YETIM

BÖLÜM -4- Hırsız

Merhaba umarım yeni bölümü seversiniz;)

Planın işe yaraması için planı uygulamak zorundaydım. Aslında biraz korkuyordum yani hırsız olmak istemiyordum. Ama aslında korkmaya gerek yok! Nasıl olsa benim de ailem yok. Beni hapise atamazlar. Hah! Yoksa ... yoksaa  yapabilirler mi?

Pekala 2 çikolata çalmaktan hiçbir şey olmaz. O zaman BAŞLAYALIM!

Kendimi toparladım ve yüzüme ürkek bir ifade takındım ve adamın yanına gittim.

"Beyfendi, afedersiniz işini bölüyorum ama sanırım şurdaki bir motosikletçi benzin deposundan aşırıyor!"

Aman tanrım adam bana cevap vermeden hemen dışarı fırladı. Haydi şimdi ćikolata almakta!

Adam her an gelebilirdi o yüzden zamanım kısıtlıydı. Hemen gözüme çarpan 3 çikolatayı aldım. Haa neden bu 1 çikolatadan 3 çikolataya çıktı diye düşünüyorsanız hemen söyleyeyim, 1 tanesini şimdi yiyeceğim, 1 tanesini Merte vereceğim ve diğeri de başka zaman için.

Adam kandırdığını anlamış olacak ki öfkeyle bana yaklaşıyordu.  Aman tanrım adam motosikletçiye yumruk atmış! Off İlgin sen bi daha dışarı çıkma. (pls)

Adam kapıyı açıp içeriye tam girecekken ben bir saçmalık yapıp bir rafı yere düşürdüm!

"Sen ne yaptığını saynıyorsun be çocuk ailene tazminat ödeteceğim!"

Hah ahmak adam benim ailem yok ki şansına küs.

"Ödetirsiniz efendim, ödetirsiniz."

Adam tam bana tokat atacakken bacağının altından kayarak kaçtım. Adam saatlerce arkamdan koşmasına rağmen yakalayamadı. Heh en azından çikolata çaldığımı anlamamıştı. Bu iyi bir şey!  Sanırım:/

Yaşasıınn en sevdiğim çikolata. Yani hayatımda 1 kere yedim ama olsun.

Yetimhaneye doğru giderken bir an da kendimi yerde buldum. Ahhh bacağım!

Hemen içgüdü olarak çikolatalarımı yıpranmış bana küçük gelen hırkanın cebine attım. Ve hiç tanımadığım bir ses bana dedi ki;

"Merhaba, tanışmamız kötü olmuş olabilir ama ..... sana ihtiyacımız var. Ha bu arada ben Elif."

Ben hiç birşey anlamadığım için boş boş kızın yüzüne baktım. Yani neden hiç tanımadığı birine insan 'heyy sana ihtiyacımız var.' Der ki?

"NE!?!?"

"Korkmana gerek yok İlgin be-"  derken sözünü kestim.

"İsmimi nerden biliyorsun? Sen kimsin neden bana ihtiyacın var?"

"Bak biz kimsesizleriz. Ve biliyorum sen de öylesin. Şu an yetimhaneye gidemezsin çünkü herkes seni arıyor. Ve bulmaları hiç iyi olmaz. 5 saat sonra eğer gelmezsen seni ya öldü olarak ya da kaçtı olarak sayacaklar ama eğer gidersen büyük ceza alırsın. Hatta seni öldürürler!"

"Ama orda mert kaldı. O benim tek arkadaşım. O ... O cezadan kaçıyordu."
Ben tem arkadaşımı kaybetme korkusu ile ağlarken arkadan tanıdık bir ses " Ben ölmedim." Dedi.

Arkamı döndüğümde ona sarıldım ve çikolata uzattım. Sonra Elif denen o kız konuşmaya devam etti.

"Mert de bizim çetemizden. Burada herkesin bir görevi var. Biz birer hırsızsız ama bakıyorum da sen daha da betersin. Dışarı adım atar atmaz benzinlik soydun." Dedi ve gülmeye başladı. Daha doğrusu başladılar.

"Pekala artık kaynaştığımıza göre kendimi tanıtabilirim. Ben çete lideri Elif. Burada hepimizin farklı görevleri var. Biri teknoloji alanında uzman. Diyeri en sadığımız. Biri en güçlümüz falan filan. Ama sen farklısın. Hiç bu kadar cesur birini görmemiştim. O yüzden lütfen bize katıl."

Ben ciddi ciddi bir saçma sapan bir oyunun içine girdim. Hadi ama ne gerek var ki?

Hem ne demişler 'Çikolata alıyım derken bir de al başına belayı.' evet evet bu sözü ben yazdım.

"Pekala kabul ediyorum. Ama benim çıkarım ne olacak?"

"Ailemizi bulacağız."

"Ne! Ne saçmalıyorsun sen? Benim ailem öldü bir kere. Hem ben sizin saçma oyununuzun bir parçası olmayacağım. Hatta öldüğüne inanmıyorsanız yetimhaneye girip
dosyaları çalarım nasıl olsa ben cesur biriyim değil mı?" Kız dediklerimin karşısında şoka girmiş gibi bakıyordu. Ben de bozuntuya vermeden ilerledim.
"Nereye?" Diye sordu tanımadığım ses ben de hiç beklenmedik bir cevap verdim.

"Yetimhaneye."

__________

Merhabalar bu bölümün de sonuna geldik. Umarım beğenirsiniz...

:)