ATEŞBÖCEĞİ ( Ara Verildi)

°10. Bölüm°

Keyifli okumalar..

📍Oy vermeden geçmeyiniz ☺📍

🔅🔅🔅

Ellerim titriyor, gözlerim sanki gördüklerini imha etmeye hazır pimi çekilmiş bir bomba gibi ağlamaya hali hazırda bekliyor, vücudum bütün kuvveti ile  çığlık atmak istiyordu.

Dolmuş, taşmayı bekleyen gözlerimi hafifçe kıpırdatıp gördüklerim hakkında gerçeklik payı var mı diye son ümitle gözlerime soruyordum. Ancak her şey gerçek gibiydi. Hava, çığlıklar, çok yakınımdan gelen bir bağırtı sesi, yerde kanlar içinde yatan Alper ve başında perişan olmuş bir Toprak.

Allah' ım ben bunları gerçekten görüyor muydum? Ben böyle bir sahneyi yaşayacak diye yazılmış bir kadere mi sahiptim? Ben-

"LEYLA!!"

Sıçradım, olduğum yerde yüreğim ağzıma geldi. Kapalı gözlerimi açmak istedim fakat göreceğim şeyler beni korkutuyordu. Her yer karanlıktı, hafif bir ışık vuruyordu sadece. Ne ara gözlerimi kapattım bilmiyordum. Sesler de kesilmişti yavaş yavaş. Belki de bayılmıştım sonunda. Hayatımda ne çok istemiştim bayılmayı ben. Şimdi nasip olmuştu yani öyle mi?

O anda omuzlarımda bir el hissettim. Beni kuvvetlice sarsan ve sımsıkı tutan bir el. Hatta iki el. İki elde iki yanımdan var gücüyle tutmuş beni ileri geri ittiriyordu. Sesler neden yoktu? Alper ne haldeydi? Peki ya Toprak.. Ne yapıyordu şu an? Belki de benim gibi o da bayılmıştı. Hiç bir fikrim, havada asılı bir balonum dahi yoktu. Tek var olan kollarımdaki ellerdi...

"Sana diyorum!!" ses durdu. Fakat tekrar " Peki, sen istedin bebeğim.. Üzgünüm ama  kusura bak!!" diye bir ses duydum ve eş zamanlı olarak yanağımda şiddetli bir acı. Kafam yana savruldu. Hızla gözlerimi açtığımda ne o kalabalığı gördüm ne de babamın dükkanının önünü. Tek görüş açımda olan şey Medine' nin bana kocaman gözlerle bakıyor olmasıydı.

Şaşkınca etrafıma bakındım. Yokuşun önündeydik, etrafta bir kalabalık yoktu. Daha doğrusu biz babamın dükkanın orada değildik.

"Leyla?" dedi Medine beni tekrar sarsarken. "Çok mu sert vurdum ya?"

Allah' ım az önce gördüklerim gerçek değil miydi yani? Ben halbuki az önce gerçekten de yaşamış gibiydim. Gerçekten de Alper kanlar içinde yerde yatıyordu. Allah' ım..

Dudaklarım aralandı fakat konuşmak için değil. Küçük bir hıçkırık firar etti aralıktan. Omuzlarım titredi. Vücudumdan bir ürperti geçti. Gözlerimi kırpıştırdığımda bir kaç damla yanağıma doğru süzüldü aşağı doğru. Bir iki.. Durmak bilmiyordu artık, ne göz yaşları ne de dudaklarımın arasından çıkan hıçkırık sesleri. Aksine, ikiside daha da şiddetlenmişti.

"Hey hey! Ağlama, ne oluyor Leyla? Korkutma beni, böyle ağlayacağını bilseydim  vurmazdım öyle yemin ederim!! " Medine yine bir şeyler söylerken onu dinleyemiyordum bile. Ağlayarak sokağın başında az önce olanların beni resmen alaşağı ettiğini görüyordum, duyuyordum yükselen hıçkırık seslerinden. Şu an sokak ortasında ağlamak umurumda değildi. Tek düşündüğüm Alper' in iyi olup olmadığıydı.

Beni çoktan kolları arasına almış Medine' yi ittirdim biten gücümle. Sanki bütün her yerim uyuşmuş gibiydi.

"A- .." nefesim boğazıma düğümlendi. Yutkunamadım. Boğazım sızlıyordu. "Alper iyi mi?"