Don't Cry

006

"Maayos na ba ang pakiramdam mo ngayon, Venice?" tanong ni daddy nang makasalubong ko siya sa sala.

"Yes po. Don't worry."

He smiled to me. "Good. Kapag may masakit sa'yo dapat nagsasabi ka agad, anak."

"Ayoko na po kasing makaabala pa."

"Kahit kailan ay hindi ka naging abala sa akin. Nakakaya ko ngang alagaan ang mga pasyente ko sa hospital pero sarili kong anak hindi ko alam na may sakit pala," he said looking at me with his sad eyes.

Naiintindihan ko naman si daddy but still, he's a busy man, ayokong makakuha pa ng oras sa kanya lalo pa na ang mga libre niyang oras ay dapat pinagpapahinga niya na lamang.

"Sorry po, dad."

"It's fine, anak. Just remember that I am always here for you."

I smiled at him genuinely. "Sige po, mauuna na ako."

"Bakit hindi ka na lang sumabay sa amin nila Paris? Paalis na rin naman kami," he said with hopeful eyes but when I heard mommy's heels that is walking towards us, I decided not to.

"Huwag na po. Kaya ko naman ang sarili ko."

"Sigurado ka?"

I nodded my head. "Yes po."

"Take care."

Aalis na sana ako nang marinig ko na ang boses ni Paris na tinawag ako.

"Ate, are you going to the university na?"

Nilingon ko siya at tumango ako.

"Great. Sa'yo na lang ako sasabay in order na hindi na mapalayo pa sila daddy."

"Ok," I shortly said as I smiled into her. But those smile faded as my eyes darted to mom who is looking uninterestedly to me.

"Let's go," wika ni Paris at hinatak na ako papunta sa garage.

I started the engine right away when we entered my car.

"Ate, are you feeling fine na ba? May fever ka raw kasi yesterday."

I tried to smile to her while my eyes are still in the road. "I'm feeling better now."

"Buti naman kung ganoon." She paused. "Pupunta ka ba sa Saturday?"

Kumunot ang noo ko dahil sa tanong ni Paris.

Ano na naman ang mayroon sa Sabado?

"Oh. You still don't know?"

"Know what?"

"May championship game sila Kit at ang kalaban ay galing sa Eastern College sa Saturday."

"Ah. Wala pa naman sa aking nababanggit si Kit."

I saw Paris nodding in my peripheral view.

"Punta tayo ah. Let's watch."

Umaasa pa rin kaya ang kapatid ko kay Kit? Pero sabi niya sa akin dati ay hindi naman na. I hope not dahil ayaw kong masaktan ulit siya. She's too important to me at mukhang imposible nga na balingan din siya ng atensyon ng best friend ko.

"Let's support our university kaya, ate. Baka kung ano-ano na naman ang iniisip mo riyan."

"I am not thinking about anything," I said defensively. Although, it was only a lie.

"Ok. Just don't think about anything. I'm done na with Kit."

"Bakit? Is there someone else?"

I saw her blush as she moves her gaze into the windshield.