma, y-you mean he was taken hostage?” gulat kong tanong sa kanya. But who? Who did it to him?

(Oo, Avria. Iyon ang sinabi ng consulado… anak, huwag kang mawalan ng pag-asa, okay? Hahanapin ko ang hustisya. Ako na ang bahala sa lahat. I will make that person pay for what they did to Froilan.) iyan ang huli kong narinig sa kanya bago niya pinatay ang tawag. Dahan-dahan kong binaba ang phone at inilagay iyon sa desk. I cried and cried. I didn't pay attention to the time. But when I felt better, I tried to muster up myself.