Zawgi
ဒီလိုနဲ႔ဟန္နီကေဆးရံုတြင္ ၁လခြဲေလာက္ ေနရေလသည္။ေဆးရံုတြင္ဆိုေသာ္ျငား အိမ္တလွည့္ ေဆးရံုတစ္လွည့္မို႔ အဆင္ေျပေသးသည္။ အခုခ်ိန္မွာ အားလံုးသက္သာကာျပံဳးျပံဳးရြင္ရြင္ျဖင့္ ျပန္လည္ ျပည့္လာေသာ ပါးေတြေၾကာင့္ကိုယ့္မွာေပ်ာ္ရသည္ေလ။ သို႔ေသာ္ျငားရင္ထဲတြင္ေတာ့ တစ္ပူကမၿငိမ္းႏိုင္ေပ။ ထယ္ေယာင္း ဘယ္မ်ားေရာက္ေနလဲဆိုတဲ့ အသိေၾကာင့္ရင္ထဲတြင္ ပူေလာက္လ်က္...။
လူအင္အားသံုးကာ ႐ွာခိုင္းထားေသာ္ညား အစအနပင္ မေတြ႔ေျခ။ ထယ္ေယာင္းအစ္ကိုကိုယ္တိုင္ပင္ မသိေသာေၾကာင့္ေခါင္းခဲေနရျခင္း။
"ဒါလင္သြားရေအာင္ေလ ဟန္နီအိမ္ကိုတအားလြမ္းေနၿပီ"
"ဘာလဲမေန႔ကမွေဆးရံုမွာ ေဆးစစ္ဖို႔ တစ္ရက္ကေလး
ေနရေသးတာကို ေဆးရံုတတ္တာလည္း အိမ္မွာပဲေနေနရတာပါပဲဟန္နီရာ"
"မသိဘူး လြမ္းတာကလြမ္းတာပဲ"
"ဟုတ္ပါၿပီ"
ဒါလင္က ႏွဖူးေလးကို ခပ္ဖြဖြနမ္းေနေသာေၾကာင့္ ရင္ခြင္ထဲေနရင္းေမွးလိုက္လာမိသည္။အစာအိမ္ေသြးေၾကာေပါက္တာေကာအကုန္ အဆင္ေျပၿပီး ေနလို႔ေကာင္း သြားေလသည္။ အခုလိုအခ်ိန္ကို လာမေႏွာက္ယွက္ဖို႔ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားရမည္။
ကင္ထယ္ေယာင္းေျပးႏိုင္သေလာက္ သာေျပးထား မ်က္စိေ႐ွ႕ေပၚလာခဲ့ရင္ အဲ့ဒီ့ခ်ိန္ခြင့္လြတ္ေပးမွာ ေတာ့မဟုတ္။ အေတြးစိုးေတြကို ခါထုပ္ကာ ဒါလင့္ရင္ဘတ္ကို အနမ္းေပးၿပီး မ်က္လံုးမိတ္ကာ လိုက္လာမိသည္။ ဒါလင္ကေတာ့ သူ႔ဆံပင္ေတြကို နမ္းရင္းကားကို ခပ္ျဖည္းျဖည္းေမာင္းေနေလသည္။
"ေရာက္ၿပီဟန္နီထေတာ့"
"အင္း"
အိပ္မႈံစံုမႊားျဖစ္ေနသည့္ ဟန္နီ႔ပါးျပင္ကို ခပ္ဖြဖြညစ္ကာ
ကားထဲကထြက္လာမိသည္။ အရင္ကသူတို႔ႏွစ္ေယာက္
ဇာတ္လမ္းက အခုလိုမခ်ိဳၿမိန္ေပ။ ဒီအတိုင္းပဲသိပ္ၿပီးထူး
ျခားလွသည့္ အိမ္ေထာင္ေရးမဟုတ္ခဲ့။ ယခုမွာေတာ့ပိုမို
ခ်ိဳၿမိန္လာေသာ္ညား ပူေလာင္မႈက ရင္ထဲႀကီးစိုးေနေလ
သည္။
