Thirty Third

98 9 6
                                    

Joerish

I don't know kung hanggang saan ako mamalasin sa buong buhay ko! I was reflecting my actions for this morning. Saan ba ako nagkulang? I kept on asking myself, my gosh! Why didn't I check my gas ba kasi? Eh di sana hindi ko kasabay itong lalaking ito ngayon!

The atmosphere was still awkward even though I am just in his passenger's seat. Of course, it will always be kasi nga hindi na kami sanay sa isa't isa diba? But it's been four years, so siya ba? Hindi pa rin ba siya sanay o handa man lang na makasama ako ulit? For sure naman kilala niya kung sino yung magiging client niya pero bakit hindi niya tinanggihan. Naiisip ko tuloy na gusto niya akong makasama ulit.

No! That's impossible! Kung gusto niya akong makasama, he wouldn't drive me away four years ago.

Pero pinagtabuyan niya ako, meaning na he don't want to be with me. Kaya stop! Stop assuming for goodness sake Rish!

"You could open the radio if you want something to listen."

"No need. Hindi ko kailangan ng papakinggan." I denied.

"I have some K-Pop musics there. Hindi ba't gustong-gusto mong nakikinig noon?" He asked me while still focusing his eyes on the road.

"Noon yun and hindi na ako masyadong nakikinig ngayon."

"You changed." I saw him smirked and so

I faced him.

"I didn't change, I grew. I'm still the same Rish Rivera you knew Engineer Santos."

He nodded and he smiled at me. After that, wala nanaman kaming pansinan. For some fucking reasons, mukhang mas magtatagal pa ako dito sa loob ng kotse niya dahil na-stuck kami sa traffic. Napakamalas naman talaga. I badly wanted to go out of his car kaya lang ano ang sasakyan ko? I don't have a choice. I was about to book a Grab kaya lang masyadong hassle yun. It will cost me time and money kaya hindi na ako nag-inarteng makisabay sa kanya.

Besides, everything between him and I were over. Hindi na kailangang balik-balikan at ulit-ulitin.

"The fuck! This traffic is delaying my schedule!" I grumpily said.

"So feeling mo, ikaw lang?"

"Yes! Alam mo na ngang may road widening dito, dito ka pa rin dumaan. Seemingly, you don't have any appointments after this."

"Wow. Kung makapagsalita ka, napaka-VIP mo. You're not the only client that I am meeting so please don't act na parang ikaw lan ang naaabala." He replied.

Oh gosh! So bumalik nanaman pala ang kasungitan niya at pagiging mainitin ng ulo niya. I just sighed then I rolled my eyes.

"Okay. Eh di our schedule." I rolled my eyes while emphasizing the word, our na parang gustong-gusto niyang marinig.

"Oh diba, mas patas pakinggan."

I rolled my eyes again. Ang epal na niya ha! I am starting to hate him na. After a while, umandar naman ng konti ang sasakyan. I just decided to browse my Instagaram para mawala ang boredom ko. Then after a while, I praised all of the gods nang sa wakas ay makaalis na kami sa traffic.

My good mood suddenly went back pero nawala nanaman nang makakita ako ng post sa Instagram na may tadtad ng mga hateful comments.

Hindi ko maintindihan kung bakit may mga taong ganito? Hindi ko alam kung ano ang nakukuha nila but what I only know is that sila ang sumisira ng peace at ng esteem ng isang tao. Kung sana everyone was responsible enough with the use of technology, sana nakakaiwas tayo sa mga issues like cyberbullying, body-shaming, victim-blaming or what. Cause they didn't know kung ano ang ginagawa nila. Someone may get depressed dahil sa mga stupid actions nila.

The Way You Look At Me (VA Series 2)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon