achtentwintig

7 1 0
                                    


Hij keek in de spiegel en deed voorzichtig het verband van zijn hoofd. Zijn rode haar plakte door het zweet tegen zijn voorhoofd. Plotseling zag hij al het opgedroogde bloed dat in de wasbak zat. Hij schrok ervan. Hij kon zich niets meer herinneren. Het verband liet hij op de grond vallen. Hij keek in de spiegel naar de linkerkant van zijn hoofd. Er was vrijwel niets meer van over, enkel een klein gedeelte van zijn oorlel. Het was wel snel geheeld. Aarzelend ging hij er met zijn hand overheen. Hij voelde er niets van. Hij sloot zijn ogen even en wilde vergeten dat dit was gebeurd. Hij liet het water stromen en deed een poging om zijn wasbak schoon te maken.

Hij keek op zijn horloge. Het was half zeven. Hij deed een pet op zijn hoofd om zijn verminkte oor deels te kunnen verbergen en nam zijn ezel en zijn koffer met schildersspullen in zijn handen. Met zijn spullen liep hij de trap af en door het café naar buiten. Hij voelde de blikken van de gasten in zijn nek branden. De zon voelde aangenaam op zijn huid, maar diep vanbinnen knaagde er iets. Vermoeid liep hij de heuvel op.

Vincent | ✓Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu