Κεφάλαιο 38°

2.6K 285 40
                                    

Ένα απαλό αεράκι, έβαλε πλώρη και ταξίδεψε σε κάθε γωνιά του προσώπου της, κάνοντας τις λιγοστές σταγόνες του ιδρώτα που υπήρχαν στο μέτωπο της, να κυλήσουν πιο γρήγορα. Δεν κοιμόταν . Ήξερε πως βρισκόταν μέσα στο αυτοκίνητο της αστυνομίας. Όπως ήξερε και πως το κεφάλι της ήταν "παρκαρισμένο" δίπλα από το ανοιχτό παράθυρο. Οι αισθήσεις της, είχαν επανέλθει από τη στιγμή που η μηχανή του αυτοκινήτου άναψε μα ο εγκέφαλος δεν έδινε εντολή σε κανένα άκρο της για να κουνηθεί. Άκουγε φωνές...
Μερικές γνώριμες και άλλες άγνωστες. Κάπου μέσα σε αυτές θα ορκιζόταν ότι άκουσε τον Λοριάν να λέει σε ένα συνάδελφο του ότι θα χώριζε αμέσως  μόλις επέστρεφαν αλλά ήταν αρκετά ταλαιπωρημένη για να δώσει σημασία .

Ένα χάδι που είχε ως αποτέλεσμα την ανατριχιλα στο μπράτσο της, της έδωσε το έναυσμα να ανοίξει τα βλέφαρα της. Είχε δίκιο. Βρισκόταν στο αυτοκίνητο  με το Λοριάν , ο οποίος την κοιτούσε έχοντας μια μετάνοια στο βλέμμα καθώς και άλλοι τέσσερις άντρες , πιθανότητα συνοδοί. Οι μνήμες της ήταν αρκετά ξεκάθαρες. Όπως αρκετά ξεκάθαρο ήταν και το γεγονός πως άκουσε το γιατρό να λέει πως η ιδέα για το τσιπακι ήταν του Λοριάν.

"Φτάνουμε ..." Της ψιθύρισε παραμένοντας ακόμα γυρισμένος προς το πίσω κάθισμα . Η Νάταλι έστρεψε το βλέμμα της κατά πάνω του και έπειτα ετριψε απαλά το μπράτσο της το οποίο άρχισε να ξεμουδιαζει. "Σε δύο λεπτά θα κουνιέσαι ολόκληρη. Σε 5 θα είμαστε στο προορισμό. Αν θυμάσαι όσα είχαμε πει, τότε θα..."

"Πάψε ..." Τον έκοψε ανοίγοντας τα χείλη της ενώ παράλληλα, ξεκίνησε να τρίβει και τα πόδια της.

"Ήθελα να σου εξηγήσω ξανά την αποστολή σε περίπτωση που..."

"Λοριάν πάψε !" Επέμενε αφήνοντας για δεύτερη φορά τους άντρες που τους συνόδευαν άφωνους . Η Νάταλι τους κοίταξε και πήρε μια βαθιά ανάσα. "Ξέρω τη δουλειά μου. Μετά το τέλος δεν θέλω να ξαναδώ κανέναν σας. Κατανοητό ; " Συνέχισε δίνοντας του τελεσίδικα μια απάντηση που ο Λοριάν ήξερε καταβαθος.

"Μου αρκεί"

"Και αυτός ο διάολος κάτω από τα στήθη μου, θα βγει αμέσως μόλις τελειώσουμε !" Συνέχισε εκνευρισμένη ανακτώντας πλήρως τη κινητικότητα της.

"Φυσικά..." Της είπε χαμηλόφωνα μα πριν συνεχίσει το αυτοκίνητο σταμάτησε και ο οδηγός άναψε το ενδιάμεσο φωτάκι.

"Φτάσαμε κύριε. Όπως καταλαβαίνετε δεν πάμε πιο κοντά και η δεσποινίς Μπρουκς, έχει άλλα τρία λεπτά περπάτημα. Πάραυτα.."

Πορφυρά Νήματα Where stories live. Discover now