Solan Dün (✓)

&1.Bölüm

22.07.2020
İyi okumalar...

Hayat bekli bazı konularda bana acımasız davranıyor bilmiyorum. Belkide benim sınavım bu isyan etmiyorum.

Babam. Ben iki yaşımdayken çalıştığı yere bir grup adam dalıp onu bıçaklıyıp kaçmış. Hiç görmediğim bir baba.

Annem ve kardeşim bir yangında ölmüş. Daha doğrusu öldü. Gözlerimin önünde. Ben şokla bir şey yapamazken.

Kaderdi bekli. Ama kaderimdeki en güzel şeydi o. Beni sarıp hiç bırakmayan adam. Kimsesizliğime kimse olan adam.

Özür dilemekten gocunmayan. Benim her ezik hissettiğim durumda beni saran adam. O koca yürekli insan.

Kesik kesik anılarımda hatırladığım, buna rağmen kalbimi tekrar hızlandırmayı başaran adam.

Neden köleyim bilmiyorum. Buraya nasıl geldim bilmiyorum. O niye beni fark etmedi bilmiyorum fakat o şuan karşımda.

Olduğum yere dahada sindim. Kalbim gümbür gümbür atarken o konuştuğu kişiyi bırakıp yürümeye başladı. Alt dudağımı ısırıp köşeden geri çekildim. Duvara yaslanıp onu beklemeye başladım.

Onunla karşı karşıya geldiğimizde ne olur bilmiyorum. Günlerdir bunu düşünüyorum ya. Bir şeyden eminim. Ona sımsıkı sarılıp bırakmıycam. Koca yürekli adamın kalbine sığınıp bu iki hafta için ağlıyacağım.

Adım sesleri git gide yaklaştı. Benim kalbim heycanımı bas bas bağırdı. Böyleydi anılardanda hatırladığım gibiydi. Bu adam beni aşkıyla sarhoş ediyordu.

Koridordan döndüğünde beni görmesiyle irkildi. Yeşil gözleri hızla bir tehlike arar gibi beni tararken eli kılıcının kabzasına gitti. Bu tepkisine şaşırsamda anlık diye geçirdim içimden. Ellerimi iki yanda zararsız olduğumu gösterircesine kaldırdım. Gülümsüyordum aşkımı gülümsememle haykırıyorum onunda dediği gibi.

Gülümsemen bile aşk kokuyor dilberim.

Ama o kaşlarını çatıp katı gözleriyle beni bu sefer daha dikkatli süzdü.

Gülümsemem diyorum. Aşk diyorum. Yeşilim, niye kaşların çatık?

Bakışları saçlarımı gizlediğim kapşolda baya oyalandı. Boş bakıyordu. Neden?

Neden gözlerin düşmana bakar gibi bakıyor Aras?

Kötü şeyler düşünmemeye çalışarak negatif düşüncelerin hepsini kenara ittim. Ona doğru bir adım attım. Sarılsak her şey geçerdi o her zaman kollarıma girmesinin her şeye değdiğini söylerdi.

"Kimsin?" Sert sesi kulağıma vurduğunda o an ne yapacağımı bilemedim.  Ona attığım adımı geri attığı adımla etkisiz hâle getirdi. Havada asılı kalan kollarım yüreğimi söküyor. Neden böyle yapıyor? Neden beni kıracak bir haraketi bilerek yapıyor?

İçimdeki özlem burkuldu. Yetim bir çocuk gibi kenardan alık alık baktı.

Söylediği şey zihnimde yankı yaptığında dudaklarım hüzünle aralandı.

Neydi bu, salağa mı yatıyordu? Şaka mıydı?

Şaka olamaz.

Kim miydim? Bunun üzerine binlerce cevabım var emin ol ama şunu söyleyim. Belki azacık karın?

"Aras! Benim Akasya." Dedim titrek sesimle. Beni tanımama olasılığı kalbimi yaralamıştı. Neden böyle yapıyordu amacı beni üzmek miydi? Böyle bir şey yapmazdı. Eğer yapıyorsa neden beni üzmek istesinki? Onu çok özlemiştim ama yeşilleri içimi soğutuyordu. Benim Yeşil neden öyle bakıyorsun?