Untouched // New Life

[18]

  Να πάρει δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό τώρα τελευταία στιγμή πριν την εμφάνιση τους στα βραβεία.Κοίταξα πανικόβλητη γύρω μου προσπαθώντας να βρω μια λύση.Το κουστούμι του Louis δεν είχε έρθει και από στιγμή σε στιγμή έπρεπε να βγουν στο κόκκινο χαλί ώστε να κάνουνε την εμφάνιση τους.Άρπαξα το κινητό μου και κύλισα το δάχτυλο μου στην οθόνη ψάχνοντας το καταραμένο  αριθμό.Πάτησα το πλήκτρο και έβαλα το κινητό στο αυτί μου άρχιζα να βηματίζω πάνω κάτω δαγκώνοντας με μανία την άκρη του νυχιού μου .Σηκώστε το να πάρει πρέπει να το είχατε φέρει μέχρι τώρα.Σκέφτηκα και αμέσως μια γυναικεία απάντησε στην κλήση μου

 "Παρακαλώ"θεου μου τόση ξινίλα.

 "Γεια σας είχα κάνει μια παραγγελία για τα κουστούμια τον One Direction αλλά ήρθαν μόνο τα τέσσερα ενώ τα αγόρια είναι πέντε και πρέπε-"

 "Προφανώς κάναμε λάθος αλλά πρέπει να έρθετε να το πάρετε από εδώ έχουμε έλειψη προσωπικού"με διέκοψε ενώ διέκρινα στην φωνή της μια δόση κακίας.

 "Μα εσείς πρέπει να τα φέρετε δουλεία σας είναι να διορθώσετε το λάθος που κάνατε και όχι εγώ"της ανταπέδωσα το υφάκη.Ποτέ δεν θα έκανα λάθος όχι τώρα να πάρει οργή,ποτέ δεν έκανα λάθη στην δουλεία μου εκτός από το λάθος να πηδηχτώ με τον Harry.Πώς ξεφύτρωσε τώρα αυτός;Δάγκωσα το κάτω χείλος μου και γυρίζοντας είδα τα αγόρια να μπαίνουν μέσα στο δωμάτιο όλοι περίμεναν να ντυθούν αλλά έλειπε το κουστούμι του Louis.

 "Θα έρθω να το παραλάβω και κανόνισε να το έχεις έτοιμο αλλιώς θα κάνω παράπονα στον υπεύθυνο"της φώναξα και τερμάτισα την κλίση.Ένιωσα ένα οξύ πόνο να σπάει το κεφάλι μου κάνοντας με ζαλιστώ για μια στιγμή,το άγχος και η πίεση τον τελευταίων ημερών άρχιζαν να επηρεάζουν το σώμα μου.Βημάτισα με αργά βήματα  προς τα αγόρια.

 "Όλα καλά;"με ρώτησε με ανήσυχα ο Niall και ήρθε κοντά μου τυλίγοντας το χέρι του γύρω από τους ώμους μου.Στήριξα το κεφάλι μου επάνω στο στέρνο του κλείνοντας για μια στιγμή τα βλέφαρα μου προσπαθώντας να καλμάρω τον πονοκέφαλο.

 "Πρέπει να πάω στο οίκο να πάρω το κουστούμι"του είπα σιωπηλά ενώ σήκωσα το κεφάλι να τον κοιτάξω τα γαλανά μάτια του φανέρωναν συμπόνια και κατανόηση.

 "Έχουμε μιάμιση ώρα για τα βραβεία θέλεις να σε πάω με τον αμάξι;"μου πρότεινε ενώ μέσα μου ένιωσα την ανακούφιση να με γεμίζει.

 "Αν μπορείς θα με σώσεις"τσίριξα από χαρά και έπεσα στην αγκαλιά του,χαμογέλασα σαν μικρό παιδί που μόλις πήρε το παιχνίδι του.Κοίταξα γύρω μου και είδα τον Harry να μας κοιτάει παράξενα.