The Lost Heiress

Chapter 15

Hindi nga ako nagkamali dahil pagdating namin sa classroom dahil hinatid ako ni George ay nakita kami ni Antonette at bigla kung naramdaman ang mariin niyang titig. Kinabahan ako pero hindi ko na pinansin yun, diritso akong umupo sa upuan ko. I'm not scared though, and hindi ko naman inaasahan na liligawan ako ni George.

"You really have the guts to let george court you? Ano sa tingin mo ang ginagawa niya? Bakit ka niya niligawan? You know that george is a womanizer right? Do you think seseryosohin ka niya? I don't think so." Nakakalokong ngiting sabi niya. Aaminin ko, kinakabahan ako sa sinabi niya. Pero no, george is serious to me. Mas pinaniwalaan ko siya keysa sa babae na 'to. Pinatunayan niya sa akin na seryoso siya.

He even go to my parents house to asked their permission and I know he can't fail me this time. Nangako siya na hindi niya ako sasaktan at panghahawakan ko yun. Hindi ako maniniwala kahit kanino sa kanya lang.

Pumasok na ang adviser namin at nagbilin lang ng mga gagawin namin. Umalis kaagad siya dahil may important meeting silang gagawin. Ginawa namin ang pinagawa sa amin,ng dumating ang snack time ay hindi kami lumabas dahil madami kaming ginawa. Magbibilin na nga lang pero yun pang hindi matatapos agad, galing!

Kaya ang resulta ay hindi kami nakapag-snack at ng biglang may tumawag sa akin kaya napalingon kaagad ako.

"Nandyan si george!" Malakas na sigaw ni Melanie isa sa kaklase naming babae. Para pa siyang kinikilig at alam kung narinig ng ibang mga kaklase namin yun.

Lumapit ako sa pinto at nakita ko siya dun na may dalang snack ko. Sandwich yun at isang juice.

"Hey, sinabi sa 'kin na hindi raw kayo nakapag-snack. So, I bought you this." Nakangiting sabi niya. I really admire those dimples of him.

I smiled. "Thank you, sorry naabala ka pa tuloy. Madami kasing pinagawa sa amin eh kaya hindi na ako nakapag-snack." I honestly said. Diba? Bakit pa ako maniniwala kay Tonette na may binabalak sakin si George? When he did everything to prove that he has not up to something. I know she's just mad at me because her crush courted me. She can't accept what george did to her.

"Hindi ka nakaka-abala. I did this with my own. And I know hindi ka pa nagsna-snack, so get this and get back to what you're doing. I'll drive you home later, okay?" He smiled. Awww, my heart.

"Sure, Thank you for this george. Kita nalang tayo sa peacpark mamaya," sabi ko sa kaniya at ngumiti. I hugged him out of nowhere hindi ko na pinansin ang iba kung kaklase na nakatingin sa amin.

He stilled, looking shock of what I did."Thank you again george!" Sabi ko at umalis na at pumunta sa upuan ko. Nakangiti naman akong tiningnan ni Sarah. Inirapan ko nalang siya habang may multo na ngiti sa labi.

Pagkatapos ng klase namin at kagaya ng sinabi ko kay george kanina na maghihintay ako sa peacpark and that's what I did.

"I'll go ahead, Sydney! May pupuntahan pa kasi ako eh," nakangiting sabi niya. Pinagsingkitan ko siya ng mata. Palage na lang siyang nauunang umuwi sa akin.

"Ikaw ha! Palage ka nalang nauunang umuwi sa akin. Naghihinala na ako sa 'yo. May hindi ka sinasabi sa 'kin!" Sabi ko sa kaniya. Hindi na siya nagulat pero nandun parin ang ngiti niya.

"I'll tell you when I'm sure, bye! See you tommorrow." And then she kissed me on my cheeck before she left.

Naghihintay na muna ako kay george. He said that he'll drive me home, that's why i waited here and dito rin kami magkikita. Habang naghihintay ako ay ginagala ko ang paningin ko sa loob ng campus. I never thought that I'll be studying here, and I never thought that I'll be here in this place. I was happy that someone taking care of me but I'm still hoping that it's my family.

Mayaman naman kami pero bakit pati ngayon ay hindi parin nila ako nakikita? They can hire a private investigator if they want. Pero bakit wala? Am I not important then? Maybe, they're happy that I'm not a part of their family? No, hindi naman nila pinakita sakin na hindi nila ako gusto. Mas spoiled nga ata ako nung bata pa ako eh, pero bakit ganun? Hindi nila ako hinanap? Ilang buwan na ba ang nakalipas? 3? 4? 5? I lost counts.

Hindi naman sa pinag-iisipan ko sila ng masama pero I can't help it. Kung gugustuhin nila akong mahanap ay mahahanap nila ako. But where are they? Busy with their business? Rather than finding their daughter? Damn it mind. Stop it!

Gusto kung maiyak sa frustration na nararamdaman ko. Gusto kung sumigaw but I can't. Parang biglang sumakit ang dibdib ko sa mga iniisip ko, parang pinipiga ito.

"Hey, are you okay?" Natapos lang ako sa mga iniisip ko ng dumating na si George. I forced to smile to hide the pain I'm feeling towarda my family.

"Yeah, I-I'm fine." I said. He looked worried but I gave him assurance that I'm fine and no need to worry about me. Because i can handle and deal with my own problem.

"Let's go?" Sabi niya at tumango nalang ako. Naka kapit ako sa balikat niya habang naglalakad kami. Hindi ko pinansin ang tingin ng mga studyante. Wala akong panahon sa kanila.

*rriiiing rriiiing*

Biglang nagring ang cellphone ko kaya sinagot ko.

"Hello Nay?"

"Nasan ka?" Tanong niya. Ofcourse nasa school. Saan pa ba ako pupunta.

"Pauwi pa kami, Nay!" Sabi ko habang malapit na kami sa sasakyan ni george.

"Ihahatid ka ba ni george?"

"Opo, bakit po?" Sinout ko ang seatbelt habang nag-uusap kami ni Nanay. Napapalingon na minsan sakin si george pero alam naman niya na si Nanay ang kausap ko.

"Papasukin mo siya, nandito ang kuya mo. Gusto siyang makausap," para akong nanlamig sa kinauupuan ko sa sinabi ni Nanay. Nandun si Kuya, and I know how strict he is when it comes to my suitor.

"O-Okay po." Nauutal na sinabi ko. Pagkababa ko sa tawag ay tumingin ako kay george na seryosong nagmamaneho.

"George?" Tawag ko sa kaniya.

"Hmm?" At lumingon muna saglit sakin bago binalik ang tingin sa daan.

"Nandun kasi si Kuya sa bahay, gusto ka raw niya makausap.." Naiilang na sabi ko.

"Okay, no problem. I talk to him if that's what I need to finally court you without having hindrance from your family." Nakangiting sabi niya. Nakahinga naman ako ng maluwag sa sinabi niya.

"Thank you," ngiti ko rin.

"Anything for you."

See? How can he up to something? Buti talaga hindi ako naniwala kay Tonette. Alam kung galit lang siya sa 'kin kaya nasasabi niya ang mga yun. Hindi naman siguro ako lolokohin ni George becauae I know he's sincere.

Sana lang talaga, hindi.