TAKINTILI

-7-

Gözlerimi açtığımda hava aydınlanmamış ve sokak lambalarının ışıkları odaya vuruyordu, fakat benim bulunduğum odada pencere yoktu rüyada olduğumu düşünerek etrafıma bakındım, üzerim kalın yorganlarla örtülmüşve saçlarım ıslaktı. Karışımdaki tekli kanepede uyuyan Savaş dikkatimi çekmişti. Yanındaki komodin de bitmiş bir bira şişesi ve onun yanında ise uyurken bile tetikte olan bir adam vardı. Rüyasında ne görüyordu bilmiyorum ama yine o kaşları çatılmış masum halinden eser kalmamıştı. Birden gözlerini açınca korkudan yatağıma sinmiştim.

" Sen iyimisin Gökçe? " dedi afallamış bir ses tonuyla ve hızla toparlandı

" iyiyim Savaş, asıl sen iyi misin ne oldu? "

" Hiçbirşey sulu göz uyumaya devamet, çok fazla yoruldun.

" Hayır uyumak istemiyorum. Beni neden buraya getirdin ? "

" Sana ne kadar kızsamda, dışarıda kar yağıyor ve seni orada donarak ölüme terk edemezdim."

Bu sözleri karşısında afallasamda yattığım yerden kalkarak mutfaga yöneldim ve hemen ardımdan Savaş ta kalktı .

" Ne yapıyorsun , Gökçe dinlenmen gerek. "

" Bir şey yapmıyorum , yemek yiyeceğim bu da mı suç oldu şimdi ? "

" Tamam sen yat , ben getiririm" diyerek gözlerini devirdi.

Bu sözler karşısında daha fazla dayanamayarak kahkahayı patlattım, şaşkın gözlerle beni izlerken

" Ne oldu ? " dedi sinirli bir ses tonuyla

" Sen, Savaş Gürman bana yemek mi hazırlayacaksın ? "

Ardından bir kahkaha daha patlatınca oda bana gülümsedi fakat gülümsemesi dostça değildi, bela kelimesini heceleyen bir gülümsemeydi ve vaat doluydu.

" Şu an, çok güzel görünüyorsun "

Yavaş adımlarla yanıma yaklaşıyordu ,

Şaşkın bakışlarla onu izlerken

" Nereden çıktı bu şimdi "

diyebilmiştim sonunda.

" Seni ne zamandır izlediğimi ve ne zamandır bu günün hayalini kurduğumu biliyor musun gökçe? "

" Nereden bileceğim, nasıl bir soru bu böyle? " artık sabrım taşıyordu.

" Yaklaşık iki senedir seni izliyorum yani sen 16 yaşındaydın ben ise o zamanlar 18 yaşındaydım . "