Zawgi
နာက်င္ေနေသာႏွလံုးသားကိုအန္တုရင္း ဒါလင့္ဖုန္းကို
ေခၚမိသည္။ မအားေသးပါဟုဆိုေသာ အမ်ိဳးသမီး၏အသံသာ နားထဲၾကားျမဲၾကားဆဲ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္၊ကြာ႐ွင္းစာ
ခ်ဳပ္ကိုၾကည့္ၿပီးေဝခြဲမရေသး....။
မစြန္႔လြတ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ဒါလင့္ကိုေလ ဒီေလာက္႐ူးမတတ္နာက်င္ေနတာေတာင္ စြဲလမ္းေနတုန္း။ ခ်စ္ေနတုန္းပဲဒါလင္။
ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဒါလင္..။ ဟန္နီဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ
ဒီတိုင္းကြာ႐ွင္းၾကမလား...။ ဒီတိုင္းလမ္းခြဲရမလား။
ဒီတိုင္းမပက္သက္ပဲေနရေတာ့မွာလား..။
ဟင့္အင္ မေနႏိုင္ဘူး ဒါလင့္ကိုသိပ္ခ်စ္တာ ႐ူးတယ္ဆိုရင္လည္း ႐ူးတယ္ေပါ့ဒါလင္ရယ္..။ဟန္နီဆက္႐ူးေနဦးမွာ...။
"ဟား...ဟား...ဟား"
ဟား..တိုက္ရီေနေပမဲ့ မ်က္ရည္ေတြကက်ေနေလသည္။
တကယ္ပဲေသမတတ္နာက်င္လိုက္တာ။ ဒါလင္မပါတဲ့ေန႔ေတြကို ထပ္ၿပီးျဖတ္ေက်ာ္ရဦးမွာလား။ ေ႐ွ႕ဆက္ၿပီးဟန္နီ႔ကိုအျပစ္မဆိုပါနဲ႔ ဒါလင္နဲ႔ဟန္နီေပါင္းရဖို႔ဘာမဆိုဘာမဆိုလုပ္မွာမို႔.....။
အျပစ္မေျပာနဲ႔ဒါလင္... ဟန္နီ႔အမွားမဟုတ္ဘူး။ ဒါလင့္အမွားမို႔ ကင္ထယ္ေယာင္းကဓားစာခံျဖစ္ရတယ္။ တကယ္ပဲဝင္မပါသင့္တဲ့ေကာင္ေလးပဲေလဒါလင္..။ အဟြန္း!
အခုဟန္နီကအရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ယုတ္မာတတ္
ေနၿပီ...။ ကင္ထယ္ေယာင္း အလုခံရတဲ့ခံစားခ်က္ကဘယ္လိုလဲဆိုတာကိုမၾကာခင္ခံစားၾကည့္ေပါ့...။
အေ႐ွ႕မွာ႐ွိေနတဲ့ပင္လယ္စာဟင္းကို ေအးေအးသသသာ
စားေနမိသည္။ ရင္တြင္းမွာအင္မတန္ပူေလာင္ေနေပမဲ့
အျပင္ပန္းမွာေတာ့ၿပီးျပည့္စံုေနရမယ္ေလ...။ ေနာက္ဆံုးဗီလိန္ေနရာက ကရမယ့္သူကသူကိုယ္
တိုင္ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီစိတ္မပူနဲ႔ကင္ထယ္ေယာင္းလွပစြာ
ကျပၿပီးဒါလင့္ကိုျပန္ယူမွာမို႔......။
.........
"ကေလးေလး..တစ္ခုခုျဖစ္မသြားပါဘူးေနာ္ေဒၚႀကီး
သားကေလးေလး"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးကြယ္အနည္းငယ္ေသြးဆင္းတာပါ
တဲ့ေတာ္ေသးတယ္ကေလးဘာမွမျဖစ္ဘူးသားေလး"
