The Last Intruder (Legend of the Stars #1)

Epilogue

Thank you for reading this far!

Music on the multimedia: The Time Has Come by Ray Pherz

**

Laurent Van Doren

I fell to the ground as she finally disappeared in my arms. She's gone, she's gone. Wala na siya sa mundong ito at hindi na niya malalaman pa iyon. Wala na siyang magiging pagkakataon muli. Wala na kaming magiging pagkakataon muli.

Nangako ako ng isang bagay na hinding hindi ko na matutupad pa. Nagsinungaling ako para paalisan lang siya, para patulogin ng mapayapa at walang dinadalang sakit.

You've been through a lot, my love. You're so strong, so beautiful. Thank you.

Ang ginto niyang katawan ay nasira na. Sinisira siyang ng kalikasan ng mundong ito na parang isang malaking kasalanan, hindi katanggap-tanggap na katauhan.

Pagkatapos ng lahat na ginawa niya para sa lahat.. para sakin.

My love faded away without any memories of this world.. of me. Wala na siyang dadalhin pang sakit, hirap at pagmamahal pabalik sa kanyang mundo. Tanging mahimbing na pagtutulog lang at kaligtasan.

The way she faded was like my soul slowly being pulled out away from my body just to follow her. Gusto ko siyang sundan sa kung saan mang mundo, wala akong pakialam kung saan.

I fucking badly want her back the moment her body turned into ashes and disappeared on the air, on my arms, infront of my face.

Nawala ang kalahati ng pagkatao ko.

Sumigaw ako, lumipad sa himpapawid, winasak lahat ang pwedeng wasakin, tumama ang kamatayang hawak ko kung saan-saan.

Kahit ilang sandali pa.. ibalik niyo muna siya sakin. Nagmamakaawa ako sa kung anumang nilalang ang maaaring makapagbalik sa kanya, kahit isang huling halik lang sa mga labi niya, isang huling minuto pa para sa buong buhay ko.

Handa akong ibigay ang kahit ano, kahit ang buhay ko. Ibalik niyo lang siya ng isang beses pa.

**

"Nikholaus, you have to stop this now."

Patuloy ako sa paghiwa ng braso ko. Hindi ko na mabilang kung ilang ulit ko na ito ginagawa. To my arms, my wrists, my neck, and my wings.

Mapakla akong humalakhak ng mahina. Not even a hint of pain. Pity. How about stabs? May sakit ba akong mararamdaman? Kahit katiting lang.

Paulit-ulit na hindi mawala sa isipan ko ang imahe ng pagkagunaw niya mula sa mundo ko. Ang unti-unting pagiging abo niya sa mga braso ko. Ang napakaganda niyang mukha ay tila inihip na ng hangin papalayo sakin.

Ito ang ginusto ko. I wanted her gone, I wanted her to forget. I fucking did it.

Nilakasan ko ang paghiwa sa palad ko. Why can't I feel fucking pain?! Gusto kong makaramdam ng sakit, I remember her in pain.

Tuwing nakakaramdam ako ng sakit, lumilitaw ang imahe niya sa harapan ko. Baby..

Ngunit bago ko pa siya abutin ay nawawala na ito. At muli akong susubok ulit.

My father sighed behind me. "Hold him."

Ilang sandali pa ay may pwersang tumama sa kinauupan ko. Nabitawan ko ang espadang hawak ko. Rage lingered on me.

Sinubukan kong lumipad patungo sa espada pero may kadenang pumulubot sa paa ko.

"No! No! Give it fucking back! Get that fucking thing off!"