Don't Cry

002

I can already feel the nervousness and anxiety the room has as I enter the room. Madalas kasi ay ibinibigay agad ang test papers upang i-check namin o kaya naman ay na-check na. Maging ako ay kinakabahan din.

What if I didn't reach my target grade again?

Kada palayo ako nang palayo sa target kong marka ay parang mas lumalayo rin ang pangarap ko. Although I know that numbers must not define someone's intelligence but still I'm afraid to accept that this is the only thing I'm good at yet I couldn't even reach my expectations. I couldn't even achieve my goals.

"Kinakabahan ka rin?" tanong ni Kit nang makaupo na ako sa tabi niya. I looked at him and nodded slightly.

"Don't be. I know you did good," nakangiti niyang wika.

Did I really do good?

I don't know.

Habang nag-aaral ako ay madalas sumagi sa aking isipan si Lay. Hindi ko man aminin pero alam kong isa iyong distraksyon sa akin.

Kung nandito lang sana siya, siguradong isa pa siya ang magpupush sa akin na galingan ko. He will motivate me to do better every time. Unfortunately, he's not here. My memories with him are the only thing that is left with me. It is sad but I couldn't do something about it.

"Kinakabahan ka pa? Ang tali-talino mo kaya," wika ni Faye na siyang umupo sa aking kanan. Katabi ko kasi siya sa asignaturang ito.

"Ah oo eh," nag-aalangan kong wika.

"Naku! Siguradong pasado naman na kayong dalawa ni Kit. Pahingi nga ng kahit konting katalinuhan man lang," pabirong wika ni Faye. Ngumiti na lamang ako nang alanganin habang si Kit naman ay umiling habang tumatawa.

That's the sad thing. Everyone expects me to pass because I'm clever just like what they always say. Kung sana nga kaya ko na rin lang maging masaya sa simpleng pagpasa lang. But I know that I won't.

All my life, lagi kong nararamdaman na may kulang. I felt that I am never enough. Kahit man lang sa pagkakataong ito ay sana sobra naman. Maybe that's the reason why I became like this.

Gusto kong may mapatunayan sa sarili ko. Na kaya ko. Hindi dahil iyon ang inaasahan nila kundi dahil nagtitiwala ako sa kakayahan at sakripisyo ko upang maabot ko ang nais kong marka.

"I am so disappointed in you!" mariing wika ni ma'am Toralba nang makapasok na siya loob ng classroom. Everyone silenced.

Kahit ako ay nakaramdam ng takot sa paraan nang pananalita niya. I guess konti lang ang pumasa sa exam upang maging ganito ang reaksyon niya.

"Only 20% of this class passed the exam. Ito ba talaga ang pangarap niyo?" mariin niyang tanong kaya ang iba ay napatango, ang iba ay napayuko habang ang iba katulad ko ay nanatiling walang imik na nakatingin sa kanya.

"Then if this is really your dream, step up! Mga sarili niyo lang naman ang kalaban niyo sa daang pinili niyong tahakin," aniya pagkatapos ay inabot ang testpapers sa aming beadle na si Aya.

Nang maiabot niya sa akin ang papel ko ay agad kong kinalkula kung ilang percent ang nakuha ko. 83% percent. This is already good, right? At least hindi ako bagsak.

"Woah! Sana all pasado," wika ni Faye gamit ang mahinang boses nang makita niya ang papel ko.

Binalingan ko siya. "Bakit ikaw?"

"Bawasan mo ng ten percent sa iyo."

"Malapit naman na sa passing rate," pagpapagaan ko ng loob sa kanya kahit na parang hindi naman siya mukhang problemado.