Chapter 34

227 8 0
                                    


Ang dalawang palad ko ay nakahawak sa mukha ko. Biglang nagsibagsakan ang luha galing sa mata ko di ko aakalaing may iluluha pa pala ito. Sobrang frustrated ko sa nangyayari, hindi ko na maintindihan. Gulong-gulo na ako.

"I'm sorry," he said at inalalayan niya akong tumayo. Umiiyak parin ako, niyakap niya ako habang inaalo. Sana ganyan ka rin sa 'kin noon Adi, sana hindi ako umabot sa punto na yung pagmamahal ay umabot na sa galit.

"Walang magagawa ang sorry mo, Adrian." Sabi ko sa kaniya at tinulak siya. He looked at me with gentle eyes. Nanghihina ako sa paraan ng pagtingin niya.

"Pwede bang mawalan ka nalang ng pake sa 'kin ulit? At pwede ba tama na? Tama na kakahabol Adrian, dahil alam nating pareho na mahal mo parin ang ex mo. Kaya wag mo 'kong hahabol-habulin na para bang may pake ka o mahal mo 'ko dahil hindi!" Sigaw ko sa kaniya.

"How sure are you? You left Manila for a months Sydney. You don't know what happened that months, you don't know what I feel or how I feel in the past months..." Sabi niya, I sarcastically laugh.

"Really Adrian? I thought you have so many connections? Why don't you know what really happened to me in those months that I lost?" Hamon ko sa kaniya. Pinakita mo lang sa 'kin na wala ka talaga pake sa akin dahil hindi mo 'ko hinahanap.

Who are you to waste his precious time, Sydney?

Who Am I anyway? He won't waste his damn time just to find me. Wala siyang pakialam at kahit ano pang mangyari sa 'kin kaya bakit ka pa magtataka? Dapat nasanay ka na.

"I tried to find you, I even hired a lot of private investigator but damn it! They can't find you. And you think I was just sitting like a king and continuing my business while your lost? I can't work straight thinking of you each passing day Sydney! I blame myself for your lost memory... Because the last time I saw you was with my damn office and I heard in the news that your car bumped into a tree..." I see many emotions on his eyes. Pain, regret, longing, and most especially the emotion that he never gave me before.

Love.

"I was blaming myself of what happened to you, your brother get mad at me. I accept that because you just saw me-" hindi niya natapos ang sasabihin niya ng pinutol ko siya.

"Don't go there Adrian, I don't want to hear it anymore! It's all in the past. And I don't want you to be a part of mylife, you just break me big time Adi. I love you as much as I love myself, I did everything but it seems you didn't see everything I did. I realize that loving you was painful, I lost myself in the process Adrian..." Sabi ko sa kaniya, tuloy-tuloy parin ang buhos ng luha ko.

Nakatungo lang siya habang sinasabi yun, and I see a tears escaped his eyes. I didn't expect that a Adrian Kyle Vergara was crying right now. Kahit madilim dito ay nakita ko ang pagpatak ng luha sa mata niya. Tumango-tango siya.

"I know, And I was a jerk to let go a girl who can love me as I am. I am sorry baby, I am so sorry. I hope you can forgive me but I can't promise that I'll stop pursuing you. I will do everything for you even if you'll push me away..." He caressed my face. I want to close my eyes as he hold my face with his gentle eyes.

Don't let your wall break just like that Sydney!

"I want to go home, Adrian." Malamig na sabi ko at sasakay na sana sa kotse ko ng bigla niya akong hinila at niyakap. Hindi ko siya niyakap pabalik. I smell his manly scent and it feels good in my nose. I want to hugged him back but no i won't. I don't want to break the wall I build just for the hug.

"As long as I want to drive you home but I know you have your car, please take care this time. I'll pick you up tommorrow. Goodnight!" He kissed me in my forehead. Umalis ako sa kinatatayuan ko at pumasok sa kotse ko. Before I started the engine I texted Bella that I'll be going home first.

To Bella:

I'm sorry Bell, I'll go home first. Promise babawi ako ulit sainyo, I am so sorry. Please tell Eli. Goodnight!

And after a second ay nagreply siya.

Bella:

Are you sure your okay? Okay. I'll tell Eli. Don't worry I understand, drive safely Sydney. Goodnight :)

Tinted ang sasakyan ko kaya hindi makikita kung anong ginawa ko sa loob. Nakita kung pumasok na si Adrian sa kotse niya. Pina andar ko na ang kotse ko but I make sure this time na hindi ako umiiyak baka mangyari na naman ang nangyari sa 'kin noon.

After a minutes ay nakarating ako sa bahay. Binuksan ng guard ang gate at pinark ko na ang sasakyan ko. Pumasok ako sa loob, at dumiritso na sa kwarto ko. Mukhang natulog na sina Mommy at Daddy it's already 2:00am in the morning.

Pabagsak akong umupo sa kama ko at napabuntong-hininga. What just happened sydney? Bakit biglang nag-iba ang ihip ng hangin? I won't let him pick me up tommorrow. I won't.

Pumasok na ako sa banyo ko para mag half-bath. Sana lang maging maganda ang unang araw ko sa opisina bukas. Lumabas ako ng banyo na naka bathrobe at nagsuot lang ng terno pajamas.

Humiga ako sa kama ko na malalim ang iniisip. Kung sana noon pa niya ginagawa to ay okay pa pero bakit ngayon pa? I saw how he's eyes full of emotion. Noon he just gave me his cold stare and a cold treatment.

Nakatulog ako sa dami ng mga iniisip ko. Kaya kinabukasan ay late akong nagising kasi madaling araw na akong nakatulog kanina. Ang resulta ay nagmadali na akong maligo at magbihis. Pagbaba ko ay nakita ko sina Mommy sa baba na naka ayos.

"Hey Mom, I'll go ahead! I'm late." Sabi ko. Dun nalang siguro ako kakain sa office.

"Someone's waiting you outside, we want him to get inside but he says he'll just wait outside." Biglang bumilis ang tibok ng puso ko ng marinig ang sinabi ni Mommy.

Oh shit!

Susunduin nga pala niya ako ngayon, pero ayoko. Magdadala ako ng sasakyan ko. Nagpaalam na ako at lumabas na ng bahay at nakita ko siya dun sa kotse niya na nakalabas ang bintana.

He smiled.

The smile I want to see before.

The Lost HeiressWhere stories live. Discover now