Don't Cry

Epilogue

My fingers are drumming nervously at my desk. My heartbeats became faster than usual. My eyes are fixated at the screen of my MacBook. I couldn't wait to see the results.

Ilang beses na rin akong nag-refresh ngayong araw pero wala pa ring result sa board exam. My heart is pounding faster and faster habang wala pang results na lumalabas.

Different thoughts are invading my mind right now?

Paano kung hindi ako nakapasa?

Paano kung hindi pa sapat ang ibinigay kong effort?

Siguro magtra-travel na lang ako kung sakali. Pangarap ko rin naman 'yon simula pa ng pagkabata. Or maybe I will just put up a business, siguradong malaking tulong din naman ang pinag-aralan ko. Or better luck next time na lang sa aking next board exam. Siguro naman ay papasa na ako no'n pagnagkataon.

Bakit ba naman kasi ang hirap ng mga tanong? Hindi tuloy ako confident kung papasa ba talaga ako.

My eyes widen as soon as I saw my name as one of the passers. I refresh the page again dahil baka namamalikmata lang ako. But no. Nakapasa talaga ako!

I couldn't believe it.

This is now a dream come true for me.

"Congrats, ate!" malakas na wika ni Misha nang makapasok na siya sa kwarto ko at nasa likod naman niya sila mommy Althea.

Agad akong tumayo at yumakap sa nanay ko.

My heart is filled with gladness as I knew that I passed the most nerve-wracking exam of my life. That three letters can now be affixed at my name!

"We are so proud of you," wika ni mommy.

"Mukhang may celebration na magaganap ah," wika ni tito Edward.

"Of course there will be, hon. Mag-uusap nga agad kami ni Athena tungkol sa thanksgiving ni Venice."

Tumango naman si tito Edward sa sinabi ni mommy pagkatapos ay ibinaling sa akin ang atensyon. "Congrats ulit, Venice."

"Thank you po, tito," I responded smilingly.

"Lance, ihatid mo na si Venice sa bahay nila at sigurado akong hinahanap na siya ng mga magulang niya," utos ni mommy kay Lay.

After I said my farewell to them, dumiretso na kami ni Lay sa kotse niya.

"Congrats, miss accountant," saad ni Lay habang nagmamaneho.

"Thank you. Next year siguradong ikaw naman. Baka nga topnotcher ka pa eh," wika ko naman pabalik sa kanya.

Hindi na kasi kami nagkasabay ni Lay dahil na-delay siya ng isang taon. Ang ibang subjects kasi na na-take niya sa States ay hindi credited sa West Ville kaya kinailangan niyang ulitin.

Nang makarating ako sa bahay ay agad akong sinalubong ng yakap ni mommy habang si daddy naman ay pinaputok ang hawak niyang party popper.

"Congrats, anak. I know that you can do it. You deserve that title," wika ni mommy nang makakalas na sa yakap.

"Thank you po."

"Ako. Wala ba akong yakap?" tanong ni daddy dahilan upang mapatingin ako sa kanya at binigyan siya ng yakap.

"We are so proud of your achievements," ani daddy.

Then after that, days later ay nakatanggap na agad ako ng mga invitations sa work. Hindi ko pa nga rin alam kung saan ba ako magtratrabaho but maybe I should not fret myself about it this early.

All I need is just to enjoy as of this moment this achievement of mine.

Nagplano naman agad ang mga magulang ko ng thanksgiving party at biruin mo 'yon, sa Casa Belleza pa talaga nila naiisipang ganapin 'yon!