Yürek Yorgunları (TAMAMLANDI)

2.4

Mecnun ve devesi

DÜNYAYI DENGEDE TUTAN, bu dünyanın çivisidir dağlar.
Beni hayata çivileyen, dengede tutan da senin sevdan...
Sevdiğine an gelir öfkenin zirvesindeyken her şeyin bitmiş olduğunu düşünürken gözbebekleri birleşince tomurcuklar gül oluyor.

Her Mecnun'un bir Leyla'sı var; onu bağlayan, bir yere çivileyen bir sevgidir bu. Kiminde maldır, kiminde evlat; kiminde candır, kiminde canan... Yörüngeler farklı olsa da hep aynı eksen etrafında dönüp dolaştırır Mecnun'unu.

Mecnun bir gün kesin karar verir ve "Leyla'yı görmeye gidiyorum." der. Devesini hazırlayıp yola çıkar. Leyla'nın köyüne doğru sürmeye başlar. Ama devesinin bir kaç gün önce bir yavrusu olmuştur.
Bir süre sonra Mecnun'un içi geçer ve uyuklamaya başlar. Deve de onun dalgınlığından istifade ederek geri dönerek, yavrusunun başına gelir.
Mecnun, ne kadar zaman sonra kendine gelince, "Ben neredeyim acaba?" der. "Allah Allah, aynı yerdeyim! Bunda bir tuhaflık var. Ama dur bakalım, herhalde biz yanlış yere sürmüşüz." der ve tekrar Leyla'nın köyüne doğru deveyi sürer.

Bir müddet gittikten sonra yine uykulamaya başlar. Deve yine sessizce dönüp yavrusunun yanına gelir.

Mecnun kendine geldiğinde yine aynı yerde olduğunu anlar ve  "Bunda bir tuhaflık var." der.
Tekrar deveyi Leyla'nın köyüne döndürür ama nafile. Deveyi nereye sürerse sürsün, deve, yavrusunun yanına gelir. Mecnun o zaman durumu anlar.

Deveye, "Sen kendi aşkınla yanıyorsun, ben de kendi aşkımla yanıyorum. Biz seninle bir araya gelemeyeceğiz. Senin aşık olduğun, yavrundur. Benimki ise Leyla'dır. O halde biz seninle anlaşamayacağız, ben yayan gideyim bari." der ve yola düşer.