Don't Cry

019

When I arrived home, si manang Irma lamang ang nakita ko sa dining room. I immediately went to her just to ask her a question.

"Manang Irma, sila daddy po?" I asked that made her startled a bit.

"Diyos kong bata ka! Papatayin mo ako sa gulat," wika niya nang makaharap na siya sa akin habang nasa may dibdib niya ang kanang kamay.

I wanted to laugh at her reaction but I beg myself not to.

"Sorry po. Hindi ko naman po intensyon na gulatin kayo. Sila daddy po? Nagpunta ako sa room nila pero wala sila ni mommy eh."

"Ah oo nga pala. Galit na galit ang daddy mo kanina at panay ang sabi na baka kinuha ka raw ni Althea sa kanila. Ayun, sumugod ang mag-asawa roon."

My eyes widen because of what I heard. "Po?!"

Tumango naman siya. "Oo. Hindi ka raw kasi sumasagot kaya akala nila ay baka sumama ka na ulit sa tunay mong ina."

Hindi na ako nagsalitang muli at agad na akong naglakad palabas ng bahay habang kinakalkal sa bag ang cellphone ko. And when I succeeded, I instantly call Kit.

"Napatawag ka ulit."

"Pwede mo ba akong balikan dito sa bahay? We needed to go somewhere else."

"Huh? Ngayon na? Saan?"

"Basta. It is an emergency. Hindi ka pa naman nakakalayo?"

"Hindi pa. Sige. Babalik na ako," aniya at ibinaba na namin ang tawag.

I immediately went outside the gate and in there, I waited for my best friend's blue car. There are many scenarios that are playing in my head right now. Mainit pa naman ang dugo ng magulang ko sa isa't isa.

Few minutes have passed and I can already see the familiar car. Nang tumigil iyon sa banda ko ay agad na akong sumakay.

There is no more time to waste.

"Let's go to Lay's," I said immediately when I went in.

"Anong gagawin natin doon? Ano bang nangyayari?" he asked while his eyes are still fixated on the dark road.

"Sumugod daw sila daddy kanila mommy Althea. He thought na sumama akong muli kay mommy."

Hindi na siya nagsalita at tumango na lamang. Mas binilisan niya ang pagmamaneho dahilan upang makarating na agad kami sa aming destinasyon. Pagbaba pa lamang namin ni Kit ay nakita ko na agad ang sasakyan ni daddy. Without further ado, I went in.

Nasa gate pa lamang ako at rinig na rinig ko na agad ang sigawan nila sa loob.

"Saan mo tinatago ang anak namin, Althea?!" daddy scowled.

"Ilang beses ko bang sasabihin sa'yo, Owen. Wala nga sa amin si Venice. Sana nga nandito na lang siya at sigurado akong hindi mawawala ang anak ko. For all we may know, baka nga naglayas na ang bata dahil sa kagagawan niyo."

"Huwag mo nga kaming paikutin. Ilabas mo na si Venice bago ka pa namin i-demanda ng kidnapping."

"Ay ang kulit naman, Athena. Nakita niyo ba ang anak ko sa bahay namin? Hindi ba ay wala? Sinasabi ko sa inyo, pagmay nangyaring masama kay Venice, magkakamatayan tayo. Babantayan na nga lang iyong bata ay hindi niyo po nagawa nang maayos."

"Sige na. Umalis na kayo sa pamamahay ko at baka kayo ang i-demanda namin ng tresppassing." I heard tito Edward said.

I just stood there in the open doorway, looking how my supposed to be families arguing on each other. It hurts to see them like this. Sila dapat ang karamay ko pero sila-sila pa mismo ang nagaaway-away.