Zawgi
အိမ္ရဲ႕အေျခအေနကအျမဲလိုလိုေျခာက္ေသြ႔ေနသည္။
ဒါလင္မ႐ွိေသာေၾကာင့္ဟု ကင္ပြန္းတပ္မေနခ်င္ေတာ့ေပ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူက အပယ္ခံသာသာ..။
ထူထဲေသာစာအုပ္ေတြ႐ွိရာ စာအုပ္ခန္းဆီဝင္မိေတာ့
ဒါလင့္အေငြ႔အသက္ေတြက လိႈက္ခနဲျပဳစားသည္။
စာအုပ္ေတြနဲ႔မျပတ္လပ္တဲ့ဒါလင္က ယခုလိုစာအုပ္
စင္မ်ိဳးကိုအင္မတန္သေဘာက်သည္ေလ။
တစ္ခါတစ္ေလဆိုစာအုပ္စင္ရဲ႕ေဘးမွာပဲ စာဖတ္ရင္း
အိပ္ေပ်ာ္တတ္ထာရယ္..။ ဒါလင့္အေၾကာင္းေတြးမိ
ေတာ့ခံစားေနတဲ့ႏွလံုးသားငယ္က နင့္နင့္နဲနဲလႈပ္ခါ
လာသည္။
စာအုပ္ထူထူေတြကိုထိၾကည့္ရင္း စူးခနဲေအာင့္လာတဲ့
ဗိုက္ကိုတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္သာ ဖိထားမိသည္။ ဒါလင္
မ႐ွိကတည္းက အခ်ိန္မွန္မွန္အစားကိုေမ့ေန၍ အစာအိမ္ကဆနၵျပေလသည္။ ေဆးရံုဆိုေသာအရာကိုထိေတြ႔ခ်င္စိတ္မ႐ွိ၍ အလြယ္ရေသာေဆးတစ္ခ်ိဳ႕ကိုသာေသာက္
လိုက္မိသည္။
သူဒီလိုျဖစ္ျခင္တိုင္းျဖစ္ေနတာ ရက္သတၱပတ္ၾကာခဲ့ၿပီ။
ေတြးခဲ့ဘူးတဲ့အတၱေတြကို ႄပန္သံုးသပ္ရင္းေပါ့။ အခုခ်ိန္
မွာေတာ့ဒါလင့္ကို စြန္႔လြတ္ဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တာ အမွန္ပဲ။
တီ...တီ..တီ
"ဟလိုဘယ္သူလဲမသိဘူး"
"ငါေလ"
ျသ႐ွ႐ွအသံေၾကာင့္ေမ့မရေသာလူတစ္ေယာက္အသံ
ကဦးေႏွာက္ထဲလင္းခနဲ..။
"ေအာ္ေဆာ့ဂ်င္ေျပာေလဘာကိစၥ႐ွိလို႔လဲ"
"မင္းငါနဲ႔ခဏေလာက္လာေတြ႔ ဟိုေဆာ့ဒါမွမဟုတ္
ငါအိမ္ကိိုလာခဲ့မယ္"
ဘာေတြအေရးႀကီးေနတယ္မသိတဲ့ေဆာ့ဂ်င္က ေလာ
ေနသည္မွာသိပ္ၿပီးဘဝင္မက်လွေပ။
"လာခဲ့ငါမလာႏိုင္ဘူး"
"အင္း"
က်သြားေသာဖုန္းကိုၾကည့္ရင္း စာၾကည့္ခန္းထဲကထြက္ၿပီး ဧည့္ခန္းတြင္ထိုင္ေစာင့္ေနမိသည္။ ဘာကိစၥမ်ား
လည္းဟုႀကိဳမေတြးခ်င္ သိေနၿပီးသားကိစၥတစ္ခုကို
အစလာျပန္ေဖာ္မည္ေလ.။
