Πορφυρά Νήματα

Κεφάλαιο 11°

«Το δωμάτιο έχει προπληρωθεί για δύο εβδομάδες δεσποινίς Μπρούκς. Θα μπορούσαμε να σας βοηθήσουμε σε κάτι άλλο;» την ενημέρωσε η νεαρή υπάλληλος στην υποδοχή
«Είστε σίγουρη; Ο κύριος…»
«Ο κύριος που ήταν μαζί σας πλήρωσε λίγο πριν φύγει το πρωί» έσπευσε να τη διακόψει
«Πολύ καλά. Ευχαριστώ» Η Νάταλι έκλεισε τη τσάντα της και βγήκε έξω από το ξενοδοχείο. Είχε πάει μεσημέρι και ο Σεθ όπως ακριβώς της είχε πει , μάζεψε τα πράγματά του και έφυγε χωρίς πολλά πολλά. Βέβαια η ίδια δεν είχε σκοπό να μείνει σε ένα τόσο ακριβό θέρετρο αλλά  ο Ναβάρο της εξασφάλισε τη διαμονή θέλοντας και μη. Έκλεισε το παλτό της και μπήκε στο πρώτο ταξί που βρήκε. Σαν πρώτη κίνηση της ημέρας ήταν να επικοινωνήσει με τον Σέρτζιο και μετέπειτα να μεταβεί στο δικηγόρο της οικογένειας αλλά και στο συμβολαιογράφο ενώ δεν έλειπε από τα σχέδια της και η επίσκεψη στο ίδρυμα που κρατούσαν τη Λόρεν.
«Σήκωσε το πια!» αναφώνησε αγανακτισμένη
«Τι είπατε δεσποινίς;» ρώτησε ο ταξιτζής
«Δεν μιλούσα σε σας. Συνεχίστε τη διαδρομή παρακαλώ» αποκρίθηκε στέλνοντας παράλληλα ένα μήνυμα στο Σέρτζιο ότι έπρεπε πάση θυσία να μιλήσουν. Ήθελε να τον ενημερώσει πως ίσως καθυστερούσε να επιστρέψει και φυσικά να τον κράξει κυριολεκτικά που της απέκρυψε το γεγονός για τη πραγματική ταυτότητα του Ναβάρο.
«Φτάσαμε» της ανακοίνωσε ο άντρας στρίβοντας το τιμόνι δεξιά. Η Νάταλι τον πλήρωσε μα σαν κατέβηκε και κοίταξε το πελώριο κτήριο που φιλοξενούσε μέσα του τα γραφεία του συμβολαιογράφου , την έπιασε ταχυπαλμία. 
«Πας με το κεφάλι ψηλά και ζητάς όσα σου ανήκουν δικαιωματικά…» ψέλλισε δίνοντας λίγο θάρρος στον εαυτό της και κρατώντας τη τσάντα της σταθερά στον ώμο, προχώρησε προς τα μέσα…

****

«Είμαι μια Μπρούκς που να πάρει η οργή!» η Νάταλι ξέσπασε στο δικηγόρο ο οποίος είχε μια τρομαγμένη έκφραση στο πρόσωπο του. Έπειτα από την άκαρπη επίσκεψη της στο συμβολαιογράφο κατέληξε στον δικηγορικό γραφείο του Ερνέστο Σάραντον έχοντας χάσει όχι μόνο την υπομονή μα και την αυτοσυγκράτηση της. «Απαιτώ ίσα δικαιώματα σαν μοναδική κληρονόμος! Θέλω να πάρω επάξια τη κηδεμονία της ανιψιάς μου χωρίς γάμους και μαλακιες! Έγινε κατανοητό;» συνέχισε επιθετικά και ο δικηγόρος ξερόβηξε «Πρόσεχε Σάραντον γιατί όταν θα πάρω τη περιουσία θα είσαι ο πρώτος που θα βγει έξω από τον οίκο των Μπρούκς!» τον απείλησε εν τέλει
«Ηρεμήστε δεσποινίς…»
«Μη μου λες εμένα να ηρεμήσω! Ένα παιδί βρίσκεται στο ίδρυμα όσο μιλάμε!» του φώναξε έξαλλη
«Πολύ καλά. Δώστε μου μια μέρα χρόνο να…»
«Τώρα!» τον έκοψε «Ότι διαδικασίες θα κάνεις θα τις κάνεις τώρα ενώπιον μου!»
«Ίσως υπάρχει ένα παραθυράκι που…»
«Κάνε το παράθυρο πόρτα!» είπε εξίσου θυμωμένα και ο νεαρός άντρας αναστέναξε
«Ο πατέρας σας ήταν ένας άνθρωπος…»
«Ξέρω πολύ καλά τι άνθρωπος ήταν δε θα μου …»
«Μα αφήστε με να ολοκληρώσω επιτέλους!» την σταμάτησε εκείνος αυτή τη φορά «Καθίστε κάτω να ψάξουμε ήρεμα μια λύση σας παρακαλώ» συνέχισε απογοητευμένος και εκείνη τράβηξε εκ νέου τη καρέκλα της και κάθισε
«Έχεις δεκαπέντε λεπτά να βρεις λύση στο πρόβλημα μου Σάραντον. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα φέρω δικούς μου δικηγόρους και πίστεψε θα φροντίσω να αμαυρώσω εντελώς τη φήμη σας σαν γραφείο!»  Η Νάταλι έμαθε από τον καλύτερο στις απειλές και βάζοντας μπροστά το πείσμα της έδειξε ένα άλλο πρόσωπο νεαρό άντρα ο οποίος είχε ασπρίσει ολόκληρος.
«Σας εγγυώμαι προσωπικά πως είμαστε οι καλύτεροι σε ολόκληρο το Κάνσας και..»
«Φανφάρες! Θέλω πράξεις και όχι λόγια. Πάω να επισκεφτώ την ανιψιά μου και θα περιμένω τηλεφώνημα σας» όπως έκατσε έτσι και σηκώθηκε. Κρατώντας την ανάσα της πήρε το παλτό και τη τσάντα της και έφυγε από το γραφείο. Ένιωθε τεράστια έξαψη στα σωθικά της ... Πρώτη φορά έλεγε ψέματα αλλά παράλληλα πίστευε ακράδαντα πως έπραξε το σωστό για να τους δείξει πως δεν αστειεύεται. Ο Σέρτζιο δεν είχε απαντήσει ακόμα και μπαίνοντας στο επόμενο ταξί, εδώ σε οδηγίες για το ίδρυμα που βρισκόταν η Λόρεν ενώ μέχρι να φτάσει, επικοινώνησε με την αρμόδια κοινωνική λειτουργό έτσι ώστε να παρευρίσκεται εκεί και να την αφήσουν να περάσει…Η Νάταλι ήταν αποφασισμένη να κερδίσει αυτή τη μάχη και να επιστρέψει πίσω με το κεφάλι ψηλά. Να ξεπληρώσει το Ναβάρο και να χτίσει μια οικογένεια με την ανιψιά της που ήταν και η μόνη που της απέμεινε…

***

«Χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω δεσποινίς Μπρούκς ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες. Θα ήθελα να σας ενημερώσω πως πρώτη εγώ σαν κοινωνική λειτουργός έφερε ένσταση στους όρους της διαθήκης. Πάραυτα δε θα σας κρύψω πως το έψαξα λιγάκι με το αρμόδιο τμήμα. Δε λέει πουθενά ότι απαγορεύεται να πάρετε τη κηδεμονία της μικρής. Ο όρος είναι πως δε μπορείτε να αγγίξετε τη περιουσία. Θα σας συμβούλευα να βρείτε το καλύτερο δικηγόρο» η γυναίκα που τη περίμενε ήταν  εντελώς διαφορετική από τους άλλους. Ο τρόπος της δεν ήτανε αρνητικός ενώ η στάση της εξέφραζε επιθυμία για πραγματική βοήθεια. Η Νάταλι της χαμογέλασε αληθινά αυτή τη φορά και την ευχαρίστησε. Ξεκίνησαν να περπατάνε σε ένα μακρύ διάδρομο ο οποίος είχε πόρτες παντού σε όλο το μήκος του.
«Είμαστε στη τελευταία» της είπε με συμπόνια «Η μικρή βρίσκεται μαζί μας δέκα μέρες τώρα. Δυστυχώς αργήσαμε να σας εντοπίσουμε μα χαίρομαι που ήρθατε. Δεν μιλάει σε κανένα και είναι συνεχώς λυπημένη αλλά είναι κατανοητό όπως καταλαβαίνετε»
«Μην ανησυχείτε , πιστεύω πως θα ανταποκριθεί στη παρουσία μου» αποκρίθηκε η Νάταλι γεμάτη αισιοδοξία
«Το ελπίζω. Είναι κρίμα και είναι νέο κορίτσι…»
Έφτασαν έξω από τη πόρτα που οδηγούσε στο δωμάτιο της και αλληλοκοιτάχθηκαν για μια στιγμή
«Είστε έτοιμη δεσποινίς Μπρούκς;» ρώτησε η κοινωνική λειτουργός
«Πανέτοιμη…» της απάντησε παίρνοντας μια βαθιά ανάσα και η πόρτα άνοιξε…

Σας φιλώ...
Είναι λίγο χαλαρά τώρα στην αρχή μα πρέπει να παρουσιαστεί κάθε πτυχή στη ζωή  των πρωταγωνιστών για να μην υπάρχουν κενά μετέπειτα:)