Don't Cry

007

"Sinabi ko na kasi na dapat mas maaga tayo dahil marami ang manonood eh," reklamo ni Paris.

"Maghanap na lang tayo ng mauupuan kaysa magreklamo ka diyan," I said but I just I receive a roll eyes in return.

"Yeah. Sure," wala ng gana niyang sipi. I know it is partly my fault dahil medyo late rin talaga akong nagising kanina. Tinapos ko pa kasi iyong aralin ko kagabi.

Papasok na sana kami ni Paris sa gymanasium nang may makatabig na naman sa akin at muntikan na naman akong matumba, mabuti na lang at naagapan naman agad ako ni Paris.

Bakit kaya ang malas-malas ko ngayong week na ito?

"Ate, are you fine?" nag-aalalang tanong ni Paris.

"Yeah. Tara," I said and we continue walking. Nakahanap kami ng libreng space sa bleachers iyon nga lang ay nasa malayo nang part at medyo dulo na rin ng left side. Well, at least nakaupo na rin kami ni Paris at masaya na ako dahil wala naman kami sa likod.

"Sana manalo ang university natin," saad ni Paris habang pinapaypayan ang sarili niya. Mainit din kasi ngayon lalo na't papalapit na ang summer. Isama mo na rin ang napakaraming tao ngayon na nandirito compare sa mga naunang laro nila.

"Sa tingin ko ay malaki naman ang tyansa natin."

"Wow. You commented. That's new. Hindi mo nga naiintindihan ang mga rules sa basketball eh," she said sarcastically and instead of being pissed off, I just laugh it out dahil totoo naman.

I scan the whole place to search Kit and I instantly found him. Mukhang seryoso ang sinasabi ng coach nila sa kanila dahil attentive ang kada isa sa kanila.

Napabaling naman ang tingin ko sa kalabang school. All of them are tall pero wala naman siguro sa tangkad ang galing, di ba? May mga matatangkad din naman kasi sa varsity namin pero may iilang maliliit din.

Fifteen minutes more had lapse and the game is officially starting. Nang mga naunang minuto ay mas maraming puntos ang nakukuha ng Eastern College. Their school has great cheerers too. But, hindi naman nagpapahuli ang West Ville dahil hindi naman malaki ang lamang na puntos.

"Go Kit! I love you!" Rinig kong sigaw ng babae sa hindi malayo sa amin ni Paris. Kit glanced his way towards us and he saw me, he smiled before he returned his attention to the game.

"Nakita mo ba, bes? Nginitian ako ni Kit," kinikilig na sabi ng babaeng sumigaw kanina.

"As if naman siya 'yon. Assumera," mataray na bulong ni Paris.

Hindi na rin naman ako nagkomento pa at itinoon na lang ang mata sa laro. Si Kit na naman ang may hawak ng bola ngayon. He dodges every opponent and dribbles the ball perfectly.

"Go Kit!" Paris cheered.

"Mag-cheer ka rin kaya para sa best friend mo," saad ni Paris sa akin.

Umiling naman agad ako. "You know it's not my thing."

Nagkibit-balikat na lamang siya pagkatapos ay sumigaw muli, "Kit, you can do it!"

Kit's eyes darted again in Paris and my position before returning his attention to the game and then make a shoot.

Many cheered because of that dahil nakalamang na kami sa kalaban. But still kailangan nila na mas palakihin ang gap ng scores para mahirapan ang Eastern College sa paghabol.

After a minute or two ay nag-end na ang first quarter.

"Grabe! Magaling din ang Eastern, ha!" Paris commented.

"Oo nga eh."

Nakaramdam ako ng gutom kaya tinanong ko si Paris kung may gusto siyang ipabili sa akin. After she answered it, I decided to go out of the gym. I ordered two cheese burgers and sodas.