Yürek Yorgunları (TAMAMLANDI)

2.8

Beklemek

______________________________________

Uluçınar köyünden 3 dönümlük bir arsa satın almaya karar verdim. İki odalı kerpiç bir bağ evinin olduğu bu bahçenin her yanı çim, çiçek ve meyve ağaçları ile doluydu. Kiraz, dut, şeftali, erik... Menekşeler, güller, kasımpatılar... Evi satan kişiyle tüm bahçeyi dolaştık bir süre.

Birden "Ne alaka?" dedirtecek bir ağaç gördüm. Hurma ağacı. Bu yörede hurma yetişmez ki! Marmara bölgesinde ne işi var bunun?

Satıcı gülümsedi. Acı bir gülümseyişti bu.
"Yıllar önceydi," diye başladı anlatmaya. "Hastalandım. Yataklara düştüm. Hastaneye kaldırmışlar beni. Ölmek üzereyim. Sanırım ciğerimde kocaman bir yara. Doktorlar ümidi kesmiş. Sevdiğim bir kız var. Bir gün çıkmış gelmiş hastaneye. Nasıl sormuş, nasıl bulmuş. Konuştuk saatlerce. Ağlaştık. 'Seni ölene dek beklerim.' dedi. Sonra tam ayrılık zamanı cebinden bir hurma çekirdeği çıkardı verdi.

'Bereket versin diye hep yanımda taşırım bu çekirdeği. Senin olsun.' dedi. 'Baktıkça beni an, seni beklediğimi bil ve tez iyileş.'

O küçük çekirdek hayata uzanan bir köprü oldu bana. Pijamamın cebinde sakladım aylarca. Kimse bilmedi. Avucuma aldım. Ellerime değen kestane renkli saçları oldu. Baktım. Zeytin gözlerini gördüm. İstersen sen mucize de bu olaya.

İyileştim. Ölümü beklerken taburcu oldum. Bu bahçeye geldim. Hurma çekirdeğini bahçeye diktim. Yöresi değildi. Mevsimi değildi. Ama diktim. Tuttu. Filiz oldu. Fidan oldu. Ağaç oldu."

Adam bir an sustu. Çekinerek sordum:

"Ya sevdiğin kız?"

Gözlerindeki parlaklık yaş olup yanaklarına süzülürken, "O bir hurma ağacı gibi dayanıklı değildi." dedi. "Gelin oldu. Elin oldu."

Sen senden bakıp beni görüyorsun. Ben daha ne istiyeyim ki?
Benim en büyük ve son limanım sen...
İnsan geçmişinin acılarının geçmesini beklerken ömrü yitik bir liman gibi kaybolup gidiyor.
İnsan insanın limanıdır derler.
O nedenle limanlarınızı unutmayın ve onlara zaman ayırın.

Diğer bölüm 8 gibi gelir yazıyorum sizi seviyorum. Oy ve yorum yapın bişeyler❤️