Untouched // New Life

[39]

2009,London

"Ακόμη να το πιστέψω ότι δεν μου είπες τίποτα"αναφώνησα καθώς φτάναμε στο εστιατόριο η σιωπή του Gregg με εξόργιζε ακόμη περισσότερο.Φυσικά τι έχει να πει;Εγώ θα γνωρίσω τους γονείς όπου υπάρχουν δύο εκδοχές η μία να με αντιπαθήσουν ή άλλη να με λατρέψουν.Μακάρι να είναι η δεύτερη αλλά με την τύχη που έχω μπορεί να υπερισχύσει η πρώτη.Δεν ήξερα τίποτα για τους γονείς του αλλά εκείνου θα γνώριζαν τα πάντα για εμένα.Εφόσον ο Gregg έκανε μια βόλτα προς το σπίτι του να πει για την νέα του κοπέλα.Από την άλλη όμως υπάρχει και κάτι άλλο που με προβληματίζει η πρώην ξινή κοπέλα του που παραλίγο να φτάσουν μέχρι τα σκαλιά της εκκλησίας θα τους είπε ότι ήμουν μια από τις αιτίες που χώρισαν;

 Η ερώτησε αυτή τριγυρνούσε στο μυαλό από την στιγμή που μου ανακοίνωσε πως θα γνωρίσω τους γονείς του.Χωρίς να το καταλάβω το αυτοκίνητο ήδη είχε σταματήσει έξω από το εστιατόριο.Κοίταξα τον Gregg που με κοιτούσε με απολογητικό βλέμμα προσπαθώντας να διορθώσει την μαλακία που έκανε.Του έριξα μια τελευταία ματιά και άνοιξα την πόρτα βγαίνοντας έξω από το αυτοκίνητο περπάτησα μέχρι την είσοδο του εστιατορίου τα βήματα του Gregg ακούστηκαν από πίσω μου.Το χέρι του βρέθηκε γύρω από την μέση σταματώντας το βήμα μου.Με γύρισε προς την μεριά του,το  σφιγμένο σαγόνι του δήλωνε τον θυμό του προς την συμπεριφορά μου.

"Ζήτησα συγνώμη τόσες φορές και εσύ συνεχίζεις να είσαι θυμωμένη"είπε από μερικά δεύτερα σιωπής.Τον κοίταξα μέσα στα μάτια αυξάνοντας έτσι τον θυμό και το άγχος παράλληλα.

"Πλάκα μου κάνεις;Κανόνισες μια συνάντηση που δεν είμαι καν προετοιμασμένη"προσπαθούσα να κρατήσω τον τόνο της φωνής μου χαμηλό αλλά δεν γινόταν.Δεν μπορούσαν να το αντιμετωπίσω ήθελα χρόνο και δεν μου τον έδωσε.Πίστευε πως αν μου ανακοίνωνε θα του έλεγα όχι;Φυσικά και θα δεχόμουν αλλά θα χρειαζόμουν λίγο χρόνο.Ο Gregg αναστέναξε βαριά και έτριψε με τα δάχτυλα του το μέτωπο του.Παραπάτησε μερικά βήματα προς τα πίσω σβήνοντας τον θυμό μου αυτόματα αμέσως τον συγκράτησα ώστε να μην πέσει.

Το άγχος μετατράπηκε σε φόβο τι ήτανε αυτή η ξαφνική ζαλάδα.Ίσως έφταιγε η συμπεριφορά μου.Το χέρι του έπιασε το μέτωπο του  προσπαθώντας να κρατήσει τις αισθήσεις του όσο τον πλησίαζα τόσο απομακρυνόταν και μέσα σε μερικά δεύτερα κατέρρευσε μπροστά στα μάτια μου.

[...]

 Ένιωθα το σώμα μου άδειο,νεκρό χωρίς καμία δύναμη να το κρατεί.