Zawgi
ဒါလင့္ရင္ခြင္ထဲကထြက္ကာ ဒါလင့္ဖို႔ဟင္းေတြခ်က္ေနမိသည္။မို႔အစ္ေနေသာမ်က္ဝန္းေတြကိုေရခဲကပ္၍ ႏို႔ရည္ခပ္
ပါးပါးလူးလိုက္မိသည္။ ဟန္နီဘာမွမျဖစ္ဘူးဒါလင္
တကယ့္ကိုဘာမွမျဖစ္ဘူး ဘာလို႔လဲသိလား ဒါလင္ကေတာ့ဟန္နီအပိုင္ျဖစ္ေနေသးလို႔..။
ေန႔ခင္းကတည္းကငိုရင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ဟန္နီဟာ အခု
ေဘးမွာမ႐ွိေတာ့၍ စိတ္ပူသြားေသာ္ညား မီးဖိုေခ်ာင္ကအသံဗလံေတြၾကားမွစိတ္ျခရေလသည္။
"ဟန္နီ ဒါလင္ကူလုပ္ေပးရမလား"
ခါးတစ္ဝိုက္ကိုလာေရာက္ဖက္တြယ္ေသာ သန္မာသည့္ လက္တစ္စံုကိုျပန္လည္ကိုင္ၿပီး ေနာက္လွည့္ကာ ဒါလင့္ပါးကိုနမ္းလိုက္ေတာ့ ဒါလင္ကပါးခ်ိုဳင့္ေတြပၚေအာင္
ခပ္တိုးတိုးရယ္သည္။ ဒီလိုမ်ိဳးအခ်ိန္တိုင္းျဖစ္ေနခဲ့မွာ
ကင္ထယ္ေယာင္းသာေပၚမလာခဲ့ရင္ေလ။ ညစ္ညဴးေန
ေသာစိတ္အစံုကိုခါထုတ္ပစ္ကာ ဒါလင့္အတြက္ခ်က္ေန
သည့္ဟင္းအိုးကိုသာအာရံုစိုက္မိသည္။
"ဒါလင္ကစာဖိုမွဴးႀကီးဆိုေတာ့ ကူလုပ္မယ္ေပါ့ ေနပါ
ဒါလင္ရယ္မဟုတ္ရင္ဟန္နီတို႔အိမ္ေလးဒါလင့္ေၾကာင့္
ေပါက္ကြဲသြားပါအံုးမယ္...အဟက္..ဟီး..ဟီး"
ပါးျပင္ကိုခပ္ဖြဖြနမ္းၿပီးရယ္သံသဲ့သဲ့ေလးနဲ႔စေနေသာ
ဟန္နီက ကိုယ့္စိတ္ကိုအပိုင္စားရထားေသာလူသား
ငယ္တစ္ဦး။ ႏုအိေနေသာပါးျဖင့္မ်က္ဝန္းညိဳ႕ညိဳ႕ေတြ
ကအလြန္ပင္တတ္ႂကြေနသည္။ မနက္ကဘာျပႆနာ
မွမျဖစ္ခဲ့သည့္အတိုင္း ဤသို႔ေတြ႔ရေတာ့ဟန္ေဆာင္
ထားေသာဟန္နီအားပိုမိုေပ်ာ္ရြင္ေစျခင္သည္။
"ရီတယ္ေပါ့ဟုတ္လား ဟမ္ လာခဲ့ ရီဦးမွာလား
ရီဦးမွာလား ေျပာေလ ေျပာေလ "
ခါးတစ္ဝိုက္ကိုရစ္ပတ္ကာပြတ္သပ္၍ ကလိထိုးေနေသာ
ေၾကာင့္သိလိုက္သည္က ဒါလင္ဟာသူ႔ကိုေပ်ာ္ရြင္ေအာင္ လုပ္ေပးေနသည္ဟုပင္ထင္မိသည္။ ဒါလင္သည္သူဘယ္
ေလာက္ပဲဟန္ေဆာင္ဟန္ေဆာင္ အျမဲသူ႔စိတ္ကိုသိေန
ျခင္းပင္။ သို႔ေသာ္ျငားယခုေတာ့ သူ႔စိတ္ကတကယ့္ကို
တတ္ႂကြေနျခင္းပင္။ ေလေျပမလာခင္မုန္တိုင္းခဏ
ဝင္သည္ဟုပဲခံစားရသည္မို႔။
