PURE SERIES 1: Loving a Living Corpse [Under Revision]

Chapter 23

He looked at me amusingly. Then his eyebrows narrowed. Unti-unti niyang pinag-krus ang mga braso niya.

“You flaunt it on national television, why can't you do it at my front?” he challenged me. Oo nga naman. Axel is my boyfriend yet I can't trust him? I must trust him.

Tumalikod ako sa kanya, nakaharap sa salamin. Tinignan ko siya mula doon.

“Sorry.” napakamot ako ng batok. Ngumiti siya sa akin at tinanggal ang robe. Tinignan niya ang kaliwang braso ko na may pasa. Halata rin ang mga pasa sa balikat ko. Dahil siguro sa mga ice na tinapon. Loka-loka rin ang babaeng 'yun, parang baseball ang laki ng mga yelo.

Nagulat ako nang pinindot niya ang pasa kaya napasinghap ako sa sakit.

“Aray!”

“Does it hurt so bad?” tanong ng doktor.

“Malamang! A-Aray ba ako kung hindi masakit, Dr. Axel?!” pagtataray ko sa kanya. He just apologetically smiled.

“I see. I'll get you some clothes.” lumabas siya ng CR para kumuha ng damit.

Ilang minuto ang lumipas ay binigyan niya ako ng isang light pink na t-shirt at isang pajama.

“Teka. Magtatrabaho pa ako, Cadey. May shooting kami,” pagdadahilan ko. Mamaya na magsta-start. Paano na 'to?

“I called them. I took you a day-off.”

“Pero–” he interrupted.

“They knew you got attacked by someone this morning. Pumayag sila para sa iyong kaligtasan. Huwag ka na mag-alala.” binihisan na niya ako.

Nahirapan siya kasi nakatalikod ako kaya hinarap ko siya. Napansin kong dahan-dahan siyang tumingin sa katawan ko bago iyon pinunta sa mukha.

“Oh…” kinuha niya ang towel at pinatuyo ang buhok ko. He really didn't dare to look again.

“Who's that crazy woman?” he asked.

“Tsk. Napupunasan mo ang kili-kili ko, tumingin ka nga.” pinayuko ko siya nang konti.

“Answer my question.”

Napatawa ako nang mahina at kinalmot ang braso niya.

“Naiilang ka ba? Ikaw Cadey a…” I teased.

“Tsk. Answer,” he tried to change the topic.

“Oo na nga. Ewan ko. Sabi niya sa akin na two-timer daw ako. Mukhang fan yata siya ni Wilson.” he clenched his jaw.

He went to my arm and started drying it. “Are you getting close to him?”

“Minsan. Partners kami eh. Bakit?”

He sighed. Tinigil niya ang pagkuskos at tinignan ako sa mata.

“Stop getting too close to him,” he ordered. Kumunot ang noo ko.

“Bakit? Wala naman kaming ginagawang masama. Atsaka partners kami. 'Di iyon maiiwasan.”

“What I mean is, don't get too close.”

Tinanggal ko ang kamay niya nakapatong buhok.

“Are you saying that I need to distance myself? Bakit ba?” inis kong tanong.

“Yes! Look at you. You've got hurt because of his fan. I suggest–”

“Pero fan niya 'yon! Hindi naman din niya 'yon ginusto. Nagseselos ka ba sa amin?”

He stopped for a second and nodded. Without breaking his eye contact.

“Yes, I am.”

“I explained it a long time ago. We're just colleagues, friends. Cadey naman, hindi naman kita lolokohin. Hindi ba ako mapagkakatiwalaan?”