Don't Cry

021

"I told you not to have any contact with Althea!" aniya at nakikita ko ang nag-aalab niyang mga mata dahil sa galit.

"Dad, you are being unfair. Hindi naman pwede 'yon dahil nanay ko siya!"

"But I am still your father. Makinig ka naman sa akin."

"No. You listen to me, dad. Sinubukan kong intindihan ka pero itong ginagawa mo ang hindi ko na maintindihan. I get it that you are only afraid of me leaving you but why are you chaining me to this family? Hindi mo ako puppet na kailangan mong pasunurin sa kahit anong gusto mong ipagawa sa akin. Anak mo ko, dad! Anak!" I shouted at the top of my lungs but instead him saying things to me, I felt his rough palm that landed on my cheek which resulted for me to lose my balance.

"Owen!" sigaw ni mommy Athena at agad akong dinaluhan. Tinulungan niya akong makatayo bago niya hinarap si daddy.

"V-venice, sorry. Hindi sinasadya ng daddy,"  ani daddy at akmang lalapit sa akin pero agad siyang hinarangan ni mommy.

"Maawa ka naman sa bata. Anong gusto mo? Ikulong na lang siya habang buhay dito?"

Hindi ko inaasahan ang nangyayari.

Pinagbuhatan ako ni daddy ng kamay na ni minsan ay hindi niya ginawa sa aming magkapatid. At si mommy Athena...

Is she defending me from her husband?

"Venice," mahinang usal ni daddy pero pilit ko na lamang inilalayo ang tingin ko sa kanya. I couldn't face him right now.

I couldn't contain my emotion. It is a mixture of anger, anguish and disappointment.

"Owen, please. Hayaan mo muna ang bata. Lumabas ka muna at ako na ang kakausap," pakiusap ni mommy at maya-maya pa ay narinig kong nagbuntong-hininga si daddy bago lumabas ng kwarto ko.

When he's gone, my knees are wobbling in which I sat on the edge of my bed.

Hindi ko namalayan na tumutulo na naman pala ang mga luha ko.

Hindi ko napigilan ang sarili ko na magalit kanina. He is depriving me of the things I wanted. Ang gusto ko lang naman ay makausap at makasama si mommy Althea, bakit hindi niya maintindihan iyon?

"Sorry," wika ni mommy Athena nang makaupo na siya sa tabi ko at inilagay ang kamay niya sa aking balikat.

Even with tears that filled my eyes, I still managed to looked at her with confusion in it.

"Alam kong mahirap paniwalaan but I am really sorry for what happened."

"Hindi niyo naman po kasalanan 'yon," I said in my small voice.

"Hindi lang naman iyon kung bakit ako humihingi sa iyo ng tawad. Simula pa lang ay hindi na kita itinuring na anak. Sa maniwala ka man sa hindi, mahal kita. Natatabunan lang talaga ng galit ang pagmamahal na 'yon sa tuwing nakikita kita. You always reminded me of my twin's betrayal to me. Kaya kahit anong gawin ko, hindi ko magawang magpaka-ina sa'yo," aniya at napayuko. Doon ko nakita na may tumulo ng mga luha sa kanyang nanginginig na mga kamay na siyang nasa ibabaw ng kanyang kandungan.

"I was a bad mother to you even all you ever do is to love me with all your heart. Hindi ko man lang nagawang suklian ang pagmamahal na ibinigay mo sa akin. Tapos ngayon ay inilalayo ka pa namin sa totoo mong ina. I'm so sorry," humihikbi na niyang wika kaya agad ko siyang niyakap.

"Kahit hindi pa naman po kayo humihingi ng tawad ay napatawad ko na agad kayo, mommy."

At last, I was able to hug her, my mother.

Akala ko hindi na darating ang araw na ito. Akala mananatiling pangarap na lang ang maramdaman ang yakap niya. Buong buhay ko ay iginugol ko sa mga bagay na akala ko magiging dahilan upang mahalin niya rin ako. Kaya nang malaman kong hindi niya ako anak ay parang bumagsak ang mundo ko.