ATEŞBÖCEĞİ ( Ara Verildi)

°15. Bölüm°

Oy vermeyi unutmayınn🌸

📌LÜTFEN OKUYUNUZ📌

Selamun Aleyküm arkadaşlar. Biliyorum bölüm kısa zaman içinde gelmedi, çünkü aşşırı yoğundum ve üzülerek söylüyorum ki önümüzdeki bir haftaya yakın da öyle olacak. Ev ile ilgili yoğun bir iş var şu an gündemimizde. Onunla haşır neşir olacağız bir müddet. Bu sebeple telefona bakacak vaktim dahi olmayacak. Bu bölümü bile yazana kadar bir yerlerim çıktı yani☺Annem diyorduki onca iş var sen neden telefondasın. Öyle işte.🌸 Uzun lafin kısası bir hafta kadar yokum. Sonrada atabileceğim ilk anda atacağım yazdığım bölümü. Malum sonra hemen bayram geliyor ya. Kurban vs. derken fırsat bulamayabilirim.

Çok konuştum ☺  Bu kadar yeter vallahi. Haydi siz bölüm okuyun bana da dua edin inşallah. ❤

Sizleri çok seviyorum..

Keyifli okumalar.

📌OYLARINIZI UNUTMAYIN BEBEKLERİM📌

🔅🔅🔅

"Anne ben bir şey yapmadım ya!" diye ısrarla anneme bakmamaya çalışırken annem çatık kaşlarını hiç bozmadan bana bakıp tekrar önüne döndü.

Onca şeyden ve duyduklarımdan sonra annemin yüzüne bakarken bile utanırken annem sanki hiç bir şey olmamış gibi davranıyor ve benimle konuşma içine giriyordu. Ben olsam çocuğumun yüzüne bakamazdım.

Gözlerimi kapayıp nefes verdim sessizce ve cama döndüm.

Şu an nerede, ne mi yapıyorduk?

Şahsen ben, ailemle eve doğru gidiyordum tabi yanımda Alper ve Ertu da olmak üzere.

Toprak onca şeyi bırakıp gideceğimiz için bizi almaya gelmişti. Annemler onu göndermişti(!) bizi alması için. Hayret..

Toprak ise olaya müdahale ettiğinde, doktor olarak önce çocuğun durumuna bakmış ardından o kadar da kötü bir şey olmadığını, yine de hastahaneye uğraması gerektiğini söylemişti. Bu durumda da Medine' nin ailesi hastahaneye doğru yol almış biz de Topraklar ile  eve doğru gidiyorduk. Allahtan Ardahan denen kişi buraya ailecek gelmemişti de büyük bir sorun çıkmamıştı. Anladığıma göre arkadaş grubu olarak gelmiş sadece artı olarak kardeşini de getirmişti. O yanında ki Yasin denen çocuk ise ailesine söylememe konusunda arkadaşını ikna etmeye çalışıyordu en son. Her ne kadar o cazgır kızdan pek ümidim olmasa bile Yasin denen çocuğa inanmıştım. Tabi o da yok olmuştu çünkü yengem illa da ailesi bilecek diye tutturarak izin vermemişti. Bunu da Toprak hallediyordu en son ama..

Gerisini de bilmiyorum işte.. Sonuç olarak ben arabada çocuklar ile eve dönüyordum. Ertuğrul ve bizimle gelmişti çünkü hastahane de olması istenmemişti. Medineler gelene kadar bizde olacaktı. Alper da Ertu bizim arabada diye bizim yanımıza gelmişti.

"Evet yenge. Leyla ablam bir şey yapmadı." dedi Alper, cama dönük yüzüm ona çevrildi. Bana abla demesi konusunda onu uyarmıştım. Açıkçası bana abla demesini istemiyordum. Yaşlı gibi hissetmeme neden oluyordu.  O anda Ertuğrul da peşine "Aynen Melek teyze. Leyla ablamın olayda parmağı yok. Bütün her şey ablama ait." deyip beni savunduklarında somurtan yüzüm gülümseme ile doldu. İkiside bana baktıklarında göz kırptım. Bunlar gerçekten harika çocuklardı.

"Anladım onu. Da sizin ne işiniz var o çocukla?" dedi annem sesinde ki göz devirmelerle.

Olduğum yerde dikleşip şu ana kadar bir şey demeyen babama kısa bir bakış attım. Tek kelime dahi konuşmamıştı. Derin düşünceler içinde kaybolmuştu sanki.