WHAT IF [COMPLETED]

KABANATA 28

"Hindi mawari kung bakit ganito
Patuloy akong pinagkakaitan ng mundo
Isip ay patuloy na ginugulo
Bakit pinabayaang mag isa nalang ako"

Good thing ayos na ang tatay ni Nica. What a tiring day. Pagkauwi ko sa bahay ay nagshower ako. Nagblowdry ng buhok at chineck ko lahat ng social media account ko.

Nakita ko na may nag direct message sa twitter ko.
_______________________________________@arquienx                                        9hrs

Hello Sabrianna, it's fine. It's...
_______________________________________

2:00PM

Hey Sabrianna, it's fine. It's alright. Don't mind it. Are you okay now? How's Nica? I heard he's father was admitted?
-@arquienx

10:30PM

Oh, thank you for considering that. Yeah, I'm alright now. She's stress before, but good thing her father was better now. Her father was conscious  na :))
-@sabbydlc

Napangiti ako dahil madaming pading nagaalala kay Nica. I hope kinakamusta nila si Nica to cheer her up. She badly need that kahit na medyo nagimprove na ang dad niya.

Napatingin ako sa aking ceiling at napaisip. Pilit kong inaabot ang bituin sa aking kisame. Ngunit hindi ko maabot dahil ito'y nakadikit sa aking kisame.

"It symbolizes my dreams, too much high..", sambit ko sa sarili.

"But I know someday...I can catch my dreams with my hardwork..", bulong ko sa sarili ko saka isinara ang palad na umaktong nakuha ang bituin saka inilagay sa tuktok ng aking dibdib."Sooner I will be called as Dra. Sabrianna D.C. Contreras"

"Malapit ng matupad ang pangarap natin kuya...malapit ng matupad yung pangarap mong maging doctor ako...kaunti nalang...matutupad ko din yun kuya..", nakapikit kong sambit habang tumutulo ang luha ko.

"Miss na miss na kita kuya..kamusta ka na? Kung sana ay hindi ako naging makulit edi sana buhay ka pa ngayon..edi sana nandito ka parin sa tabi ko. Edi sana matutupad mo pa ang pangarap mong maging Piloto..", humihikbing sambit ko."I'm sorry kuya..I'm sorry. Sana ako nalang yung namatay..sana hindi na ikaw..", niyakap ko ang unan ko para mailabas ko lahat ng hinanakit ko. I feel bad, sad, and empty. I'm drained. Mas naiisip ko na magisa nalang ako. Mas namimiss ko na ang mga naiwang pamilya ko. Miss na miss ko na sila.

Inayos ko ang sarili ko at kinuha ang laptop ko. Sinubukan kong tawagan si Mom at Dad pero hindi sila sumasagot. Argh, ang sakit. Ang sakit dahil kapag gusto ko silang kausap wala silang time sa akin. Pero patuloy ko parin silang iniintindi dahil alam kong para rin sa akin ang ginagawa nila. I'm very thankful to have them. Sobra nila akong inaalagaan at minamahal. I'm so lucky to have them padin.

Pinatay ko nalang ang laptop ko at tinahan lalo ang sarili. Natulog nalang ako para maalis ang sakit na nararamdaman. Sabi kasi nila "you can ease the pain when you're sleeping". Maybe tomorrow ko nalang sila tatawagan.

Nagising ako dahil sa bulabog ni ate Jen sa pintuan ko. Nagulat ako ng 10am na pala ng umaga. Wow, feeling ko ang haba ng itinulog ko. Bakit kaya kumakatok si ate Jen? Tumayo ako at tumungo sa may pintuan.

"Goodmorning ate Jen, bakit po?", bungad ko sa pinto.

"Si Nathan kasi nasa baba, hinahanap ka..", sambit sa akin ni ate Jen.

"Ay ganon po ba? Sige po, pakisabi po susunod na ako", magalang kong sambit kay ate Jen.

Nagshower ako agad at nag-ayos ng sarili, ang aga naman dumalaw nitong si Nathan. Miss na miss niya lang ako? Isinuot ko ang white dolphin shorts ko at gray tshirt. Hindi na ako nag abalang magbihis kasi wala naman akong planong umalis ngayon.