Zawgi
"ဒါလင္"
"ေျပာေလဟန္နီဘာကိစၥ႐ွိလို႔လဲ"
ေဆးလိပ္ေငြ႔ေတြမႈတ္ထုတ္ရင္း ဒါလင္ဆိုေသာသူ႔၏
ေယာက္်ားကင္နန္းဂြၽန္မွ ေလ်ာတိေလ်ာ့ရဲျဖစ္ေနတဲ့ အိက်ႌစကိုကိုင္ဆြဲရင္းေျဖသည္။ လက္ကလည္းေဆးလိပ္ကိုမျခေပ..။ ဒါဟာျဖစ္သင့္ရဲ႕လား။ ကိုယ္ကလည္း ထိုေယာက်္ားေၾကာင့္ အေတြးေတြထဲ မူးလည္လည္။
"မားတို႔က..ဘူဆန္မွာဘိုးဘြာကန္ေတာ့ပြဲ႐ွိတယ္တဲ့
အဲ့ဒါလာခဲ့ရမယ္တဲ့"
"ဘယ္ေန႔လဲ"
"စေနေန႔သြားရမယ္၃ရက္ေလာက္ၾကာမယ္"
အေမးေတြနဲ႔အေျဖေတြက ေအးတိေအးစက္ထံုထိုင္းသည္။ ဟိုေဆာ့နဲ႔ ဟိုေဆာ့ေယာက္်ားဆက္ဆံေရးက ဒါမ်ိဳးရယ္။ သံေယာဇဥ္ထံုးႀကိဳးေတြ အနည္းငယ္ရစ္ပတ္ေနၾကေပမဲ့လည္းေပါ့...။
"ကိုယ္ပါလိုက္ခဲ့မယ္"
"သေဘာ"
ေစာင္ပံုထဲျပန္ဝင္ရင္းေကြးေနမိသည္။ ကိုယ္ပါလိုက္မယ္
တဲ့..။ ထိုစကားေၾကာင့္ မ်က္ႏွာဟာတြန္႔ရံုေလးမ်ွျပံဳးမိလိမ့္မည္။ တြံ႔ရံုေလးမွတကယ္တံြ႔ရံုေလး..။ အခ်စ္မပါေသာဒီ
အိမ္ေထာင္ေရးဟာ ခုခ်ိန္ထိေတာ့တည္ျမဲေနဆဲ။ သူကလည္းကြာ႐ွင္းဖို႔စေျပာမွမဟုတ္သလို ကိုယ္ကလည္းေျပာ
မည္မဟုတ္ေပ။ ဒါဟာမျဖစ္သင့္ေပမဲ့လည္း
အခုျဖစ္ေနၿပီေလ...။ နာက်င္ေနေသာႏွလံုးသားကို အုပ္ကိုင္ရင္းေဘးဘက္ကိုသာလွည့္၍ အိပ္ဖို႔သာေတြးေတာမိလိုက္သည္.....။
"ဟန္နီထ..ဟန္နီ...ထ..ကိုယ္ဒီေန႔ေစာေစာသြားမယ္
ေန႔လည္စာလာပို႔ေပးေနာ္"
"အခုကာမွ၅ခြဲေလဒါလင္ရယ္ ဘယ္လိုေၾကာင့္အေစာ
ႀကီးလဲ...ဟူး..အိပ္ျခင္ေသးတယ္"
အျမဲတေစသူ႔ေနာက္မွထၿပီး မနက္စာကိုေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းထစားတတ္သူက ဒီေန႔မွေစာေစာစီးစီး...ဟူး..။ ထူးစမ္းေနေပမဲ့လဲ အဲ့ဒီ့လိုလူမ်ိဳးမို႔ သိပ္ၿပီးစိတ္ထဲမထားမိ။
